Zomerdrukte

Het is elk jaar hetzelfde. Ik weet het wel. Dat de moestuin in de zomer op een enorme golf lijkt. En toch denk ik elk jaar dat het wel mee zal vallen, of dat ik het dit jaar wel onder controle zal kunnen houden. Ben ik zo vergeetachtig, of nogal hardleers?

Niet dat het me tegenstaat of irriteert hoor. Nou ja, soms, heel even. Mensen die een moestuin hebben weten waar ik het over heb. Dat je naar de tuin gaat met een aantal voorgenomen ’taken’ en dat daar niets van komt. Omdat er iets anders tussen komt dat eerst moet gebeuren. Bijvoorbeeld oogsten. En dat kost nu eenmaal ook tijd.

Soms voelt het als een kind in de snoepwinkel; Oh, die moet ik plukken!! Oh, dat moest ik nodig oogsten. Oh en daar, snel, voordat het doorschiet. Oh, en die is lekker voor de jam! En oei, die courgette wordt al te groot. En hé, de eerste bramen rijpen. etc. Afijn, je kent het wel.

Zo schrijf ik hier ook wel vaker dat het niet allemaal vanzelf in vriezer, pot en fles verdwijnt. Ik kan me van vroeger herinneren dat mijn vader met letterlijk een vuilniszak vol met snijbonen thuiskwam. En dat mijn moeder (en ik hielp natuurlijk) bonen ging afhalen en we die door het snijbonenmolentje draaiden. Alles wassen, in zakjes doen en dan de vriezer in. Ondertussen zat mijn vader voor de tv, met een pilsje. Het ouderwetse rollenmodel. Nu oogsten we, sjouwen het mee naar huis en moeten het ook allemaal nog verwerken. Terwijl ik snijd, kook en inmaak zorgt Ruud voor het opruimen, de kattenbak, vuilnisbak en al die andere dingen. Niks zitten, niks pilsje, gewoon doorgaan. Ik klaag niet hoor 🙂 . Want Langzaam zie ik dat het voorraadrek op zolder voor de winter wordt gevuld; met verschillende soorten jam, zoetzuur, tomatensaus, etc.. Het geeft zo’n rijk gevoel. En is zoveel lekkerder dan uit een winkel (denk ik, ik kan me niet herinneren dat ik jam of tomatensaus kocht).

Naast het oogsten, naar huis sjouwen en verwerken moet ook de tuin worden gewied, water worden gegeven, worden opgebonden, gemulchd, gevoed, getopt, uitgebloeide bloemen worden verwijderd en zo kan ik nog heel veel meer noemen.

“Nog even en we moeten op de bank met het bord op schoot eten”, zegt Ruud, wijzend op alle potjes die op de eettafel staan af te koelen, naast een overvolle schaal en wat losse courgettes en komkommers waar ik nog geen tijd voor had. Ik antwoord dat ik nog even labeltjes moet maken en dat alles dan naar boven kan. Maar eerst nog even een foto maken voor de website. En dus print en plak ik en zetten we alles buiten op tafel. “Past het wel?”, vraagt Ruud op ironische toon, terwijl hij ondertussen met de schaal perziken aan komt lopen.

Ja, het past. Foto, klik. en dan kan alles (“eindelijk”, zegt Ruud) naar zolder. Nou ja, op de courgetteblokjes na want die moeten nog 1 dag in de koelkast rusten voor ze kunnen worden gekookt en ingemaakt (volgens dit erg lekkere recept van Pittig zoetzuur van courgette). En de schaal met perziken natuurlijk; die gaan we vanavond ontvellen en mengen met suiker, citroensap en sinaasappelsap en -rasp zodat we er morgen jam van kunnen maken.

Het is misschien dit jaar wel mijn meest geliefde oogst, omdat het de eerste oogst is. Ik kocht deze jonge perzikboom (het ras Priscilla) vorig voorjaar. Ik moest de verkoper beloven dat ik alle bloesems-in-knop na het planten weg zou knippen. Dat deed ik, al deed het wel een beetje zeer. Maar het was goed; alle energie ging dat jaar naar de groei van de boom en het wortelgestel. En dit jaar oogsten we dus perziken uit eigen tuin(kas). Zonder een spoor van krulziekte (omdat het niet regent in de kas, ik schreef er eens een blog over: Krulziekte). Prachtige puntgave grote perziken, de grootste wel ruim 225 gram zwaar. En alles bij elkaar maar liefst 47 stuks. Wat een weelde! En ik vond er al een heerlijk recept voor, per direct een favoriet: Jam van perziken met sinaasappel en citroen. Hoewel deze, heel anders, maar ook erg lekker is: Gelei van aalbessen met perzik en tijm

En zo tuinieren we overdag, en snijden, vriezen en koken we in de namiddag en avond. En het is nog lang niet voorbij; de eerste paprika’s groeien en af en toe rijpt er zelfs al één. De bramenoogst komt eraan. Ik kan nog nieuwe gezaaide bonenzaailingen uitplanten. En dan heb ik het nog niet over de tomaten.

We plukken nog steeds blauwe bessen. Ik heb nog van alles gezaaid en dat kiemt nu (van knolvenkel en Chinese kool tot tatsoi, palmkool, snijbiet en sla). Voor alles wat we oogsten is er gelijk weer een vervanger die uitgeplant kan worden. En zo gaat het maar door, tot ver in de herfst. Het is soms vermoeiend. Maar tegelijkertijd genieten we er volop van.

Op de laatste foto (sorry, lelijke foto, met telefoon gemaakt omdat het pas vlak voor het plaatsen van dit blog klaar is; nog geen labels, bloedheet, voor de foto even omgedraaid) een nieuwe poging voor een lekkere inmaak van cherrytomaten in zoetzuur. Ik heb al een recept en dat is zeker ook een lekker recept (Cherrytomaatjes in zoetzuur). Maar deze is, met wat meer ervaring, hopelijk iets moderner en lekkerder. Met vadouvan en een andere samenstelling van azijn, suiker en kruiden. Ik ben benieuwd. Dit weekend even proeven!