Herfstbloemen en een mededeling

Twee blogs in 1 week, je zou bijna denken dat ik tijd over heb 🙂

En dat is echt niet het geval. Integendeel, ik kom tijd tekort. Dat komt mede door het mooie weer (dus ik ga er ook niet over zeuren). We zijn nog heerlijk aan het tuinieren, en er is nog zo veel te doen. Maar het betekent tegelijkertijd wel minder tijd voor de zadenlijst. Ik hoop nog steeds op de eerste week van november, of ik dat haal zullen we zien.

Maar terug naar dit blog en de titel ervan: ik moet wat melden. Soms wil je iets melden, soms wil je iets heel graag melden. Maar dit gaat verder; het moet eruit. Noem het enthousiasme, inspiratie, ongeduld of wat dan ook.

Tegelijkertijd kan ik helaas nog niet heel veel zeggen. Want ‘het’ staat nog in de kinderschoenen. Sterker nog, kinderschoenen is eigenlijk nog een te groot woord, ik kan het beter babysokjes noemen. Heel pril dus. Maar het is een begin.

Al enige jaren vragen mensen me waarom ik geen boek schrijf. Ik heb altijd gezegd dat er al zoveel tuinboeken bestaan. En dat mijn website mijn boek is. En dat meende ik ook echt. Maar ik ben gedeeltelijk van gedachten veranderd.

De beste reden om een boek te schrijven is als ik het zelf zou willen kopen. En nu ben ik dus aan iets begonnen wat ik zelf zou willen hebben maar in de vorm die ik wil niet kan vinden. Dus maak ik het zelf. Het klinkt allemaal nogal geheimzinnig, want het is dus geen boek, maar wat het wel is kan ik nog niet zeggen (want het is vooralsnog een babysokje). Als ik iets verder op weg ben ga ik het uiteraard hier in mijn blog melden. En ik verwacht dat ruim voor de jaarwisseling te kunnen doen. In ieder geval ben ik er heel druk mee bezig, het kan er in de komende maanden voor zorgen dat ik eens een blog oversla of inkort. Want ik kan mezelf nu eenmaal niet opdelen, er is ook nog een zadenlijst. En de veranderingen op de website. En een tuin.

“En een man!”, roept Ruud.

Zo. Ik moest het even kwijt; opgetogen, opgewonden, uitgelaten, noem het wat je wilt. Ik ben blij dat ik het hier nu heb gemeld. Dat heeft 2 redenen; de eerste is dat ik  het heel graag wil delen. En daarnaast zorgt het ervoor dat ik met nog meer enthousiasme verder ga. Ik heb A gezegd, houd me alsjeblieft aan B als ik eens twijfel!

Er zijn vast ook mensen die geen interesse in mijn plannen hebben. Vandaar ook nog wat foto’s. Nogal opgewekt (met dank aan het weer, de tuin, dit blog, en de plannen, Ruud noemde het bijna euforisch 🙂 ) heb ik vanmiddag wat foto’s gemaakt van de bloemen die nog steeds in de tuin bloeien. Normaal gesproken kunnen in een druilerige oktobermaand al wat planten omvallen (ziek of omgewaaid) of stoppen met bloeien (te koud). Maar dit jaar gaat de bloei maar door, ook na het vormen van zaden. En zelfs uitgezaaide soorten bloeien al weer. En met alle bloemen blijven ook de hommels en bijen naar de tuin komen. We vergeten bijna dat het al herfst is.

Met wat sierpompoenen op de achtergrond bloeien de planten van de eenjarige Zinnia elegans Senora nog steeds. Al vanaf juli, onophoudelijk. Het is een mooie combinatie van enkele en dubbele bloemen, in kleurschakeringen van zachtroze tot zalmoranje:

Oh ja, deze deed het dit jaar ook geweldig. Niet deed maar doet, want ook deze eenjarige Ageratum houstonianum Everest Blue bloeit al vanaf begin juli en maakt nog steeds nieuwe bloeistengels en bloemschermen. Het is een extra hoog ras, zo’n 60 tot wel 70 centimeter hoog. Ze staat hier naast rode boerenkool en dat is een kleurencombinatie die ik zeker ga onthouden:

Een matig winterharde vaste plant die ik een aantal jaren heb moeten missen (ik ben haar eens verloren na een strenge winter), en waarvan ik heel erg blij ben dat ik haar weer heb gekocht is deze Salvia uliginosa. Bloeit vanaf juli met babyblauwe bloempjes aan hoge slappe stengels. Niet voor nette tuinen, maar geweldig bij mijn blauwe hek, en ze hangt zo natuurlijke tussen andere planten in. En trekt ook nog eens enorme hoeveelheden hommels aan. En bloeit tot het gaat vriezen:

En dan mijn eeuwige favoriet, de eenjarige Tropaeolum majus. Deze plant heb ik helemaal niet gezaaid, ze  kwam spontaan en pas ergens in augustus op. Meestal verwijder ik zaailingen die op een niet erg handig plekje groeien, maar in dit geval maak ik een uitzondering. Jammer voor de bietjes erachter maar ze hangt zo vrolijk over het randje van de verhoogde bak dat ze mag blijven.

En dan nog één foto, van een knielkrukje of hoe noem je zoiets (rechtop kun je het als krukje gebruiken, ondersteboven kun je het als knielkussen-met-opstaanfunctie gebruiken). We vinden ze heel handig maar we hebben er al 2. En dus bedacht ik dat ik het derde krukje dat ik van een tuinbuurman kreeg wel als tafeltje in de tuin zou kunnen gebruiken. In de handvaten heb ik wat Sedumplantjes gepoot en die lijken het vooralsnog prima naar hun zin te hebben. Erachter zie je een donkerroze Salvia microphylla en links nog net de bloem van de eenjarige Salvia coccinea Forest Fire.

Zo mooi kan oktober dus zijn. We hebben dit jaar ook wel eens gescholden op het weer, in het voorjaar hopend op meer warmte, in de zomer smekend om regen. Maar nu heb ik niks te klagen. Ik kan echt niks bedenken.