Zondvloed

Ik hoorde ergens deze week iemand op tv zeggen dat het niet makkelijk is om voetbalsupporter te zijn. Ik geloof dat direct (wij wonen onder de rook van Rotterdam waar vrienden en familie lang op een prijs hebben moesten wachten). Maar wij moestuinders hebben het soms ook best zwaar. Zeker wanneer de natuur weer eens haar nukken heeft.

Eerst -8 graden in maart. En dan nu weer een heleboel regen. En dat is een understatement. Ik had al natte sokken voor ik zelfs maar op de tuin aankwam:

Maar waarom gingen we dan naar de tuin?

Nou ja, we willen toch altijd na storm of andere extreme weersomstandigheden even checken of alles daar nog goed gaat. En in de kas moesten traytjes met zaailingen wel gewoon water hebben. En we hoopten nog wat zaailingen te kunnen redden die we afgelopen weekend hadden verspeend (en ondanks de weerberichten in een dichte onderbak hadden gezet):

Ik hoop dat we deze koolzaailingen nog hebben kunnen redden van een langzame verdrinkingsdood; de potjes hebben we bij aankomst op de tuin – met natte schoenen en sokken – gelijk uit de bak gehaald om uit te lekken, en vervolgens in een kratje gezet met gaatjes in de bodem.

De rest van de tuin was trouwens ook kletsnat, hier op de vette klei kan water echt dagenlang blijven staan. En naast alle regen heeft het ook nog flink gewaaid; een aantal kapucijners zijn van het klimrek af gewaaid, soms ook geknakt:

Dus we binden op wat nog op te binden is, en wat geknakt is knippen we maar af, wie weet lopen die planten vanuit het onderste gedeelte weer uit.

Gelukkig had niet iedereen evenveel last van de storm; de duiven hebben weinig last gehad en hebben vriendschap gesloten met de plastic kraai, en en passant de paarse koolrabi’s (nota bene in mijn mooie moestuinvak) al redelijk kaal gevreten. Voor straf hebben we plastic kraai nummer 2 ernaast gezet, dat zal ze leren!! (of niet).

Zucht. Zoals gezegd; het leven van een moestuinder gaat niet altijd over rozen (die staan trouwens ook in een flinke plas water). Maar volgens het KNMI is moeder natuur de komende dagen wat beter van humeur en krijgen we zon en oplopende temperaturen.

En dus gaan we morgen met goede moed, schone, en droge sokken en schoenen weer naar de tuin. Ruud gaat wieden (deze maand zijn core business). En ik ga de eerste ronde in de kas maken. Want de meeste tomatenplanten zijn nu ongeveer 30 tot 35 centimeter hoog en kunnen voor het eerst aan de stok worden gebonden, en de eerste dieven kunnen  worden verwijderd:

Bij de rode pijltjes zie je de diefjes. Bij het gros van de planten ga ik die weghalen. Maar er zijn ook een paar zaailingen gesneuveld; één was al iel en zwak toen we haar naar de kas brachten, en bij 2 planten vermoeden we dood-door-vraatzuchtige-slak. Of pissebedden, dat kan ook. Dat kan altijd gebeuren, gelukkig staan de andere ruim 75 planten er prima bij.

Van 3 jonge planten verwijder ik nog geen diefjes maar laat ik die nog even groeien. En dan maak ik daar stekjes van voor de leeggekomen plaatsen. Dat gaat heel goed, want tomaten stekken makkelijk. Ik zal dat in een later blog eens laten zien.