Zelfbeheersing

Allereerst wil ik iedereen een gelukkig en gezond 2017 wensen!! En als ik daarnaast ook nog iets minder belangrijks mag wensen, dan ook nog graag een mooie zomer en goede oogst!

Eerst maar even een bekentenis; we hebben onze target niet gehaald. Ruud wilde heel graag alle vakken schoon en omgewoeld hebben, ik wilde graag alle verhoogde bakken winterklaar hebben. Maar gewoon te druk, en te donker, soms te mistig, te grijs, soms te winderig, en niet te vergeten te koud.

Het uitzicht vanaf onze tuin op een willekeurige dag vorige week.

Maar we zijn wel bijna klaar, Ruud nog 1 vak, ik nog 3 verhoogde bakken. En dan al die andere dingen nog die op onze to-do-lijst staan en voor het einde van de winter klaar moeten zijn (en dat is héél, héél veel).

Zoals? Snoeien. Op de foto zie je nog ongesnoeide bessenstruiken.

Volgende week deze cryptogram maar eens met snoeischaar in de hand gaan proberen op te lossen.

Oh ja, nog een echt heel erg belangrijke ontdekking gedaan, moet ik melden: ik heb een schat gevonden!!

Bij het schoonmaken van een verhoogde bak vond ik onder de grond dit:

Het leeft, er zitten zelfs nog wat verlepte stengels aan. En ernaast vond ik nog 2 van deze exemplaren maar die waren helaas dood (als in snot en half vergaan). Wat is het? Welke planten hebben in deze verhoogde bak gestaan? Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat het wellicht de wortels zijn van de Melothria scabra = Mexican Sour Gherkin. Om onbegrijpelijk redenen wordt ze tegenwoordig ook wel muismeloen genoemd – terwijl muizen ze niet lusten en ze vooral helemaal niets, maar dan ook niets met meloenen of de smaak van meloenen te maken hebben. Nee, dan zou ik haar zelf eerder Mexicaanse gurkjes noemen 🙂

Hoe dan ook, ik wist niet dat de Mexican Sour Gherkin knolletjes maakte. Maar nu ik denk dat het een Melothria-knolletje is (ik weet het natuurlijk pas zeker als ik stengels en blad zie) heb ik de enige overlevende snel opgepot.

En daar staat ze dan, in de grote pot, daar kun je ook gelijk wat van de verlepte stengel zien, ik ga haar zaterdag mee naar huis nemen, kijken of ze tot leven wil komen bij warmere temperaturen.

Op de wat rommelige foto zie je trouwens ook nog een bakje met zaailingen van de stokroos Alcea rosea Chater’s Double Pink, afgelopen oktober nog even snel gezaaid in de hoop dat ze in 2017 al wil en kan gaan bloeien. Groeien doet ze nu nog niet, maar als binnenkort de dagen langer worden en ik de zaailingen wat voeding ga geven komt dat goed. En je ziet ook gelijk nog de weeuwenteelt bloemkolen, nu nog kleine planten, maar gezond en wachtend op langere dagen en warmere temperaturen.

Tot zover de tuin, het is er dus vooral grijs en koud. En wat zijn mijn aller-allerslechtste eigenschappen als ik in januari in huis bij de warme kachel zit?

Juist, overmoed en ongeduld.

Al begint dat altijd heel onschuldig. Bij het schoonmaken en omwoelen van vakken en bakken komen we veel oude labels tegen. En ik kan het me niet verloven om elk jaar nieuwe labels te maken, mensen gooien tegenwoordig niet genoeg lamellen meer weg die ik van de gemeentewerf mee naar huis kan smokkelen. Bovendien heb ik er gewoon ook heel veel nodig. Ik doe tegenwoordig aan recycling.

Op de foto een bergje gebruikte, vuile labels. 2 avonden bezig geweest om ze van hun plakband te ontdoen en te soppen en te herplakken. Ik knip ze dus van oude gebruikte kunststof lamellen, 2 centimeter breed, 6 centimeter lang, puntje eraf, helemaal goed als label, gaan jaren mee.

Maar de inkt blijft vaak langer dan een jaar zitten en dan zijn ze dus niet overschrijfbaar. Dat los ik nu op door een streep plakband op het labeltje te plakken en daarop te schrijven (met zo’n permanent marker van de Hema of een DVD-writer). Gaat een heel jaar mee en dan kunnen de plakbandjes er met tekst vanaf gepulkt worden, schoonmaken, nieuw plakbandje erop en weer beschrijven.

