Klagen

Soms vraag ik me wel eens af waarom we niet een hobby hebben gekozen die wat milder voor ons is. Waarbij we wat minder door tegenslagen worden getroffen. En waar we het wat minder druk mee hebben. Postzegels sparen, of klaverjassen of zo.

Maar nee, wij moesten zo nodig moestuinieren als hobby kiezen, waarbij we elk jaar opnieuw te maken krijgen met preimineervliegen, luizen, doorschietende bieten, hoosbuien en hagel, en dan weer weken van droogte, slakkenplagen, rode kolen die niet willen groeien, meeldauw in de komkommerplant, omvallende papavers, een mol onder de meloenplanten. En zo kan ik nog wel een uur doorgaan.

Eigenlijk hebben we het heel druk in de tuin, met de gebruikelijke zaken als wieden, zaaien, planten en oogsten. Maar we hebben er amper tijd voor. Want er moet water worden gegeven. En niet een beetje, het grondwaterpeil is hier nog zo laag dat we elke dag flink moeten gieten om alle planten van hun minimale behoefte aan water te voorzien. Elke dag drinken de planten ervan maar de dag erna is de grond weer kurkdroog. Of misschien is scheurdroog een beter woord:

Water geven kost zoveel tijd, terwijl er nog zoveel te doen is. Maar het is te belangrijk om het over te slaan.

En ik wil ook niet zeuren. In 2012 (het lijkt bijna een eeuwigheid geleden en tegelijkertijd alsof het gisteren was) hadden we nog geen verhoogde bakken en stond in een klets- en kletsnatte zomer de hele tuin letterlijk onder water.

De stoksperziebonen in 2012 gingen verloren:

In dat jaar besloten we voor het eerst dat verhoogde bakken wel eens de oplossing zouden kunnen zijn voor de steeds grilliger wordende weersomstandigheden.

En nu hebben we ondertussen allemaal verhoogde bakken en is het voor de derde keer dit jaar voor een langere periode kurkdroog. Ik weet het, we mogen echt niet klagen (zeker niet als ik een oud blog uit de zomer van 2012 lees : Gevlucht). Maar er gaat de komende 2 weken waarschijnlijk nog geen druppel regen vallen (en daarna vast 50 millimeter in een nacht, of hagel, wellicht in combinatie met windkracht 8).

En dus gaan we vandaag maar weer water geven. Wij hebben  gelukkig een waterpomp. Dat helpt heel veel. Maar zaligmakend is nou ook weer overdreven. De pomp is niet voor elke plek in de tuin even handig. En water geven met een pomp is heel handig maar aan het einde van de dag ben je moe van het gesjouw met slangen, zit je tot aan je nek onder de modder en sop je in je schoenen.

Zo, dat moest ik even kwijt, het lucht op. En ik maakte even foto’s van de stoksperziebonen dit jaar en als ik die vergelijk met die zielige, bezwijkende bonen van 2012 stop ik direct met klagen en prijs ik me gelukkig. Want uiteindelijk kun je bij droogte water geven, maar aan teveel regen kun je op korte termijn helaas weinig doen (ja, geultjes graven).

Nog een reden waarom ik het niet naar mijn zin heb; ik heb 2 leuke nieuwe inmaakboeken gekocht maar kom er niet aan toe om het te lezen. En ik heb al helemaal geen tijd voor het inmaken zelf. Het irriteert me mateloos dat ik zoveel leuke recepten en ideeën heb voor jam, chutney en andere inmaak, en dat ik elke dag aardbeien, kruisbessen, frambozen en aalbessen sta in te vriezen in de hoop ooit aan die recepten toe te komen.

Mijn inmaakboeken:

Het is me gelukt om één recept uit één van de twee nieuwe boeken te maken. Maar dat is nauwelijks een recept te noemen, het is meer het samenvoegen van ingrediënten, en vervolgens 30 dagen wachten. Maar wel erg leuk!

In het kort is het het laten ‘weken/trekken’ van de bloemen van Oost-Indische Kers in azijn, samen met wat ui, peperkorrels en een snuf zout, tot het over 4 weken gezeefd kan worden en het een mooie oranjerode azijn met een wat pittige smaak is geworden. Dat wordt tenminste in het boekje beloofd (de kleur is 4 dagen na het samenvoegen in ieder geval al prachtig).

