Oud en nieuw

Ondanks alle storm en regen van de afgelopen tijd lijkt de tuin de lente in te glijden. We zien het aan het onkruid dat begint te groeien, aan de woerden die ruzie zoeken om een vrouwtje, aan de dansende muggen als de zon even schijnt. En aan de fruitbomen en -struiken die voorzichtig uit gaan lopen. Op de foto links de aalbes, in het midden de blauwe bes en rechts een piepklein maar duidelijk bloemknopje van de bosperzik:

Ook thuis begint het steeds meer lente te worden, het begint al aardig vol te worden op de slaapkamers, overal staan wat zaaisels, zaailingen en overwinterde stekken.

Op de foto hieronder zie je mijn nieuwe ervaring met zoete aardappelen die een bijna overweldigende hoeveelheid stekken maken (in tegenstelling tot de zoete aardappelen die ik voor het stekken tot nu toe altijd in de winkel kocht en een stuk of 5 stekken per aardappel maakten):

En dit is het oude en bekende gezicht van groeiende peperzaailingen op het beste/lichtste plekje in huis (en sinds dit jaar ook nog eens met kweeklamplicht in de avond):

Op een ander kamertje staan overwinterde stekken:

Ik had ze eigenlijk al buiten willen zetten, en misschien zelfs al willen uitplanten en/of verpotten. Maar de aanhoudende windkracht 6 tot 9 houdt me tegen. Het zijn soorten die ik zelf in de herfst stekte zoals de Salvia Amistad en Fuchsia triphylla Koral, maar ook gekochte planten die ik niet buiten of in de kas durfde te overwinteren. Zoals mijn derde of vierde poging Lepechinia hastata. Ik heb deze plant al vaker gehad maar ze overleefde nog nooit een winter (buiten en in de kas). Dus deze winter nam ik het zekere voor het onzekere, want na al die jaren verheug ik me weer zo op deze bijzondere plant.

Ik vond nog een oude foto uit 2009 van deze Lepechinia:

De bloempjes zijn prachtig, bijna rokerig donkerroze. Maar het meest bijzonder zijn die heel kleine stipjes die je op de bijna zwarte knoppen en zaadpeultjes ziet; het is een kleverig stofje dat overduidelijk naar boenwas geurt. Ze is niet eetbaar maar wel heel mooi en bijzonder, ik kan er nooit langs lopen zonder te ruiken. “Pledge” denk ik dan gelijk, me de gelijknamige spuitbus herinnerend die mijn moeder vroeger op de afgrijselijk lelijke eiken tafel spoot en uitwreef waarna die glom als een spiegel  🙂 .

Ook oud en bekend maar wel eetbaar is de yacon. Toen ik het blog Internationaal schreef en nog eens naar informatie zocht kwam ik op een pagina terecht met meer informatie sinds het laatste jaar dat ik haar teelde. Ik vond de eetbare knollen toen wat flauw, niet zo zoet als ik had gehoopt, ik heb ze een paar jaar vooral voor de lol en het mooi geteeld. Maar nu las ik dat de smaak pas na een aantal weken bewaring wordt ontwikkeld. Nou, daar ben ik dan wel benieuwd naar, dus ik heb gelijk maar een knolletje besteld. Ja, ik heb het bij één gehouden, want het wordt weer een ‘vol’ jaar 🙂 .

Dit was in 2013 de opbrengst van 3 planten:

Bij elkaar waren het 3 emmers vol, sommige knollen waren ruim een pond zwaar (ze is qua vorm en grootte van de knollen wel enigszins vergelijkbaar met de zoete aardappel). Misschien wordt het tijd om een pagina over haar te maken en daarin mijn herinneringen van toen te beschrijven en daaronder de aanstaande ervaringen van dit jaar.

Nieuw voor dit jaar worden de probeersels met laos (die na een week of 8 nu uiteindelijk voorzichtig uitlopen) en koenjit (die er in het vermiculiet nog steeds hetzelfde uitzien als 8 weken geleden en dus vooralsnog helemaal niks doen).

