Watje

Het is veel te warm voor de tuin. En het is ook te warm in de kas, de temperatuur loopt erin op tot ver boven de 50 graden en dat is slecht voor de vruchtzetting van de tomaten, bladeren kunnen verbranden, de grond droogt heel snel uit, etc.. Sinds woensdag staan de ramen en de deur dag en nacht wagenwijd open.

Omdat het zo warm is ging ik vroeg in de ochtend zonder Ruud naar de tuin; even tikken in de kas, waar nodig water geven, 2 courgettes voor het avondeten oogsten en dan snel weer naar huis. Er was niemand op de volkstuin en omdat het zo vroeg was lag de tuin nog half in de schaduw en was het er heerlijk koel en rustig. Tot ik een bonk hoorde in de kas, en geklapper, en nog een bonk en weer geklapper. Ik schrok me een hoedje! Het bleek een duif in kas 3. En geen kleintje, een volwassen houtduif, Ruud noemt het altijd slagschepen, omdat ze log zijn, niet wendbaar, en zoals ik er nu ook achterkwam, ook niet erg slim.

Het beste wat een mens kan doen is weggaan zodat een vogel zelf de uitgang weer kan vinden, proberen te helpen zorgt alleen maar voor meer stress en meer tegen de ruiten van de kas vliegen.

En dus liep ik een rondje over het volkstuinencomplex, ook altijd leuk, even vanaf het hoofdpad kijken wat er bij andere mensen in hun tuin groeit, hoe de uien van anderen erbij staan, welke bloemen er bloeien, etc. Na een kwartiertje liep ik terug naar de tuin want de duif moest zo wel genoeg tijd hebben gehad, en het begon warm te worden. Maar op 10 meter afstand van de tuin begon het gebonk en geklapper weer, de duif vloog in paniek telkens weer opnieuw tegen de ruiten. Nog steeds vond ik dat het beter was om de duif zelf de uitgang te laten vinden. En dus pakte ik snel mijn fles water en ging op afstand zitten wachten.

Maar er gebeurde niets meer, soms even gebonk en gefladder en dan weer stil. En toen kwamen er 3 eksters, ze hadden snel door dat er een dier in nood = potentieel voedsel te halen was. Al kwetterend hopten ze geagiteerd heen en weer in de dakgoot en op het raam van de kas.

Nou ja, ik ben geen held. En ik ben ook niet altijd even blij met houtduiven, ze vreten hier alle kolen op (als ze de kans krijgen), en peulen, de jonge toppen van doperwten en kapucijners, jonge maïszaailingen, tuinbonenzaden, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om dit af te laten lopen zoals het leek te gaan. En dus joeg ik eerst de eksters weg. En vervolgens stapte ik de kas in, voetje voor voetje, zoekend naar de duif. Misschien was hij al dood?

Ik vond hem links achterin de hoek achter een paprikaplant, daar waar de eksters een paar minuten eerder ook in de buurt zaten. Hij klapperde en fladderde nog wat maar hij was duidelijk ook heel moe. En het was ondertussen al weer bijna 50 graden in de kas.

Geen idee waarom, een duif kan je helemaal niet verstaan, en misschien wordt hij er ook nog meer bang van, maar toch praatte ik maar wat tegen hem, een beetje zoals ik dat ook tegen kat Freek doe wanneer ik wil dat hij blijft staan voor zijn insuline-prikje. En zowaar, het lukte, ik had de duif vrij vlot met 2 handen vast, vouwde zijn vleugels naar beneden en liep al pratend snel naar buiten. Want zijn hartje klopte zo snel dat ik bang was dat het zou stoppen. Mijn hart klopte trouwens ondertussen ook wel 2 keer zo snel als normaal. Ik heb hem een paar meter buiten de kas tussen de aardappelen gezet. De aardappelplanten zijn zo groot dat de duif eronder wat schaduw heeft, en hij zit er verstopt, voor het geval de eksters terugkomen, of er misschien katten of andere dieren komen.

Ik heb toch nog even getikt in de kas, en de zoete aardappelen in kuipen en zakken water gegeven. Toen ik zo stil mogelijk terug liep langs het pad naast de aardappelen zag ik hem nog zitten. De foto bovenaan deze pagina is dan ook gelijk de enige foto die ik van afstand heb gemaakt. Als je heel goed kijkt zie je in het midden een donkere plek, dat zijn zijn veren, en rechts van de heermoesstengel zie je nog net het witte streepje van zijn hals.

Vlak voor ik wegging keek ik nog een keer voorzichtig en zag ik dat hij wat was opgeschoven. Of hij het overleeft weet ik niet, ik kan hem verder niet helpen. Maar hij kan op deze redelijk veilige plek bijkomen. En ook al vervloek ik deze duiven soms, ik hoop dat hij morgen nog leeft, is bijgekomen en verder is gegaan met het kaal grazen van de toppen van de kapucijners:

De moraal van dit verhaal: soms zijn er belangrijkere dingen dan een goede oogst.

Zoals altijd tot slot nog 1 foto. Na de Helichrysum bracteatum Silvery Rose van vorig jaar (die zich heel prettig heeft uitgezaaid en in de voortuin in een verhoogde bak bloeit) zaaide ik dit voorjaar een ander ras voor in de moestuin. Dit is Dragon Fire, ik wil mij per direct graag aanmelden voor de fanclub van deze goudstrobloem (lelijke naam voor zo’n prachtige bloem):