Veel bonen!

Nee, nu nog niet, bonen zaaien we over een week of 2 tot 3 voor, dan zijn de zaailingen begin tot half mei gekiemd en groot genoeg om te worden uitgeplant.

Maar we zijn kas 1 aan het uitruimen en de bonenstaken (tonkinstokken) lagen daar. En nu liggen ze dus in de vakken waar de bonen komen. En dan kunnen we ze net zo goed al neerzetten, het kan maar alvast klaar zijn.

En dus rekent Ruud uit hoeveel stokken hij kan plaatsen, stokken op 50 centimeter van elkaar, dubbele rij. En Ruud meet… en meet.. en meet nog eens. En Ruud zegt; ‘ik wil veel bonen’. Ja, dat weet ik, we hadden vorig jaar zo weinig bonen dat we ze maar een paar keer hebben gegeten, en ook maar 3 of 4 porties pronkbonen in de vriezer hadden en die zijn al lang op.

Dus ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik voor de allerlaatste zadenlijst wel ook nog zaden wil oogsten van de Melissa-bonen die we dit jaar zetten. ‘Moet dat? Ik wil gewoon bonen, om te eten’, zegt Ruud. ‘Ja, dat weet ik, we hebben toch ook 2 x 7 dubbele stokken? Dat is 28 stokken met 7 bonen per stok’. Ruud zegt; ‘ik wil echt veel bonen, om te eten en om in te vriezen’.

Ruud vindt bonen erg lekker, en hij heeft ze vorig jaar gemist, en die uit de supermarkt vindt hij niet lekker. Dus ik snap het wel. Ik begin het aantal zaden dat ik van de Melissa heb te tellen en kom op 253 zaden.

‘Ik heb 253 zaden, Ruud’. Ruud gaat weer meten, en tellen. En hij komt tot de conclusie dat hij alles een beetje inschikt (ja, dat wat ik zeg vooral niet te doen…… Ruud heeft er gewoon maling aan). En uiteindelijk is Ruud uitgerekend; met links en rechts wat inschikken, zowel in de rij als de rijen zelf is dit de conclusie;

In plaats van een afstand van 50 centimeter houden we nu 40 centimeter aan. In ruil daarvoor zaaien we niet 7 maar 5 bonen per stok. En als hij dan ook de rijen iets opschuift (zodat ik er net niet meer tussen kan staan) is dit de uitkomst:

3 rijen van 8 dubbele stokken x 5 bonenzaden = 240 zaden. ‘Er vanuit gaand dat er misschien ook een paar zaden niet kiemen moet dit passen’, zegt Ruud.

‘Je mag tussen de stokken in wel je sla- en andijviezaailingen planten’, zegt hij nog. ‘Oh dank u, heer en meester’, maar de grap komt niet aan, Ruud is al bonen op zijn bord aan het tellen, denk ik.

Wel handig, sla en andijvie tussen de bonenstaken; ze kunnen nu prima groeien, en tegen die tijd dat de bonen zijn gezaaid en gekiemd en al wat hoger gaan klimmen, hebben we de sla en andijvie al geoogst en opgegeten.

Ik heb trouwens nog flink moeten onderhandelen om in ieder geval 8 enkele stokken te reserveren voor de oogst van de zaden. En poeh, morgen beginnen we aan de onderhandelingen voor de pronkbonen.

En zo ziet de tuin er dan nu van iets verderaf uit:

De stokken staan, en kijk ook de bomen in het parkje achter het tuincomplex elk dag wat groener worden. Niet te zien op de foto maar de uien lopen uit, de eerste worteltjes kiemen, de koolzaailingen zien er prima uit, de doperwten staan fier overeind, de pruimenboom bloeit bijna, en we kunnen al radijsjes eten:

Ja, ik moet veel oefenen met mijn nieuwe fototoestel. Dus nog één, omdat ik deze zo mooi gelukt vind:

De geforceerde rabarber van onze tuinbuurman. Ik maakte deze foto en ben gelijk teruggelopen naar de tuin om 2 grote emmers te pakken. Dat wil ik ook!! Dus geef ik beide rabarberplanten nog even water en zet ik vervolgens op elke net uitlopende plant een hoge, brede extra grote zwarte emmer (eigenlijk zijn het kleine speciekuipen); door de warmte onder de kuip, en het feit dat ze geen licht krijgt, gaat de rabarber sneller en meer verticaal en lichter van kleur groeien (en dat wordt ‘forceren’ genoemd). Met planten die ook zo op zoek gaan naar licht kan ik hopelijk over een week of 2 of 3 ook van die mooie stengels oogsten.

Tot slot nog even; ik las in een reactie op mijn vorige blog dat iemand ‘het’ had gezien; in kas 2: 3 bakken vol met tomatenzaailingen. Ik zeg tegen iedereen dat je het niet moet doen, en daar blijf ik bij. Tegelijkertijd heb ik in de afgelopen jaren ook wel gezien dat tomaten wat meer kou kunnen verdragen dan paprika’s en pepers. Maar niet overdrijven; als je wilt schrikken zoek dan nog even terug in mijn blogs van vorig jaar april en mei; in dat koude voorjaar stonden de tomatenzaailingen letterlijk blauw van de koud te wachten op betere tijden, inclusief groeistilstand.

Wij hebben thuis gewoon geen plaats. Te kleine ramen zorgen voor te weinig licht en daardoor lange en dunne zaailingen. En de beste plekjes in het licht worden ingenomen door de pepers en paprika’s, de tomaten moeten daar achter staan. Beneden neerzetten kan niet want poes (Loeder)Lotje is erg lief maar echt niet te vertrouwen. En dus heb ik alle mogelijke weerberichten bekeken en hebben we de tomatenzaailingen naar de koude kas gebracht.

Zoals gezegd, doe het vooral niet als je thuis gewoon genoeg plaats hebt. Maar wij (en hier, dichtbij de kust, altijd wat minder koud dan in het oosten en noorden van het land) hebben de gok gewaagd. Ik zet elke middag alle gieters water naast de zaailingen zodat het water in de gieters in de kas in de zon op kan warmen en die warmte in de nacht weer wordt afgestaan aan de lucht en dus de zaailingen. En ik kijk elke avond naar de weerberichten. En mocht het nog gaan vriezen (want dat kan officieel nog tot half mei), dan gaan we vliesdoeken over de planten hangen. En als het echt meer dan een graad of 2 gaat vriezen zullen we de bakken weer mee naar huis moeten nemen. Maar voor nu ben ik niet ontevreden. De zaailingen groeien niet hard, maar wel kort en stevig en best gezond:

Je kunt zelfs al een beetje verschil in bladvorm zien.

En dan nu maar duimen dat het weer blijft zoals het nu is, want wij genieten ervan, maar alle zaaisels, plantjes, etc. zijn er ook blij mee!