Een nieuwe tuin

Even allereerst de administratie; Ik plaats dit bericht in een nieuwe categorie (zodat mensen die dit willen volgen de berichten bij elkaar kunnen houden en het ‘proces’ makkelijker kunnen volgen – door in de rechter kolom op ‘Een nieuwe tuin’ te klikken zie je alle berichten in deze categorie onder elkaar).

We hebben natuurlijk geen nieuwe tuin, poeh, bijna 500 vierkante meter volkstuin is echt wel genoeg, we hebben er ‘onze handen vol aan’ :-). Maar het is tijd om de bloementuin op de volkstuin te veranderen.

Waarom. Omdat die een doorn in het oog van mijn man is (die vindt het onoverzichtelijk, lastig bij te houden, en als het niet eetbaar is heeft het geen nut, is zijn mening, hè, niet de mijne). Omdat de tuin voor mij ook wel onoverzichtelijk is geworden, lastig om erin te wieden. En ook omdat ik zo af en toe eens wat anders wil. En omdat de tuin eigenlijk heel slecht is (qua grond en structuur). Dat betekent dat ze vorig jaar van half juni tot ver in september vol met water heeft gestaan, soms letterlijk 5 centimeter water, soms een glibberige kleimodder). En het betekent dat in dit jaar alles zo kurk- en kurkdroog staat dat er niet tegenaan te gieten valt. Er zitten amper wormen in de grond, en ze is heel hard.

Maar ook omdat ik de tuin (het is van de 482 vierkante meter totaal ongeveer 100 vierkante meter groot) de laatste jaren vooral gebruikte voor het planten van soorten waar ik zaden van wilde oogsten voor de zadenlijst. En nu ik met die bloemenzaden ga stoppen, opent dat dus perspectieven. En zo zijn er nog wel wat redenen. En de belangrijkste reden is misschien wel; omdat ik daar zin in heb. Zo elke paar jaar heb ik de behoefte om iets nieuws te proberen, of dat dan het verzamelen Salvia’s of Fuchsia’s is, of het maken van een vijver, of een Tropische tuin. En op een stukje volkstuin kun je dat best redelijk makkelijk realiseren.

Maar eerst even over wat het was. Ik kan iedereen aanraden zo af en toe foto’s van zijn/haar tuin te maken, als je later nog eens terugkijkt en de veranderingen ziet, zitten daar enorm veel herinneringen en verhalen aan vast. Van planten die je in een bepaald jaar hebt gekocht, tot mensen met wie je aan je terrastafel hebt gezeten, planten die je tijdens vakantie hebt gekocht, of zelf uit zaden hebt opgekweekt, het samen bouwen van een insectenhotel, noem maar op.

En dus zal ik in dit eerste verhaal over het veranderen van de bloementuin een paar foto’s laten zien die een beetje de geschiedenis van dit stukje volkstuin laten zien.

Zo begon het, in 2001. We hebben sinds 1991 een volkstuin (Ruud al wat langer dan ik), al die jaren was  ‘ouwe Jan’ onze buurman, hij huurde deze tuin. Tot hij in 2000 ziek werd, en een paar maanden later helaas overleed.

De tuin heeft nog een paar maanden leeg gestaan en toen hebben wij de tuin erbij genomen.

Ik wilde er graag een bloementuin van maken. Ruud wilde wel heel graag een vijver. We wilden allebei wel een zitje, om even te zitten, onze boterham op te eten, etc. En zo begon de bloementuin. Met vijver. En met zitje.

En een pergola. En ik had toen blijkbaar nog iets met ‘blauw’:-). Het bankje hebben we nog steeds, maar is ondertussen zo gammel dat we er niet meer op durven zitten, maar ze doet dienst als tafel om oogst op te verzamelen voor we naar huis gaan. De keien vonden we overal en nergens, kregen eens wat, vonden er wat bij de gemeentewerf, etc. Ruud z’n vijver, zonder vissen, maar met veel kikkers, salamanders, etc.

We hebben veel in deze tuin gewerkt, maar ook gezeten, meestal met de stoelen omgedraaid, loerend in het water, of we een salamander zagen.

De tuin is heel lang geweest zoals je op de foto ziet, de pergola met een witte klimroos, een (voor ons) ruim terras, vijver, planten.

