Helaas

Ik ben er klaar mee. Ik heb 4 weken gewacht (misschien te lang) of de tomatenplanten nog iets wilden gaan doen. Ga groeien of ga dood. Maar ze doen het allebei niet, en dan wacht je soms te lang, in de hoop dat de planten door dat wat ze mankeren heen groeien.

Maar er komt ook een tijd dat het me gaat irriteren, elke keer de kas in komen en van die zielige planten zien waar ik over moet verzinnen wat ze toch mankeren. En ze maar weer water geven, of juist niet. Ze opbinden, al valt er eigenlijk niks op te binden. Onder het stro zoeken naar pissebedden, wat misschien is dat het euvel.

Nog steeds geen idee wat het euvel is. Warmte, teveel kali, te koud geweest, het stro, beestjes. Ik ben uit verzonnen. En weet dus ook geen remedie. En mijn geduld is op. De planten gaan niet dood maar zijn ook geen centimeter gegroeid ten opzichte van 4 weken geleden (op de foto zie je een peperplant in pot die groter is dan de tomaat die ervoor staat).

Morgen gaan de zieke planten eruit. En dus ga ik vandaag nieuwe tomatenplanten zaaien. Kan dat dan nog? Nee, eigenlijk niet, het is te laat om nog tomaten te zaaien. Maar dit is ook niks. En helemaal niks is ook niks. Dus met alle (wellicht vergeefse) hoop op een mooie zomer en lange zonnige herfst ga ik gewoon weer zaaien. Wellicht tegen beter weten in, ik weet het :-). Maar beter dat dan elke dag met tegenzin de kas in stappen en maar weer eens kijken of er al verbetering is.

Voor alle duidelijkheid; ik treur niet (nou ja, een beetje misschien), ik had me verheugd op de groei van deze tomaten en de vormen en kleuren en smaken van deze rassen. Maar het gaat om ongeveer 30 tot 35 van de 100 planten. Ik heb dus nog 65 tot 70 gezonde planten over waar ik me op ga storten :-). En dan zullen we ook echt geen tomaat tekort komen. Ik zal misschien minder tomatensaus in pot kunnen maken. Maar daar heb ik nog een stuk of 20 potten van vorig jaar van. En een keer minder tomatensoep uit de vriezer. Nou ja, dan wordt het maar soep van wat anders.

En als ik dan toch wat narrig ben door dat gedoe met die tomaten die staan te niksen, dan helpen de duiven me ook niet erg aan een beter humeur.

Het ging zo goed met de kapucijners. Maar gisteren zagen we op 2 plaatsen in de rij dat bladeren en stengels waren geknakt. En dat betekent dat de duiven de kapucijners al lekker gaan vinden. En dus maar snel een net over het hele rek maar planten gedrapeerd. Want de duiven eten de kapucijners op. Maar ik wil best wat kapucijners aan ze afstaan hoor, dat vind ik geen probleem. Het feit dat ze zo lomp en onhandig zijn dat ze de stengels van alle planten kapot maken en knakken met hun gewankel en gefladder vind ik veel erger. Ook irritant dus.

Is er nog meer dat me irriteert? Nou eigenlijk niet. En dat is dan toch weer een goed teken, want dan gaat de rest van het tuinjaar best voorspoedig. Oh ja, de sla, die wordt tot 6 keer toe nieuw gezaaid en uitgeplant weer opgevreten. Maar daar ben ik na de 5e keer al zo aan gewend dat ik het nauwelijks irritatie kan noemen, meer gewenning en berusting :-). En de andijvie, die schiet, zo klein als ze nu is, al door. Maar dat is eigen schuld, het is ook niet handig van mezelf om andijvie te zaaien vlak voor de langste dag, en ze dan ook nog een plek geven in de volle zon in behoorlijk droge grond – dat is vragen om doorschieten. Dus dat telt niet.

Maar we eten alweer rabarber, een geweldige oogst dit jaar. De prei is zo groot dat we de zaailingen binnen een week of 2 uit gaan planten. De krootjes krijgen al kleine ronde bolletjes. De aardappelen zijn slecht opgekomen, maar wat is opgekomen doet het nu wel goed.

De eerste gezaaide eenjarigen gaan bloeien. We eten morgen spitskool uit eigen kas. De boontjes gaan eindelijk groeien en gaan hun eerste slag om de stokken maken. De stamboontjes zijn goed gekiemd en mogen komende week uitgeplant worden. De courgette- en pompoenplanten doen het meer dan prima, de planten worden al groter, en ook de eerste courgette al gespot, nog heel klein, maar met nog wat mooie zonnige dagen in het verschiet kunnen we haar eind deze week al eten, dat weet ik zeker.

Wat ook heel goed gaat zijn de aardbeien die we vorig jaar als frigo-stekken bij de firma van Duivenvoorde kochten. Prachtige, grote planten met donkergroen blad. En de eerste aardbeien:

Ze waren lekker! En ze liggen zo lekker droog, op het stro. We zijn erg benieuwd, want we hebben 6 rassen, van allemaal 5 planten. Deze Senga Sengana is de eerste. De Malwina wordt geheid de laatste wat die bloeit zelfs nog niet. Daartussen zitten nog Sonata, Florence, Elianny en Induka. En op een ander, tweedejaars bed staan nog Elsanta, Ostara en Frau Mieze Schindler. Dus als er niet teveel regen gaat vallen in de komende 4 weken hopen we op een extra goede oogst. En dat komt goed uit, want ik zag al 2 leuke recepten voor jam. 1 recept is aardbeienjam met vlierbloesem (en hoe toevallig, ook die gaan nu net bloeien). En het andere recept komt uit de Delicious en klinkt heel bijzonder; met appels (en die heb ik nog in pot van eigen tuin van vorig jaar), met bietjes (ja, bietjes) en pure chocolade. Wil ik ook zeker gaan maken.

Tot slot nog een foto van de eerste Lathyrus die is gaan bloeien:

Lathyrus tingitanus. Geen odoratus dus, en dat is dan ook haar enige nadeel; dat ze niet zo geweldig lekker ruikt als de Lathyrus odoratus. Maar dat maakt ze goed door haar olijfgroene blad, en de rijke bloei van zachtroze bloemen met een donkerroze adering. Mooi (vind ik)!!