Dit recept komt uit het Engelstalige inmaakboekje River Cottage Handbook no. 2: Preserves en ik heb het al op de website geplaatst: Tropaeolum-azijn

Het andere inmaakboek dat ik kocht is de Larousse Confitures (ja, ik heb het toch gekocht, op aanraden, en dat blijkt niet onterecht te zijn). Alleen al door erin te bladeren heb ik heel veel zin om een aantal van de heerlijke recepten die erin staan te maken. Maar geen tijd, want we moeten water geven. En aardappelen rooien, want we zagen de eerste symptomen van de aardappelziekte. Ik heb daar op de website van Pokon een blog over geschreven: Aardappelziekte en oogsten

Voor ik in de achtertuin nog even wat gieters vul en de planten in potten en bakken water ga geven wil ik nog wat vragen.

Er worden op de website en in reactie op een blog veel vragen gesteld (of informatie, tips, etc. gegeven). Maar soms kloppen de onderwerpen niet bij de pagina, dus wordt er iets over de ene groente geschreven wat eigenlijk op de pagina van een andere groente thuis hoort. Ik kreeg deze week 2 keer ongeveer dezelfde vraag over frambozen, één maal op de pagina van frambozen en één maal in reactie op mijn vorige blog.

Ik ben zelf nog wel het meest schuldig aan onduidelijkheid hoor. Soms is het lastig om 2 onderwerpen te scheiden of beland ik na een vraag over tuinbonen vanzelf bij dille en vervolgens bij bestrijdingsmiddelen.

Ik heb in ieder geval vanmorgen alle pagina’s over de groenten, kruiden en fruit ‘open’ voor reacties gezet, zodat vragen, antwoorden, opmerkingen en tips op de juiste plaats kunnen worden geplaatst en daarmee de meerwaarde van de geplaatste reacties groter wordt (dat heb ik zo vrij formeel maar toch netjes omschreven lijkt me 🙂 ).

Het betekent helaas wel ook dat ik waarschijnlijk niet op elke vraag/opmerking even snel kan reageren. Ik ben nu al elke ochtend  2 of 3 uur bezig met de website, en met reacties op pagina’s, in berichten, in databases, in oude blogs maar ook op instagram en facebook.

Ik vind het helemaal niet vervelend om vragen te beantwoorden, vaak vind ik het zelfs leuk om mee te denken, of op internet naar een antwoord of oplossing te zoeken. Maar er zijn nu ook mensen die bij een bepaald tomatenras in de database de vraag stellen waar die te koop is (en om mij het googelen en dus de tijd te besparen kan iemand dan zelf ook even googelen). Als googel het antwoord weet bespaart mij dat tijd. En dan zijn alle andere inhoudelijke vragen en natuurlijk ook opmerkingen, aanvullingen en tips van harte welkom! Het kan alleen dus soms wel even duren voor ik antwoord geef.

En als iedereen de vraag/opmerking op de juiste pagina plaatst gaat dat op langere termijn veel tijd schelen want dan kunnen mensen op die pagina en/of bij de reacties op die pagina wellicht al het antwoord op hun vraag vinden. Ik hoop dus dat mensen die een reactie willen plaatsen dit op de pagina doen die het meest betrekking heeft op het onderwerp.

Tot slot dan nog één foto, van een nieuwe liefde, Helichrysum bracteatum Silvery Rose (al schijnt ze ook Xerochrysum bracteatum te heten, en ik zag zelfs ook ergens de naam Bracteantha bracteata. Zucht.

Het is in ieder geval de ouderwetse strobloem. Alleen die naam al, het doet me denken aan doffe, dorre, stoffige droogte, of zoiets. In ieder geval aan iets onaantrekkelijks. Ik zou haar 10 jaar geleden nooit hebben gekocht/gezaaid. Maar dit jaar heb ik er om vrij onduidelijke redenen toch maar eens zaden van gekocht (ik ben vast verleid door een mooie foto op internet).

En ik ben gelijk overstag. Want de bloemen zijn prachtig zilverachtig zachtroze van kleur, de bloemblaadjes openen zich langzaam laagje voor laagje, ze zijn zo droog dat ze ritselen als je erover wrijft. Dus droog: ja. Maar zeker niet stoffig. En ook niet dor want het blad is frisgroen van kleur. En al helemaal niet dof want de bloemen hebben een parelmoerachtige glans. En die bloemen zijn ook nog eens groter dan ik dacht (gemiddeld 3,5 tot 4 centimeter).

Ze kan ook nog eens best goed tegen de droogte in de verhoogde bak. Een nieuwe liefde dus! Sterker nog, ik heb voor volgend jaar alvast de Helichrysum bracteatum Apricot mix gekocht 🙂 .