Klaar

Het leek zo goed te gaan. Het grote witte schijnende vlak middenin de tuin was erg lelijk maar de uien en sjalotten waren in ieder geval door het preimineervliegennet beschermd. Ik schreef al eerder over de Preimineervlieg).

Maar helaas, het is toch mislukt. Het grote glimmend witte net is zo dicht van structuur dat je er amper doorheen kunt kijken. Maar vorige week zag ik ineens een krullerig uienblad tegen het net hangen. Tjongejonge, toch weer aangetast?

Als ik bedenk wat er mis is gegaan moet het onze eigen schuld zijn. We hebben de uien rond half maart gepoot. En toen hadden we het heel druk in de tuin, we hebben de uien niet gelijk afgedekt maar pas toen we daar 2 of 3 weken later tijd voor hadden, met het idee dat een ui pas kan worden belaagd als er loof is. Maar als dat loof pas enkele millimeters lang is moet dat blijkbaar ook al genoeg zijn. Als dat het niet is is de enige andere optie dat er blijkbaar toch ruimte voor de vliegjes was om onder het net te komen. Maar dat kan bijna niet, we hebben het echt hermetisch afgesloten.

Dat het niet aan de bescherming ligt bedenk ik ook omdat ik in februari ook reuzenuien heb gezaaid, in een bakje in de kas. En die hebben we direct na het uitplanten al beschermd met een preimineervliegennet (omdat zaaiuien gelijk al meer blad hebben dan pas uitgeplante plantuitjes). En datzelfde geldt voor de zomerprei. En die reuzenuien en prei zien er prima uit (vooralsnog, ik gok nergens meer op). Als we volgend jaar weer plantuien willen zetten moeten ze dus direct worden beschermd. De andere optie is pas in mei planten maar dat wil ik eigenlijk liever niet, ik heb teveel plannen voor een te kleine tuin (en ook geen zin om mijn planning aan zo’n minivliegje-met-grote-gevolgen aan te passen, het grote witte net vond ik al erg genoeg).

En dus hebben we het net weggehaald, sommige planten zagen er nog aardig uit (zie bovenste foto, de linkse zijn nog wel aardig, de rechtse maken helemaal geen bol en zijn van binnen volledig aangetast), al bleken ook in de linkse vaak al 1 of 2 larfjes te zitten, in de buitenring.

“Zullen we de uien die er nog goed uitzien laten staan”, vraag ik aan Ruud. Maar die kijkt ernaar en zegt: “Ik ruk ze er allemaal uit, ik koop wel uien”. En hij heeft gelijk want dan zouden we voor die paar verspreid staande uien in het vak alles weer af moeten dekken met het net.

En dus hebben we alles gerooid. En we zijn er wel klaar mee, de uien en vliegjes hebben ons voor het tweede jaar op rij veel tijd, energie en ergernis gekost. Zijn we verdrietig om het verlies van de uien- en sjalottenoogst? Nou, heel even, toen we de planten rooiden en weg moesten gooien. Zijn we boos? Ja, we zijn wel klaar met dit irritante vliegje. Maar het heeft ons ook iets opgeleverd. Zoals:

Nieuwe recepten: de uien die nog geheel of gedeeltelijk goed waren en we niet hebben gegeten heb ik klein gesneden en gedroogd (want die waren nog vers en dus niet lang te bewaren (en het waren er ook maar een paar). Dat levert dan nog wel wat leuks op, een 2 liter-pot vol gedroogde uien die ik in soepen en sauzen kan gebruiken.

En van overige delen heb ik nog een extract gemaakt, wellicht nog bruikbaar tegen luizen of andere belagers deze zomer.

Nieuwe inzichten: De knofloken, die niet stonden afgedekt en we ondertussen hebben gerooid zijn prima en hebben net als vorig jaar geen last van het vliegje. Blijkbaar vindt ze knoflook minder lekker, ik hoor wel van andere mensen dat ze ook knoflook kan belagen maar dan in ieder geval veel minder erg. En nog iets, net als vorig jaar laat ze ook de stengeluien met rust, die staan er prima bij en we oogsten er elke week een paar voor in salades, soep, etc.:

Nieuwe ideeën: Willen we eigenlijk nog wel zoveel gedoe met dat beschermen van ruim anderhalf vak vol uien/sjalotten? Ik denk nu even van niet, misschien slaan we volgend jaar de hele teelt eens over. Misschien ga ik komend najaar wel heel veel winteruien zetten, ik denk erover om ze in de kas te zetten, in een rand langs de wand, zo nemen ze weinig plaats in. Ik heb nog tijd genoeg om daar verder over te verzinnen maar we hadden uit de kas een prima oogst van winteruien die we telkens vers mee naar huis namen. Er staan nu nog 5 van die winteruien in kas 1 en dat zijn prachtige, gave en heerlijke uien.

Nieuw kansen: het vak was leeg, met de nadruk op was. Het rooien van de aangetaste uien en sjalotten was een mistroostig karweitje, met het opruimen van de laatste bladresten en het onkruid zakte dat gevoel wat. En nu staat het vak al weer vol, met bietjes en broccolini en de palmkoolzaailingen die al 2 weken stonden te wachten op een plekje:

Oftewel: we zijn een illusie armer maar een ervaring, inzicht, recept en nieuwe mogelijkheden rijker. Oh ja, ik heb gelijk nog 3 nieuwe rijtjes stengeluien gezaaid (uiteraard in een ander vak, waar de meiraapjes zijn geoogst). De slag verloren maar de oorlog is nog lang niet voorbij 🙂