Gedeelde smart…

Zo heel af en toe hoor of lees ik een goed bericht van iemand, een melding van ‘een best aardig tuinjaar met leuke oogst’. Maar het gros van de meldingen gaan toch over kommer en kwel: van Phytophthora en niet groeiende bieten en worteltjes, tot doorschieten, luis, naaktslakken, meeldauw en gewoon weinig groei en niks kunnen oogsten.

Zo ook hier. Maar ik heb besloten om niet meer naar het onkruid te kijken, tenzij ik er niet meer overheen kan stappen, en om me te focussen op wat leuk is en goed groeit en niet op wat op instorten staat (of al vergaat). Het is begin augustus maar het voelt als eind september. De zomer is voorbij gevlogen, waarschijnlijk mede door alle noodingrepen om toch nog maar wat aardappelen, tomaten, bonen, venkel, etc. te kunnen oogsten. We zijn nu wel klaar met ‘redden wat er te redden valt’ en steeds opnieuw zaaien. Na 5 keer worteltjes zaaien hebben we nog geen enkel worteltje kunnen oogsten, en er groeien ook geen gezonde planten. De zaden zijn op en het is eigenlijk ook al te laat om ze nog een keer te zaaien. Ik geef het op. Hetzelfde geldt voor de bieten.

Het nadeel van een volkstuin is dat ziekten en plagen makkelijk kunnen overslaan van de ene tuin naar de andere. Phytophthora waait (en waart) hier nog steeds rond (al lijkt het met het massaal ruimen van tomaten- en aardappelplanten nu wel al iets minder te worden). De tuinbuurman heeft evenveel last van dezelfde mol als wij, krijgt net zoveel regen, en de aspergekever hopt gemakkelijk van de ene naar de andere tuin. Maar het leuke van een volkstuin is dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, en lekker tegen elkaar kunnen klagen zodat we enigszins opgeruimd naar huis gaan (in plaats van met volle tassen oogst :-)).

En er zijn wel kleine verschillen. Zo hebben wij van 4 keer bieten zaaien pas 1 keer een maaltijd kunnen oogsten (en de rest van de bieten in de grond zien er niet uit alsof ze van plan zijn om een bietje onder het te kleine en verkleurende blad te vormen). Maar bij onze tuinbuurman Jan zien ze er prachtig uit en hij kan dan ook lekker oogsten. “Wil je een maaltje krootjes?”, vroeg hij gisteren. “Nou, als je zelf genoeg hebt zeggen wij geen nee”, antwoordde ik. “Wil jij misschien krulandijvie?”, vroeg ik hem terwijl ik naar een rij van 12 prachtige kroppen krulandijvie wees. Ja, die wilde hij wel want die groeiden bij hem niet. En zo krijg ik bieten van Jan, geef ik hem andijvie, en tuinbuurman Rens geef ik zaailingen van Chinese kool. Van tuinbuurvrouw Laura krijg ik slazaailingen en ik geef haar wat augurken, en van tuinbuurman Peter krijg ik 3 courgettes. En zo delen we niet alleen smart maar ook zaailingen, stekjes, groenten, tips, recepten, ervaringen, informatie over ziekten en plagen, ideeën voor volgend jaar, etc..

Alles en iedereen lijkt al een beetje klaar te zijn met tuinjaar 2021, de blauwe bessen krijgen zelfs al een rode herfstkleur (van ellende). We kletsen meer over wat er wel en niet goed gaat dan dat we hard werken. Want hard werken is alleen leuk als het wordt beloond (mijn mening hè). Als de venkelknollen goed zouden groeien zou ik ze willen helpen door het onkruid ertussen weg te halen. Maar als ze toch al niet groeien of doorschieten, dan heeft dat wieden ook niet veel nut. Als tomatenplanten dood gaan, wat zal ik dan nog tikken en dieven? Als er maar 2 komkommers in de armetierige plant hangen en de mol er elke dag opnieuw onderdoor kruipt, hoe belangrijk is het dan nog om bladeren met meeldauw weg te knippen?

Het klinkt allemaal heel negatief maar dat is het (ondertussen) niet meer. We kijken niet meer naar wat het niet doet maar liever naar wat het wel doet.

Kijk vooral even de andere kant op, want deze palmkool die ik 2 maanden geleden zaaide is nog steeds 30 centimeter hoog en met dank aan de duiven en slakken zal het waarschijnlijk niets meer worden……….:

Aan die andere kant zie je dit, een zee van roodbloeiende Zinnia’s en Helichrysums:

En we slaan dit even over (niet groeiende en geel verkleurende stoksnijbonenplanten, door wateroverlast, slakken en windkracht 7):

In plaats daarvan kijken we liever naar de Dolichos lablab in een oude compostton:

En ook de volgende slaan we even over. Het kleine paprikaplantje dat ik eind januari zaaide en in mei in de kas plantte is door wateroverlast en mol nog steeds maar 30 centimeter hoog. Een woelrat (denk ik, er is geen visitekaartje achtergelaten) heeft nu 2 van haar 4 armetierige paprikaatjes vakkundig van de plant geknaagd. Ze heeft een hapje genomen, de paprikaatjes toch niet lekker genoeg gevonden en is er weer vandoor gegaan, zonder de moeite te nemen om ‘de deur’ even achter zich dicht te doen (vast omdat dat voor de volgende keer wat makkelijker is):

Maar gelukkig staat deze plant een klein stukje verderop in de kas. Vorig jaar zouden we het vrij gewoon hebben gevonden maar nu genieten we van een nog gezonde tomatenplant met mooie tros van het ras Gigante del Re:

We zoeken dus de positieve dingen in de tuin. We kunnen/moeten al appels plukken, ze zijn te klein en te vroeg maar ze zijn al rijp en vallen al (of worden opgevreten door halsbandparkieten). En ik klaag niet want het is in ieder geval wat oogst :-).

De 3 komkommerplanten schieten al in de meeldauw, we hebben er amper 15 komkommers van kunnen oogsten (dat is 5 per plant, normaal gesproken zijn het er zeker 35 per plant), en erger nog: het blad wordt geel en ik zie ook geen nieuwe bloempjes/vruchtjes verschijnen. En een aantal tomatenplanten in de kassen zijn ondertussen geruimd, maar gelukkig staan er dus ook nog planten die de Phytophthora-dans zijn ontsprongen. Dit jaar geen 35 grote potten tomatensaus voor de voorraad maar we kunnen wel elke dag tomaten eten. De aubergineoogst is om te huilen en de paprikaoogst is/wordt miniem, maar wat groeien en bloeien de pepers goed! Nota bene tussen aangetaste en sneue tomaten-, komkommer- en aubergineplanten in. Als alles een beetje meezit kunnen we daar wel flink van oogsten!

p.s.: op 5 augustus heb ik toch nog maar weer wat gezaaid; rucola, snijbiet, knolvenkel en zo nog wat soorten……. bloed kruipt waar het niet gaan kan 🙂