Aardperen

Wat een prachtig weer vandaag, het was heerlijk op de tuin!

Vorig voorjaar (het zal zo rond februari zijn geweest), vroeg ik aan Ruud of hij het er mee eens was dat ik eens aardperen ging telen. ‘Wat ga je daar mee doen dan?’. Nou, oogsten natuurlijk, ik noemde het rijtje van voordelen; ze zijn winterhard, zouden iets van asperge in de smaak moeten hebben en iets nootachtig, ze hebben weinig verzorging nodig, je kunt ze in de grond laten zitten tot je ze gaat eten. Ik heb Ruud pas verteld dat ze flink woekeren toen ik ze had gekocht, en dat was verstandig.

Maar ik beloofde Ruud dat ik ze in een speciekuip ging houden, dan konden ze niet verder woekeren dan de rand van de pot. Zo gezegd, zo gedaan. En zo groeiden de planten (ik heb een stuk of 5 knollen in de speciekuip met potgrond gepoot) afgelopen zomer prima:

De planten werden nog wel een meter of 2, misschien zelfs wel 2,5 meter hoog. Maar ik heb er verder niet veel naar omgekeken, ik geef het eerlijk toe, regelmatig wat water geven en ik heb ze alleen in april wat groene culterra als voeding gegeven.

Het gedoe begon toen we afgelopen herfst gezellig een avond met vrienden doorbrachten. Zij hadden wel eens aardperen geteeld en een keer gegeten maar hadden darmklachten gekregen. En toen was het met de liefde van Ruud (die toch al niet heel sterk was) voor de aardpeer gedaan. ‘Dan hoef ik ze niet’. Nou ja, het zal toch wel meevallen maar Ruud was niet te vermurwen. Er werd die avond door de mannen (die zijn daar toch wat beter in) nog wat gegrapt over wat er geproduceerd kan worden op een korstje brood, dus wat aardperen dan wel niet voor consequenties konden hebben.

En ik vond het vervolgens verstandig het onderwerp te laten rusten tot de oogst. En die tijd is nu wel zo ongeveer aangebroken, veel langer kan ik het niet meer uitstellen. Dus vanmorgen aan Ruud gevraagd (zonnetje schijnt, niet koud, heerlijk weer, vrolijke dag) of we misschien samen de aardperen konden oogsten. ‘Ik eet ze niet’, was het norse en enige antwoord. Ik opperde dat ze dan hoe dan ook uit de speciekuip moesten, het is geen optie om ze er nog 3 jaar in te laten staan als we ze toch niet eten.

En begonnen we samen aan dit karweitje, de pot ondersteboven keren en de knollen oogsten (ze woekeren wel zo erg dat als je een stukje vergeet ze gewoon weer door gaat groeien en vrij snel weer een nieuwe en flinke plant maakt).

Ik heb ze zelf maar in een emmer gedaan en de meeste grond eraf gespoeld (met de gedachte ‘wie weet, misschien verandert Ruud nog van gedachten).

De oogst viel helemaal niet tegen!! Niet heel goed te zien op de foto maar uiteindelijk hadden we 2 emmers vol met mooie knollen in flink formaat.

En ik heb een deal gesloten met Ruud! Ik ga er morgen iets lekkers mee/van maken. De voorwaarden: mochten er darmklachten optreden, dan was het de laatste keer en beloof ik plechtig de knollen die we over hebben weg te gooien. Indien geen darmklachten, dan is voorwaarde 2 dat het wel ook nog lekker is.

Indien geen darmklachten, en wel lekker: dan worden er 5 of 6 geoogste knollen terug in de speciekuip met nieuwe potgrond gepoot, voor een nieuw jaar aardperen. Want zo simpel gaat het vermeerderen van aardperen, je plant gewoon wat knollen die je over hebt – belangrijk daarbij is wel te vermelden dat de knollen boven de grond niet lang goed blijven. Je oogst pas knollen als je ze gaat eten en ander laat je ze vooral in de grond, daar kunnen ze zelfs in de winter prima in overleven.

Dan is er dus nog één probleem, het moet wel lekker zijn. En dus ben ik dringend op zoek naar een beproefd en echt lekker aardperenrecept. Mocht iemand een lekker recept hebben dan hoor ik het graag! En ik wil niet zeuren maar wel ook graag zo snel mogelijk. Want morgen is mijn enige kans, Ruud heeft de emmer met aardperen al strategisch naast de groene kliko gezet.