Maar rond 2007 veranderden we wat. Niet alles tegelijk. Maar de vijver deed het heel slecht (in de volle zon gelegen was het meer een algenpoel dan een vijver. En we hadden nog een kleine vijver, dus eigenlijk was ze best overbodig. En ondertussen was er op het tuincomplex een kas met terras gebouwd voor de leden, om te eten en gezellig samen te zijn. En dus zaten we nooit meer op ons eigen terras, we zaten gezellig bij elkaar in de gemeenschappelijke ruimte/terras. En de pergola; die werd ondertussen slecht, 1 paal was zo rot dat Ruud het ook niet meer veilig vond om er onder te zitten. Bovendien is het donker, leuk als het in de zomer heel warm is, maar in alle andere maanden was het er fris, en donker.

En dus verdwenen  ombeurten de pergola, het terras, de vijver (uiteraard de beestjes netjes ondergebracht in de kleine vijver), en de vijver zelf staat nu bij onze tuinbuurman, die heeft er wat leuks van gemaakt, planten eromheen, visjes erin.

De tuin werd steeds meer een bloementuin, steeds meer ruimte voor vaste planten, steeds krapper wordend zitje :-).

En zo veranderde de tuin van een kale vlakte in 2001 tot wat ze nu is; een vrij wilde bloementuin. Niet geschikt voor nette mensen 🙂 Maar wel voor alles wat leeft, want de tuin puilt niet alleen uit van bloemen en planten, maar ook bijen, hommels, vlinders, kikkers, vliegen en noem maar op. Zo af en toe schrik nog wel eens als er iets voor m’n voeten wegschiet, soms een duif of een merel, maar soms ook een muis of een rat.

En nu wordt het dus tijd voor een nieuwe tuin. De redenen heb ik al eerder verteld. Wat het gaat worden weet ik zelf nog niet, al is het duidelijk dat er verhoogde bakken in komen. Omdat dat op onze vette klei en met elk jaar wat meer extremen in het weer, dat geen overbodige luxe is.

Bovendien heb ik het tuinieren in verhoogde bakken nog nooit geprobeerd, en vind ik het leuk om daar weer eens ervaring mee op te doen, er van te leren en er voordeel uit te proberen te halen (ik zei al tegen Ruud dat we volgend jaar misschien wel voor het eerst in ons leven rechte worteltjes gaan kweken :-)).

En ik ben ook geen 20 meer (en ook geen 30 en zelfs ook al geen 40 meer), iets minder diep bukken lijkt me heerlijk. Ongetwijfeld zijn er nadelen, in een droge zomer als deze zullen we nog vaker water moeten geven. Maar goed bedenken wat er in de bakken mag komen helpt natuurlijk ook (geen vochtbehoeftige rabarber, prei, sla, etc., maar droogteminnende kruiden als rozemarijn, tijm, etc.).

De toekomst zal het uitwijzen. Ik ben vandaag thuis, de eerste kleine oogst pepers snijden en drogen, zaden schonen, labelen en verpakken, er liggen nog 4 courgettes om in te vriezen, dit tuindagboek, maar Ruud is op de volkstuin, al aan het opmeten hoeveel bakken, welke maat, de beschoeiing blijkt gerepareerd te moeten worden, dus daar zit hij over te verzinnen.

Komende dagen wordt het warm, maar daarna gaan we verder met het weghalen van planten. Het eerste stukje tuin is leeg. Planten zijn al vergeven aan tuinburen en vrienden, weggooien is zowiezo niet zo mijn ding, maar als andere mensen er blij mee zijn kan ik heel gemakkelijk afstand doen van planten. Op een paar na dan, die moeten blijven – ik weet nog niet hoe of waar, maar die oplossing komt vanzelf.

Voorlopig heeft Ruud op het eerste lege stukje alvast eens een bak gelegd. Zo blijft het natuurlijk niet, maar meten is weten :-). En zo kan hij alvast verzinnen hoeveel bakken er moeten komen, welke maat.

Stap 1 = tuin leeg maken. In het volgende tuindagboek (deze was wel heel lang) een ietwat korter stukje, over de steeds leger wordende tuin en hoe we het verder gaan aanpakken.

Eerst maar genieten van nog een paar zeldzaam warme dag in september! En op het terras, met glas koele witte wijn, plannen maken, schetsjes maken, op internet speuren naar leuke ideeën, foto’s, inspiratie. Ik begon dit verhaal met wat weemoed over wat de tuin was, ik eindig met nu al plezier over wat de tuin kan gaan worden!