Vette klei

Het was deze week af en toe prachtig weer, en toch konden we amper tuinieren. Terwijl de zon volop scheen was de grond hier nat. En niet een beetje nat; onze koude vette klei was (en is nog steeds) kletsnat, al wekenlang. Zo nat dat toen ik een rabarberplant wilde verplanten dit het gat was dat ik groef:

Elk gat liep per direct vol met water. Uiteraard heb ik de rabarber niet geplant, ze is best sterk en kan goed tegen nattigheid maar dit is een drupje nattigheid teveel. En toen ik bedacht dat het planten geen goed idee was en ik uit de tuin wilde stappen lukte dat 2 stappen later niet meer:

Ik ben wel vaker uit een regenlaars gestapt omdat die in de vette klei vast zat maar met deze gevoerde laarzen lukt dat niet. En dus moest ik Ruud roepen en moesten we samen als een soort Laurel en Hardy proberen om mijn been met laars (slurpslurp) uit de grond te trekken.

Ja, ik kan wel eens klagen over onze kleigrond: in de winter is ze nat, koud, vast, dicht en plakkerig (ondanks 30 jaar lang elk jaar compost en mest en nog meer compost en stro met mest toevoegen en onderwerken). Maar soms ben ik ook blij met die kleigrond: in de nazomer blijft ze langer warm, ze bevat van nature veel voedingsstoffen en kan bij droogte langer en meer vocht vasthouden dan andere grondsoorten.

Het was duidelijk geen weer om te planten, verzetten, wieden, rooien, etc. Dan maar opruimen. En daarna zaaien:

Wat een heerlijk plekje, tussen pluksla, zuring, koolplanten en overwinterraars in pot. Als de zon schijnt kan het met de deur dicht in de kas al wel 20 graden worden. Jas uit en in de stoel op mijn gemak een tray vullen, labels schrijven en zaaien. Het is een mooie tijd om kapucijners, tuinbonen, doperwten, peulen en sugar snaps voor te zaaien (al kan het de hele volgende maand en zelfs in maart ook nog prima hoor).

Deze soorten ter plaatse zaaien is hier eigenlijk geen optie. Omdat de zaden makkelijk rotten in de vaste natte grond, maar ook doordat de duiven er op azen. En als we de zaaisels in de tuin afdekken en de duiven er niet bij kunnen….. dan kruipen de muizen wel onder het kleinste gaatje van een vliesdoek (of knagen er desnoods doorheen). Voorzaaien is in onze situatie altijd de beste optie. Maar ook dan zijn er kapers op de kust. Daarom zetten we de tray in een onderbak (we kochten die ooit eens bij Ikea onder de naam Slugis maar ze zijn helaas niet meer te koop), en dekken die vervolgens af met een doorzichtig perspex plaatje: beschermd tegen de muizen, en een bijkomend voordeel is dat het onder het plaatje lekker warm in de zon is (en minder koud in de nacht).

Mmm, ik kan dit weekend wel eens alvast een lijstje maken van wat ik nog meer in de kas zou kunnen voorzaaien want het is tenslotte volgende week februari: misschien alvast wat snijbiet om over een paar weken buiten uit te planten. Of nog een laatste rijtje veldsla in de kas. En Lathyrus natuurlijk. En wellicht nog wat kool, mosterdblad, en wat rucola. Ik wacht misschien nog even een weekje met het zaaien zelf want er schijnen nog wat koude dagen en nachten met vorst aan te komen. Dat is niet erg, de genoemde soorten kunnen daar prima tegen, maar de zaden zullen niet kiemen maar wachten tot de grondtemperatuur weer hoog genoeg is. Eerst maar hopen op een wat minder natte grond buiten.

Terwijl ik zaaide verving/repareerde Ruud een verhoogde bak waarvan 1 plank rot was. En daarna hebben we nog een 1000-litervat verzet (foto bovenaan de pagina, zodat we komende zomer wat makkelijker water kunnen pakken aan die kant van de tuin en wat minder ver hoeven te lopen). Zo heel langzaam begint het nieuwe tuinjaar en alles wat we daarin willen gaan zaaien en planten in mijn hoofd vorm te krijgen.

Tot slot nog een paar linkjes want ik heb wat recepten op de website geplaatst:

• Pommes duchesse
• Rode kool met sinaasappel en gedroogde abrikozen
• en een verrassende vegetarische paddenstoelenlasagne van Ottolenghi

Tot slot nog 1 foto, van de dappere roos James Galway