En oud maar ook nieuw voor dit jaar: ik heb lang, lang geleden (ik gok een jaar of 18 tot 20 terug) eens witte asperges geteeld (nou ja, ‘geteeld’ is een iets te groot woord). Ik heb ze toen zelf gezaaid, het jaar erop uitgeplant, daarna nog een jaar gewacht voor de eerste voorzichtige  oogst. Maar in dat derde jaar werden de planten aangetast door de aspergevlieg, en konden we (ondanks een berg zand die we ook nog eens hadden versjouwd, gemengd en gebouwd) geen één asperge oogsten. Ik was er na die ene ervaring van 3 jaar nutteloos mijn best doen ook gelijk weer klaar mee, dat lijkt me duidelijk.

En dat terwijl we asperges heel erg lekker vinden. Dus ga ik het dit jaar toch weer eens proberen, maar dan de groene, want die hebben sowieso al veel meer kans van slagen in onze vette klei. En ik heb, denk ik, een goed ras gekozen (de biologisch Vegalim met alleen mannelijke stelen dus meer opbrengst). En ik ga ze in een verhoogde bak planten, minder klei, lossere grond.

Oh ja, het zaaien sla ik ook over, die drie jaar voorbereiding heeft iemand anders al voor me gedaan, ik heb lekker lui en snel aspergeklauwen besteld (want zo heten deze kale planten/wortels die we bij het planten uitspreiden):

Dit weekend gaan we ze uitplanten, mocht iemand nog een tip hebben m.b.t. plantdiepte en afstand (20 centimeter diep en 40 centimeter uit elkaar, zegt ‘men’), standplaats, verzorging, aspergevlieg, etc. dan houd ik me van harte aanbevolen!

Zo telen we, net als elk jaar, oude bekende en bewezen soorten maar ook weer nieuwe groenten, en uit het oog verloren soorten die een nieuwe kans krijgen. Ruud zegt dat de tuin bij voorbaat al te klein is voor alles wat ik wil gaan zaaien en planten, en ik zeg het niet hardop maar ik vrees er ook een beetje voor.

Dan nog even de link naar het blog dat ik deze week op de website van Pokon schreef, over het verschil tussen Broccoli en Broccolini

En tot slot wil ik, mede namens Freek, iedereen nog even hartelijk danken voor alle lieve reacties op mijn vorige blog! Zes komma drie kilogram onvoorwaardelijke liefde en ondanks zijn voorgeschiedenis een bijna blind vertrouwen, zelfs tijdens de 2 insuline-injecties per dag, hoe bijzonder is dat! En Freek is ook heel grappig want hij blijkt grotendeels ondersteboven te leven; hij laat zich te pas en te onpas vallen (wij lopen ondertussen niet meer maar ‘schuiven’ letterlijk door het huis). Hij slaapt zelfs op zijn rug. Freek is thuis, dat vinden wij en ik denk dat hij het daar ook mee eens is.

Volgende week hoop ik eindelijk eens iets over het buiten (moes)tuinieren te schrijven, door alle storm en regen zijn we amper naar de tuin geweest. En dat terwijl er genoeg te doen is. Als eerste staat het schoonmaken van de 3 nestkastjes op het programma, want we zagen dat er al weer in wordt gekeken of het een geschikte broedplaats is. En daarna gaan we de asperges planten, de rekken voor doperwten, kapucijners en sugar snaps zetten (want die kiemen ondertussen volop). En vervolgens kan ik nog wat gaan zaaien, en het wordt tijd om de sjalotten te poten. Genoeg te doen!

p.s.: omdat de nieuwsbriefmail nog niet bij iedereen aankomt probeert Augus het via een andere weg op te lossen, maar omdat dat een hele puzzel is kan het betekenen dat je de nieuwsbriefmail dit weekend niet krijgt. Augus werkt aan een oplossing!