Plaatsgebrek

Vroeger hadden we een tuinbuurman van Italiaanse afkomst. Hij woonde al 35 jaar in Nederland en vertelde me dat hij niet alleen Nederlands praatte maar ondertussen ook in het Nederlands droomde. Hij telde nog wel in het Italiaans (logisch, net zoals ik nog steeds de tafel van zes op kan dreunen). En hij vertelde nog wat leuks: als Nederlanders een ‘zo maar-praatje’ houden, bij de bushalte of in een wachtrij, dan gaat het altijd over het weer. “Lekker weer hè”, “Tjonge, wat een wind”, “Hè, eindelijk een beetje zon”, etc. Als Italiaan (ik moet misschien zeggen ‘als Genuaan’) ging zo’n zelfde gesprekje in zijn vroegere thuisland altijd over eten (“Wat eet je vanavond”, “Heb je dat recept al eens geprobeerd”, “Wat ga je met die artisjokken maken”).

Het klinkt heel leuk, een bushaltepraatje over koken/eten. Maar in Nederland is het weer zo verschillend dat we daar vast snel op terug zouden vallen. Zoals de strenge vorst, en de bijna hittegolf voor winterse begrippen. En dan nu weer storm, donderdag heel hevig, en met een klein staartje komend weekend. Getsie, dan kunnen we weer niet naar de tuin. Er is nog zoveel te doen. En ondertussen willen we ook gewoon heel graag, want de lente dendert mijn hoofd in.

De doperwten staan geduldig in de kas in een tray te wachten tot de wind wat gaat liggen. En in huis begint het wel erg vol te worden. Het grote schuiven van zaailingen is begonnen. We hebben in ons huis 3 potentiële plaatsen voor zaaisels en zaailingen: 3 slaapkamerramen van 1 x 1 meter (in de huiskamer beneden is er veel meer plaats in een groot en heerlijk zonnig raamkozijn, maar het is daar helaas niet veilig voor potjes en zaailingen want dat is het domein van kat Freek). Oftewel: we moeten het doen met die 3 enkele meters op de bovenverdieping. Op de warmste kamer hangt ook de groeilamp. En alle zaailingen groeiden daar heel goed:

Maar er zijn meer zaailingen van paprika, peper en aubergine dan er voor het raam en onder de groeilamp passen. En dus heb ik de grootste zaailingen naar de slaapkamer ernaast verhuisd; onverwarmd dus koeler maar net zo licht; dat houdt ze hopelijk ook gelijk een beetje in toom want het is nog veel te vroeg om ze naar de tuin te brengen en ze uit te planten.

Als er nog meer zaailingen moeten worden verhuisd zal ook deze plek vol zijn en moet ik uitwijken naar het derde en laatste raam: op de koudste slaapkamer met alleen een streepje ochtendzon (want zonder verwarming en met ligging op het noordoosten). Daar staan nu de Colocasiastekken te overwinteren:

Die zou ik misschien al wel naar de tuin kunnen kunnen brengen, in de kas kunnen ze zeker wel wat kou verdragen. Hier staan ook nog wat stekken van Brugmansia en Salvia. En de pootaardappelen liggen hier te ‘spruiten’:

En dat gaat goed! Zo goed dat de eerste 2 rassen (Anaïs en Purple Rain) misschien volgende week al wel gepoot kunnen worden, alleen Glorietta moet nog uitlopen. Maar dan zou daar plaats kunnen komen voor de propagator, even een verlengsnoer opzoeken. En de zoete aardappelstekken zouden daar ook wel kunnen staan.

Terug naar het beste kamertje, met een klein beetje verwarming, een zonnig raamkozijn en een groeilamp. Daar groeien nu de laatst gezaaide en pas gekiemde paprika’s, pepers en aubergines. En de soorten die langzaam groeien (vooral warmtebehoeftige chinense-pepers). Zoals deze prachtige peper Rouge Noir:

En ik heb vorige week zondag tomaten gezaaid, ook die staan in diverse tray’s in dat licht verwarmde kamertje:

Bij elkaar zijn het zo’n 40 rassen x 3 zaailingen per ras = 120 zaailingen. Die kan ik, als ze zijn gekiemd en moeten worden verspeend, nooit kwijt in de al overvolle raamkozijnen van de 3 kamertjes. Want ik wil dit weekend ook nog wat eenjarige bloemen en kruiden voorzaaien; van dragonafrikaantje, Mirabilis en lavendel tot Cosmos, citroenmelisse, muismeloen en ananaskers. Maar waar? Zucht. Het is elk jaar hetzelfde liedje. Want er kiemen nu ook al wat bloemen die wat meer tijd en warmte nodig hebben, zoals de Lepechinia hastata, Rudbeckia en Agastache:

Ja, er is nog een vergrootglas voor nodig om ze te zien, en het is nog zo teer en er kan nog van alles mis gaan….. maar het is elke ochtend even heerlijk speuren naar kiemende zaden tussen het vermiculiet (dat heb ik nu alleen gebruikt als bedekking van de zaden, ik heb gezaaid in een mengsel van potgrond en 1/5e deel brekerzand). Elke dag komen er wat zaailingen bij. En dat zorgt ook voor dat lentegevoel. Want dit is Agastache aurantiaca Navaho Sunset, die heb ik ruim 10 jaar geleden eens gehad maar ben ik na een koude natte winter verloren. Ik herinner het me als de dag van gisteren en weet ook nog waar ze precies stond, zo zag ze er op 3 juli 2009 uit (toch handig dat de datum dat een foto is gemaakt altijd in het bestand bewaard blijft :-)):

Ik ben dus heel blij dat ik daar weer zaden van kon kopen, voor een hopelijk even groot succes in 2021.

Hetzelfde geldt voor Rudbeckia hirta Cappuccino, die bloeide hier op 1 september 2010 met deze grote geweldige bloemen achter de kas:

Niet gek dat ik ondanks regen en wind de lente al voel. Tot slot van dit blog nog een klein en toepasselijk grapje dat ik via de app van tuinbuurvrouw Laura kreeg. O zo herkenbaar :-).