Van alles en nog wat

Terwijl ik hier lekker warm bij de kachel mijn planning aan het maken ben, zaden bestel, en poes Lotje eens aai hoor ik op de radio de term ‘matige vorst’. Iiieeeks!! Is het al zover? Na het weekend begrijp ik, en dus gaan we nu echt beginnen met het verhuizen van alle kuipplanten, jonge stekken en matig winterharde planten. Morgen is er een mooie dag voor, in mijn blog op de website van Pokon zal ik later deze week laten zien hoe dat is gegaan.

En verder nog even dit: ik krijg nog steeds best vaak mailtjes van mensen die me bedanken voor de afgelopen jaren nu ik ga stoppen met mijn website en zadenlijst. Voor alle duidelijkheid: ik ga pas na 2017 stoppen met de zadenlijst en ik ga helemaal niet stoppen met de website hoor (sterker nog, ik krijg dan misschien eens wat meer tijd om te gaan schrijven en nieuwe foto’s te plaatsen 🙂 ).

En zo heb ik hier dus vooral allemaal losse flodders te melden, het moet maar even, moet toch gebeuren.

Nog een vraag die ik wel eens krijg: Hoe is het met de Mount Vesuvius tomaat? Nou, zo was ze op 17 september:

Zo was ze op 21 oktober:

En zo was ze eergisteren:

Oei, ja, ze begint nu wel duidelijk wat verval te vertonen. Ik durf het bijna niet te zeggen, want ik was nog zo van plan om heel voorzichtig met haar te doen maar ik heb een paar tomaten laten vallen, een paar weken geleden toen ik ze eens moest verplaatsen. Ik dacht dat ze met 7 wel in één hand pasten….. niet dus. De onderste tomaten zijn er het slechtst aan toe, de rechtse eigenlijk het aller slechtst want die lijkt nog redelijk maar is heel donker van kleur en zacht (als in beurs).

Van binnen ziet die tomaat er zo uit:

Nog niet eens zo slecht maar wel zacht en donker en de zaden zijn dood (rot is een te groot woord maar ze is daar wel op weg naar toe). Ze ruikt ook niet lekker meer, we hebben haar niet meer geproefd.

Van de onderste rij ook een linkse open gesneden:

En ondanks de wat beurse plekjes aan de buitenkant is ze nog prima, de smaak lijkt wat geconcentreerder. Ruud zegt alleen ‘het velletje is veel te hard’. Zucht. ‘ja, maar hoe is de smaak?’ Ruud: ‘prima, maar het velletje is veel te hard’. Nog een zucht (allebei van mij dan hè).

Uiteindelijk lijkt het mij vrij duidelijk; 7 maanden bewaren wordt heel lastig, maar deze 7 tomaten zijn ondertussen 70 dagen geleden geoogst. En niet geweldig verzorgd; na het plukken (zonder kroontje, zou dat nog wat uitmaken?), in een tas gekieperd samen met andere oogst, een paar dagen in een warme huiskamer gelegen tot ik ontdekte wat ze kan (zichzelf zo lang gezond houden), daarna verhuisd naar een koele kamer op een keukenpapiertje, nog één keer zo’n 140 centimeter naar beneden gevallen). Niet helemaal ideaal 🙂 .

Voor mij is ze vooralsnog de beste bewaartomaat tot nu toe (op de Khutoskoy Zasolochnyi en de Granny Smit na maar dat zijn beiden keiharde tomaten met de smaak van een halfrijpe tomatillo).

Volgend jaar weer? Jazeker, en dan 3 planten. En ik ga nu alvast lege eierdoosjes bewaren want ik ben van plan de tomaatjes na het oogsten direct voorzichtig in de lege vakjes van de eieren te leggen en ze dan zo op een koele kamer te bewaren. Ben benieuwd!

Ik kreeg van Charlotte ook nog een vraag; hoe ik de rootbooster van Cellmax heb ervaren. In 1 woord; geweldig (voor een eerste jaar). Eigenlijk kreeg ik haar aan de late kant, rond eind maart. En ik heb in alle drukte nog wel een paar foto’s gemaakt:

Paprikaplanten in mei 2016 (zoals ik ze altijd plant, per 3), de rechtse heeft rootbooster gehad, de linkse niet. Duidelijk verschil. ; groener, groter, steviger.

Later in het seizoen, andere planten maar in ieder geval ook paprikaplanten:

Eerste planten, links, is met rootbooster, middelste en achterste planten zijn zonder rootbooster. De planten die in hun jeugd rootbooster hebben gehad zijn ook hier weer groter, donkerder groen. Ze dragen ook meer paprika’s.

Nog even wat rootbooster is; ik weet het niet helemaal, het is (min of meer?) biologisch, er zit geen tot amper voeding/mest in, het is een flesje met een donkerbruin waterig vocht dat opgelost in water aan jonge planten kan worden gegeven. Het stinkt, naar Thaïse vissaus die over de datum is 🙂 . Het wordt gemaakt van (gefermenteerd?)zeewier (en dat schijnen bronnen van fosfor te zijn maar er wordt vervolgens amper tot geen fosfor in de NPK genoemd). Het bevordert de groei van wortels.

Dus vooral in een jong stadium heel handig want het zorgt er vervolgens voor dat jonge planten sneller groeien (mits ze uiteraard wel ook voldoende voeding krijgen, hetgeen voor 6 tot 8 weken in potgrond zit). En dat heeft uiteraard vervolgens veel effect op planten; meer en sterkere wortels betekent grotere planten, beter bestand tegen ziekten, makkelijker voeding op kunnen nemen en dieper in de grond vocht op kunnen halen. In theorie dan.

Hoe dan ook, ik was er zo tevreden over dat ik het komend jaar nog een keer ga proberen. En dan ga ik er in februari al mee beginnen, ik ben benieuwd wat dat voor verschil kan maken in het gehele groeiseizoen. Ik ga het vooral gebruiken bij de aubergines, paprika’s, pepers, wat eenjarigen, wat tomaten natuurlijk, misschien eens proberen bij wat stekken, etc.. Weer een leuk projectje voor 2017.

Tot slot dan nog even 2 foto’s die ik gewoon leuk vond:

Een aubergine Japanese Pickling die in een rondje is gegroeid. Niet meer te eten hoor, ze lag verstopt onder wat gevallen blad toen we de kas aan het leegruimen waren.

En deze:

De laatste oogst van paprika (in het midden, Lipstick) en pepers. Nu nog verzinnen wat er mee te doen (invriezen tot ik een idee heb).

Tot slot van dit wat warrige tuindagboek nog even dit: eindelijk tijd gehad voor het recept van de brownies en blondies, die kun je dus vanaf nu via de receptenpagina vinden. En ook het recept van de spruitjessoep met gorgonzolaroom, want die was onverwacht lekker! Recepten voor risotto met asperges en truffeltapenade, chocoladetiramisu en vooral een geweldige en niet te mislukken dubbel gebakken geitenkaassoufflé volgen hopelijk deze week.