En zo zijn de labels weer beschreven, volgens de planning voor 2017. Helemaal schoon zijn ze niet meer (wel schoon maar gewoon verkleurd, verweerd en wat dan ook), maar voor mij nog leesbaar = bruikbaar. Dit zijn de labels voor de paprika’s, pepers en aubergines van dit jaar. Vanavond schrijf ik de labels voor de tomaten, eenjarigen, kruiden, etc. en ik doe ze dan in plastic zakjes en leg ze bij de enveloppen waar de zaden op periode en soort in zitten die ik dit jaar wil gaan zaaien.

Oef, gevaarlijk, want daarmee is stap 3 klaar.

• Planning gemaakt  √
• Zaden apart gelegd  √
• Labels geschreven  √

Ik zei het een uurtje geleden tegen Ruud; ‘Als ik zou willen zou ik pepers kunnen gaan zaaien’. Ruud zucht en zegt alleen maar ‘ik zou wachten’. Ik zeg ook niet dat ik wil zaaien, maar ik zou het wel kunnen, alles is er klaar voor. Ruud zegt ‘De tuin is nog niet eens klaar’. Nee, dat weet ik ook wel, en ik ga natuurlijk ook niet zaaien, maar veel tijd zou het niet kosten, ik kan in 2 uurtjes, als ik mijn best zou doen, alle pepers en paprika’s en aubergines voor dit jaar hebben gezaaid.

Ruud zucht nogmaals en zegt dat de potjes nog niet eens schoon zijn. Ja, dat weet ik ook wel, en ik wil ook niet gaan zaaien, maar als ik zou zaaien, zou ik dat via de deno-methode doen en dan heb ik voor nu nog geen potjes nodig.

Ik zeg tegen Ruud dat ik dan wel misschien al tuinbonen in de kas voor kan gaan zaaien, want dat kan wel. Ruud zucht weer en zegt dat ik beter kan wachten tot februari. Ja, dat weet ik ook wel, maar ik heb wel eens eerder in januari tuinbonen gezaaid en dat gaat prima. ‘Je hebt nog niets eens potgrond’, zegt Ruud. En dat is zo. Ruud schrikt, herkent gelijk die blik (als in ‘dan kunnen we nu wel even een zakje gaan kopen’). Ik zeg nog dat we dan misschien gelijk ook een zak brekerzand kunnen kopen, om te mengen met potgrond. Maar Ruud is vertrokken, jas aan, deur uit, onderweg iets mompelend over vogels en zaadjes voeren.

Nou ja zeg, hij begrijpt het niet. Of hij is bang dat door wat hij zegt ik juist bedenk dat ik best zou kunnen gaan zaaien. Soms is het beter om helemaal niets te zeggen, denkt hij vast, en misschien is dat ook zo.

Afijn, ik heb niet gezaaid, ga dat ook echt pas in de laatste week van januari doen. Dat heb ik me (zoals elk jaar) stellig voorgenomen. Of misschien in de derde week van januari, dat scheelt maar een week en dat is eigenlijk toch ook prima. En 3e week januari….. dat is nog maar 17 nachtjes slapen.

Ik hoop maar dat het mooi weer wordt, dan kunnen we lekker naar de tuin gaan en daar heel veel doen, en dan hoef ik niet thuis te gaan zitten staren naar de zaden en de labels.

Tot slot nog even 2 kleine opmerkingen, want ik antwoord niet meer op reacties in mijn tuindagboek maar ik lees ze natuurlijk wel allemaal. Iedereen heel hartelijk dank voor alle lieve nieuwjaarswensen die ik daar las! En iemand vroeg of ik Facebook of Instagram heb; nee, dat heb ik niet, eigenlijk gewoon geen tijd voor dat soort dingen, dan zou ik niet eens kunnen zaaien wanneer ik zou willen 🙂 . En iemand vroeg om het recept voor sorbetijs van citroengras en dat heb ik afgelopen weekend gelijk even opgezocht en onder de recepten geplaatst: Sereh-ijs

Iedereen heel veel sterkte met het wachten, en geduld hebben, en nog meer wachten, tot we eindelijk aan het nieuwe tuinjaar kunnen beginnen. En kunnen gaan zaaien!