Huisvlijt

Zo een hele week geen tuindagboek, zo 2 op één dag, al is dit dan maar echt een heel kort tuindagboekje.

Terwijl het hier buiten stormt en flink regent verwerken wij thuis de oogst dan maar, ook nuttig. De 2 kilo boontjes zijn schoongemaakt, afgehaald en in drieën gebroken…… en ingevroren. De bietjes hebben in aluminiumfolie 70 minuten in de oven op 200 graden gegaard. Ze liggen nu even af te koelen voor ze gepeld en geraspt en ingevroren kunnen worden. En dan het laatste karweitje van vandaag. Had ik al gezegd dat ik een nieuw boek heb gekocht? Ik heb een abonnement op het kooktijdschrift Delicious en daar stond vorige week een boek in dat ik gelijk wilde kopen; Verrot lekker van Christian Weij. Zelf heb ik het via bol.com geoogst maar Ako, Bruna, overal is is dit boek te koop. En een aanrader als je veel groenten uit eigen tuin hebt en er eens iets leuks mee wilt proberen te maken.

En dus binnen een week na het ontvangen al iets proberen te maken, met de spitskolen die we gisteren oogstten. Gefermenteerde spitskool, gaat 3 weken of ietsje langer duren.

Gewassen, gesneden, gemengd:

En vervolgens in pot:

Voor alle duidelijkheid; die dingen die je in de pot ziet zijn diepvrieszakjes die voor een deel zijn gevuld met extra zout water (een paar eetlepels zout even verwarmen in een half litertje water). Zout water is zwaar en daardoor blijft de spitskool goed onder het vocht staan. Alleen dat is al een geweldige tip die in het boek staat.

Ik heb het recept helaas iets aan moeten passen omdat ik plotseling geen kerrie meer in huis had, maar met een eigen mengsel van kruiden wordt het hopelijk ook lekker. Ik ga het recept nu gelijk op de pagina met inmaakrecepten zetten. En ik ga het hier natuurlijk melden als de gefermenteerde spitskool (hopelijk) over 3 weken klaar is, en gelukt is en lekker is.

Het eerstvolgende dat ik uit het boek ga maken is ‘Herman’. Ik weet niet of iemand nog iets weet over ‘Herman’, misschien moet je er ook veertiger voor zijn zoals ik want ik heb er later nooit meer over gehoord. ‘Herman’ kreeg je als kind van iemand, in een potje, geen idee hoe je het zelf kon maken/starten, je moest echt wachten tot je een potje met een gistend deegje van een vriendinnetje kreeg. En dan moest je het verzorgen, er moest iets bij en een paar dagen later nog een keer en dan groeide het (nu begrijp ik dat wel maar toen vond ik het echt een ‘wonder’). En dan moest je het deeg delen, van een deel maakte je een cake (die in mijn 40 jaar oude herinnering heel erg lekker was :-)), van het andere deel deelde je zelf weer potjes uit en startte alles weer opnieuw.

Alleen al uit nostalgie ga ik komende week Herman starten, en maar hopen dat het lukt en dat ik a) een lekkere cake kan bakken, en b) iemand kan vinden die een potje Herman-starter van me wil hebben :-). Dus maar mee naar de tuin nemen, daar vind ik vast wel een gewillig slachtoffer 🙂