Wellicht niet heel goed ingeschat

Helaas zijn 3 van de 4 courgetteplanten geknakt door de regen en wind vorige week. We hebben ze een beetje gefatsoeneerd en hopen dat ze ergens op de stam weer uit gaan lopen. Gelukkig had ik 3 weken geleden al 2 nieuwe courgetteplanten gezaaid. Dus die geef ik aan Ruud mee om uit te planten, samen met voorgezaaide zaailingen van snijbiet, rode biet en knolvenkel.

Ruud komt een half uurtje later met een courgetteplant in pot naar het terras lopen. “Ik heb alles erin gepropt maar deze kan ik echt niet meer kwijt”, zegt hij. Terwijl hij dat zegt kijkt hij met een schuin oog achter me naar de rode terrastafel. “Wat is dat?”, vraagt hij.

Ik zat, terwijl Ruud zaailingen aan het uitplanten was, zaailingen te verspenen. Want het was deze maand een mooie tijd om bijvoorbeeld late koolsoorten te zaaien. “Voor wie is dat”?, vraagt hij. Ik voel de bui al hangen en zeg dat het voor onszelf is maar dat het ook niet erg is als de zaailingen nog één of enkele weekjes moeten wachten op een plekje in de tuin. Ruud schiet in de lach en oppert een tweede verdieping op de tuin.

Ik geef toe, misschien was het iets teveel, ik tel de potjes eens en zeg maar niet tegen Ruud dat het er 126 zijn. Honderdzesentwintig zaailingen van Chinese kool, boerenkool, palmkool, peterselie (want de vorige is weggekwijnd door droogte), spitskool, savooikool, rucola, slangenradijs en zo nog wat soorten.

“Misschien moet je eens een rondje in de tuin lopen en kijken waar nog plek is”, zegt Ruud nog. “Het vak waar de aardappelen hebben gestaan staat in ieder geval ondertussen al weer helemaal vol, daar kan niks meer bij”.

“En je moet wel even omlopen want het pad hier is ondertussen al meer dan 3 weken onbegaanbaar” voegt Ruud nog toe. Nou ken ik de tuin wel ongeveer uit mijn hoofd en ik weet ook heus wel dat die best vol staat. Nou vooruit dan, ik geef aan Ruud toe dat ik bij het zaaien van eenjarige bloemen langs het pad misschien iets te enthousiast was en teveel soorten iets te dicht op elkaar heb geplant en wellicht beter wat lagere soorten voor die plek had kunnen kiezen. Ruud voelt een mogelijke letterlijke en figuurlijke doorbraak in deze situatie en vraagt hoopvol: “Zal ik alles eruit halen? Dan heb je gelijk ook weer plaats voor zaailingen”.

“Nee natuurlijk niet, het is lastig om om te lopen, maar ik kan dit er toch niet uit laten rukken”:

“Het moet maar zo, 3 meter verderop is ook een paadje, dan lopen we toch via die weg”, zeg ik. “Ja, nog wel”, zegt Ruud, terwijl hij op de 126 zaailingen op de rode tafel wijst.

Uiteindelijk bedenken we samen dat er maar 1 oplossing is: we moeten de komende tijd maar gaan oogsten, om te zorgen dat er plaats komt voor de nieuwe zaailingen. Komkommers voor zoetzuur, tomaten voor saus, bleekselderij en pronkbonen voor de vriezer, courgettes om te drogen, worteltjes voor de vriezer.

Het is een druppel op een gloeiende plaat maar zo gaat de oogst van die dag mee naar huis:

En zo werd dan ook de tomatensaus 3.0 geboren. Daarover in een volgend blog meer (ik hoop vanavond of dit weekend). Nu eerst komkommers in zoetzuur inmaken.