Lelijk

Ik kreeg in een reactie van Esther de opmerking dat ze, als ze mijn blog leest en foto’s ziet, ze zich soms een ‘ontaarde tuinierster voelt, met rotzooi in de tuin en opgevreten slaplanten. Ik kan Esther en iedereen die dat ook wel eens denkt bij deze uit de droom helpen; het is hier echt niet anders :-). En ja, ook hier worden er groenten tot op de nerf opgevreten, op de foto zie je wat er nog over is van de jonge palmkool die ik een paar weken geleden uitplantte.

Het zal vast ijdelheid zijn, of gewoon een automatisch mechanisme; als ik foto’s maak en uitzoek kies ik toch vooral die waar nog wel iets leuks op staat. Zoals de foto van een stoel in de tuin (ik heb iets met stoelen). Ik heb er 4, 1 zwarte, 1 blauwe en 2 rode. Ik zoek er in het voorjaar een leuk plekje voor, met het idee dat er in de zomer bijvoorbeeld Oost-Indische bevallig in zou kunnen klimmen en kruipen (wat ze dus niet deed, ze wilde er gewoon niet in).

En ik had 1 rode stoel in een hoek op het terras gezet, met het idee dat ik er dan een leuke pot met eenjarige bloemen op zou kunnen zetten, of er wat geoogste groenten op zou kunnen leggen voor ik die mee naar huis zou nemen. Dat zou misschien ook nog wel een keer leuk zijn voor een foto. Maar dit is het resultaat:

Als je heel goed kijkt zie je ergens tussen de rocotopeper in pot, onkruid, zoete aardappelblad en windeblad (dat lijkt er namelijk sprekend op, het is niet voor niets familie van elkaar) nog een stukje van de rode zitting van de stoel, meer dan dat rode streepje zie ik sinds juni al niet meer.

De keuze is dan snel gemaakt als ik een foto van een stoel wil laten zien, dan wordt het deze, waar het onkruid snel even weg is geschoffeld en waar een zoete aardappel vrolijk doorheen groeit (die in een zak ‘mix voor je moestuinbak’ staat die net achter de stoel staat). En dan groeit en bloeit er ook nog een donkerroze Zinnia naast. “Leuker voor de website”, denk ik dan.

Nog een voorbeeld. De boerenkoolspruitjes doen het hier dit jaar heel goed, mooi paars, groot, stevig, zowaar eens goed opgebonden aan stokken zodat ze niet om kunnen vallen. Bijna statig. En dus maakte ik een foto van zo’n plant:

Een verticaal gemaakte foto is altijd handig. Want als ik de horizontaal gemaakte foto zou laten zien zou je wellicht schrikken:

De chayote op de achtergrond groeit geweldig en bloeit ook maar er is nog geen minivruchtje te zien. De altijd weer terugkerende winde heeft bedacht ze er wel vrolijk tussen kan groeien. En dat zou ik wel weg kunnen halen maar ik kan er niet bij, doordat ik had bedacht om ook daar 2 zakken met zoete aardappelen te zetten, en omdat er een paar tomatilloplanten staan die door de storm half geknakt zijn en over het pad hangen (dat ik niet meer kan zien maar waarvan ik weet dat het daar ongeveer ligt).

En zo nog een lelijke maar heel realistische foto. En deze durf ik wel te laten zien want ondertussen heb ik dit al opgeruimd, ik weet dat het er hier al wat beter uitziet.

Naast omvallende koolplanten (waarvan ik niet meer weet wat is het, ik gok op broccolini) zie je rode bietjes (die ondertussen eindelijk zijn geoogst). En een toefje pluksla dat na het oogsten vorige week weer uitloopt. En dat alles wordt omlijst door resten stro, onkruid en bietenblad wat ik in de haast heb laten vallen toen ik de vorige keer nog even wat bietjes oogstte voor we naar huis gingen. “Het dient gelijk als mulchlaag” is dan ook eerder een smoes dan een overtuiging :-).

Maar nu is het september. Na het geweld van augustus (met een grote tomatenoogst, de hittegolf, een overvloed aan bonen, storm, veel te veel courgettes, een augurkenoverschot, droogte, veel te veel dingen tegelijk te doen, en elke dag verplicht komkommers eten) kijken we nu gewoon niet verder dan het vak waar we in werken. Dag voor dag, vak voor vak: oogsten, wieden, opruimen, opbinden wat nog kan blijven staan, etc. Heel voorzichtig wordt het iets rustiger in de tuin en kunnen we beginnen met het een klein beetje inhalen van het achterstallig onderhoud. Misschien is het wel goed dat we amper pronkbonen konden oogsten (die net in de hittegolf bloeiden en daardoor slecht vrucht zetten) want de stamsperziebonen geven zoveel dat we twee keer per week verplicht bonen eten. Maar we vinden het wel jammer dat de knolvenkel het dit jaar niet zo goed doet. Niet alles kan elk jaar even goed lukken. Met de uien die wederom door de preimineervlieg waren aangetast als beste voorbeeld. Ik verwacht trouwens volgende week de bestelde winteruien. Want we geven ons niet zomaar gewonnen.

Maar er zit dus weer wat vooruitgang in. Vak 1 (waar de pronkbonen en vroege stoksperziebonen stonden) hebben we opgeruimd, planten op de composthoop, stokken eruit en opgeruimd. En we hebben er koolplanten voor de herfst/winter/voorjaar geplant, die had ik eind juli gezaaid en stonden al een paar weken te wachten op dit vrijgekomen plekje.

Het is een vrolijke kakofonie van verschillende kolen (boerenkool, Chinese kool, koolraap, spitskool, savooikool, palmkool, etc.) geworden. Met nog wat bloeiende Ageratumplanten die mogen blijven staan. En met daartussen ook nog wat snijbiet en goudsbloemen (onder het mom ‘je weet maar nooit, met een mooie herfst en zachte winter kan ze misschien nog bloeien met wat vrolijke oranjerode bloemen tussen het groen en paars van de kolen). We hadden geen zin om er weer een net overheen te spannen en hebben dit keer gekozen voor 2 plastic kraaien en wat flitsende oude CD’s die we nog hadden liggen. Vooralsnog eten alleen de slakken mee en hopen we dat de CD’s, maar ook het feit dat de planten al wat groter zijn, helpen om de vogels op veilige afstand te houden. Zoals iedereen nu weet is er in de rest van de tuin meer dan genoeg te eten voor ze :-).

Ook in de kas zijn we begonnen met opruimen. En met (voor)zaaien, in de hoop op weer zo’n vrolijke winterkas vol met oogst. Daarover de volgende keer meer.

En om te laten zien dat niet alle palmkolen hier, zoals op de bovenste foto, worden opgevreten door slakken, nog even deze laatste foto. Nu de herfst bijna gaat beginnen oogsten we er automatisch ook wat vaker van (voor in curry, pasta, etc). Uiteindelijk zien de planten er in de winter een beetje uit als vreemde mini-palmboompjes, omdat we alleen de onderste bladeren oogsten en de grote toef bladeren dus op een steeds hoger wordende steel staan.