Sneeuw

Ik zie onze moestuin nooit in de sneeuw. Dat komt omdat ze niet naast ons huis ligt. We moeten er een stukje voor fietsen, en dat doe je nu eenmaal niet als het sneeuwt met alle glibberige gevolgen.

Maar maandag werd ons door de weerberichten verteld dat het dinsdagochtend zeker zou gaan sneeuwen. Ik had bedacht om eens naar de tuin te gaan, voor (hopelijk) wat mooie foto’s. Ruud vond het nergens op slaan, “Straks breek je je nek”, zegt hij nog terwijl ik me om 10 uur in snowboots, dikke jas, sjaal en ouderwetse wanten hijs. Ruud moet ook weg, naar de tandarts, dus hij kan me ook niet met de auto brengen. “Gekkenwerk”, mompelt hij nog, terwijl ik mijn fiets uit de schuur haal.

Het begon toen pas net te sneeuwen, ik durfde er nog wel heen te fietsen. En ik beloofde Ruud terug te gaan lopen als er tegen die tijd teveel sneeuw zou liggen.

Toen ik op de volkstuin aankwam sneeuwde het al flink door.

Ik kan het zeker waarderen; alleen, stil, en zo’n grijze wereld. Het is alleen jammer dat het zo koud was (mede dankzij een straffe wind). Eerst maar even opwarmen in de kas. Niet dat het daar warm is hoor. Maar in ieder geval droog en windstil. Terwijl mijn vingers ontdooien zie ik dat de grond in de kas nog niet bevroren is:

De grond is nog steeds droog, en ik kan gewoon een kuiltje graven. Buiten is de grond zo bevroren dat ik op een kluit kan staan en die niet eens breekt.

Ik zie in de kas dat de koolzaailingen het ondanks de kou nog prima naar hun zin hebben:

En ik zie dat dat niet geldt voor de slazaailingen, ze hangen er slapjes bij:

Nadat ik weer genoeg gevoel en warmte in mijn vingers heb gewreven maak ik met mijn fotocamera een rondje door de tuin. Ik zie er vast belachelijk uit: helemaal alleen, driedubbeldik ingepakt, middenin een moestuin (alleen met een pikhouweel kun je wellicht nog iets in de grond doen), middenin de sneeuw, met een fototoestel. Ik neem me dan ook gelijk voor dat het leuk is maar wel voorlopig de laatste keer. Ik ga de tuin een weekje overslaan (want er komt nog meer vorst).

Ik zie dat de savooikool geen enkel probleem heeft met de kou en de sneeuw:

Maar ik zie dat de palmkool het nu wel zwaar heeft en het blad laat hangen

Daar schrik ik trouwens niet gelijk van, het kan zomaar zijn dat het blad zich geheel of gedeeltelijk weer herstelt na deze week. Misschien ook niet, we zullen wel zien, mijn vingers beginnen ondertussen weer zo koud te worden dat ik er niet over peins om er iets van te plukken.

Het wordt tijd om naar huis te gaan. Ik maak nog een mooie foto van de paarse boerenkool die door de kou nog donkerder van kleur is geworden:

En ik ga maar naar huis. Ondertussen ligt er al zo´n 4 of 5 centimeter  sneeuw en ik kom mijn belofte aan Ruud na en loop naar huis.

Daar aangekomen blijkt Ruud ook net thuis te zijn. Terwijl de sneeuw in mijn haar ontdooit en langs mijn nek mijn trui insijpelt zegt hij zegt nog maar eens dat ik hartstikke gek ben om voor een paar foto’s naar de tuin te gaan. Maar daarna krijg ik een handdoek, en hij heeft de kachel al aangestoken. En terwijl ik opwarm en opdroog gaat Ruud (ik noem hem dan altijd Nico) even voor zijn levende have zorgen: rozijntjes en een appeltje voor de merels, pindakaas voor de kauwen en eksters, pinda’s voor de koolmeesjes en tortelduiven, zonnebloempitten voor de groenlingen, gemengde zaden voor de vinken, heggemus, roodborstje en wie er verder nog wil komen lunchen.

Op de laatste foto zie je Jut en Jul op de schutting van de achtertuin; het is niet duidelijk of ze zitten te rusten, of dat ze niet meer omhoog kunnen komen omdat ze zo vol zitten. Maar het is wel duidelijk dat ze voor nu geen reden zien om een ander restaurant te zoeken.

Mijn volgende blog (donderdag) gaat over de zaaiagenda. En dat is ook de dag dat ik paprika’s, pepers en aubergines ga zaaien. Oftewel: een feestdag!