Verzopen

We hebben nog zoveel te doen in de tuin…… maar we zijn een hele week niet geweest. Dat had ook geen nut, want tuinieren is lastig met lieslaarzen aan, een zuidwester op en een stormlantaarn in de hand, terwijl het (alweer) stortregent en er windkracht 9 staat. Wat een kletsnatte, koude, donkere en verwaaide dagen (kort samengevat)!

Niet dat ik klaag hoor, op andere plaatsen in de wereld was er noodweer van een heel andere categorie. Maar ik mis de tuin, de zomer is zo abrupt geëindigd.

Op de foto zie je de Musa basjoo (winterharde banaan – overigens zonder eetbare bananen), helemaal verwaaid en verregend. Vroeger vond ik dit foeilelijk en ging gelijk met snoeischaar aan de gang. Maar een mens verandert, ik kan er nu wel een soort van schoonheid van inzien (nou ja, niet overdrijven, dat omgewaaide blad vooraan is ondertussen in ieder geval al wel afgeknipt).

Dinsdag was het zowaar een paar uurtjes droog. En zijn we dus snel even naar de tuin gegaan, met de auto, om vooral wat zwaardere groenten te oogsten en die mee naar huis te nemen. Of misschien is sjouwen een beter woord.

Naast 2 emmers paprika’s (voor een nieuwe poging massa de pimentão) en 3 volle emmers appels hadden we ook nog 10 pompoenen. 3 ervan hebben we direct weggegeven aan tuinburen, 2 zijn zo groot dat we ze als sierpompoen in de tuin hebben gelegd. En deze 5 gaan de keuken in. Het ziet er op de foto niet uit als een grote oogst maar elke pompoen weegt ruim 6 tot 8 kilo, het zijn flinke exemplaren. En lekkere rassen, de witte vooraan is de Valenciano. De andere 4 pompoenen zijn van het ras Galeux d’Eysines, een ras dat we een paar jaar geleden hebben ontdekt en waar we sindsdien elk jaar erg tevreden over zijn (over vorm, grootte, smaak, opbrengst en bewaarbaarheid).

Bij de Galeux d’Eysines is het heel makkelijk te herkennen wanneer een pompoen rijp is. Andere rassen geven vaak vruchten die bij rijping verkleuren (bijvoorbeeld van groen naar oranje). En anders kun je altijd naar naar de verkurkte steel kijken. Bij de Galeux d’Eysines verschijnen bij het rijpen de bijna doppinda-achtige bobbels op de schil. De hele zomer waren de pompoenen zachtroze en glad, maar sinds een week of 2 tot 3 verschijnen steeds meer van die bobbels (bij nader onderzoek lijken het bijna plekjes van ‘gepofte’ pompoen te zijn, ontstaan na kleine scheurtjes in de schil. Grappig! Ik vond nog 2 foto’s van 2 jaar geleden die dat mooi illustreren. Deze Galeux d’Eysines lag hier in juli 2015 in de volkstuin:

Dezelfde pompoen (te herkennen aan de vorm, grootte en de steel die zo steil naar beneden ligt) zag er ruim een maand later zo uit:

En voor dit jaar; deze konden niet wachten om geoogst te worden, ook al zijn de bobbels = rijpheid misschien nog niet helemaal optimaal:

Want deze 2 pompoenen hingen nogal klem, tussen een houten bouwsel van de buurman en ons hek in. Voor ze schade aan het bouwsel zouden veroorzaken, of door de beklemming niet meer te oogsten zouden zijn (tot ze na een nachtvorst als snot tussen je vingers zouden glijden 🙂 ), hebben we ze ook maar gelijk geoogst.

En dus eten we vandaag een stoofpotje van rundvlees met pompoen, en de rest van de pompoen gaat dan in blokjes in de vriezer – voor later een keer pompoensoep of -puree. De andere 4 gaan de schuur in, want ze zijn wekenlang tot wel enige maanden te bewaren.

De appels gaan komend weekend verwerkt worden. En dan nog dit:

Pepers. Wat ga ik doen met al die pepers (al zijn het er al lang niet meer zoveel als een paar jaar geleden). Invriezen is een optie. Of sambal maken. En sambal is volgens Wikipedia:

…….. de Indonesische Maleisische naam voor een condiment dat, traditioneel gezien, bestaat uit gemalen Spaanse pepers.

Pepers uit Spanje in een Indonesische pittige pasta? De pepers komen trouwens niet oorspronkelijk uit Spanje maar uit Zuid-Amerika. Maar het toont in ieder geval al aan dat pepers al heel lang de hele wereld over zwerven en er dus overal pittige peperpasta/sambal-soorten worden gemaakt. En dus wil ik dit jaar eens een niet-Indonesische peperpasta/-saus maken. En dan denk ik aan bijvoorbeeld sriracha of harissa, piri piri-saus of tabasco, etc., in elk werelddeel wordt wel een hete pasta of saus van pepers gemaakt, met andere kruiden, en met of zonder azijn of citroensap, suiker of zout, etc.. Het enige belangrijke is dat voor de houdbaarheid de potjes worden gesteriliseerd en de peperpasta tot 100 graden wordt verhit en kokendheet de potjes ingaan en die potjes vacuüm treken. Kind kan de was doen. Vandaag eens zoeken naar een leuk recept!

Mocht je zelf veel hebben kunnen oogsten, van wat dan ook, en zoek je een leuk inmaak recept, kijk dan nog even op mijn pagina met inmaakrecepten, je vindt er recepten van onder andere appelchutney, gelei van groene tomaten, appelmoes (en dan vind ik zelf die met citroen en vanille wel erg lekker), zoetzuur van bietjes, piccalilly, likeur van kweepeer, stoofpeertjes in rode wijnsiroop, en natuurlijk wat sambalrecepten. En het recept voor de Massa de pimentão (die bij mijn 2e poging wel is gelukt en erg lekker is!) ga ik er vandaag bij zetten.

Inmaakrecepten

Tot slot nog even; in mijn volgende blog schrijf ik iets over verse en rijpe mest. En dat is dan een beetje op verzoek van Agnès die daar een vraag over stelde in mijn vorige blog. En misschien is dat wel gelijk een leuk idee, om af en toe op verzoek iets te schrijven over een onderwerp waarover mensen een vraag hebben. Mits ik ook antwoord heb op die vraag, ik ben ook maar hobbyist 🙂 . Maar mocht iemand eens een vraag hebben of iets meer willen weten over een onderwerp, laat het dan in reactie hieronder vooral weten, misschien kan ik er iets mee in een toekomstig blog!