De tuin wacht op niemand

Ook al waren wij bijna 3 weken niet beschikbaar, de tuin heeft er maling aan. Nu we eindelijk weer eens op de tuin zijn geweest blijkt dat de tijd daar niet stil heeft gestaan maar alles gewoon doorgroeit. Met onkruid als koploper.

Allereerst wil ik iedereen nog heel hartelijk danken voor de lieve woorden en condoleances na het overlijden van mijn vader. Hartverwarmend!

En nu is het dan plotseling september. Al vroeger donker en later licht, bladeren die al niet meer zo mooi groen meer zijn, planten die afsterven, slome hommels die moe zijn na een druk leven, oppassen voor spinnenwebben in je gezicht als je ’s ochtends even de tuin inloopt……. de zomer loopt duidelijk ten einde.

Het is een ravage in de tuin, overal onkruid, doorgeschoten venkelknollen en slaplanten, kroten van zo ongeveer een kubieke meter groot (ik overdrijf iets), half afgestorven plantenresten, verzopen zaailingen in volgelopen onderbakken, een deel van de appels al gevallen, de maïs gisteren geoogst maar helaas al te ver:

De maïskorrels zijn al donkergeel en aan het indrogen. Niet eetbaar meer (voor ons dan, de muizen en vogels zullen er zeker hun neus niet voor ophalen nu ze op de composthoop liggen).

En zo beginnen we maar, en waar gaan we beginnen? Nou, bij het begin dan maar. En het begin is niet de ingang van de tuin, of daar waar je staat. Maar voor ons is dit de volgorde; oogsten wat er nog te oogsten valt, redden wat er te redden valt, en wegwerken wat ziek is. En als dat allemaal klaar is gaan we opruimen en wieden; vierkante meter voor vierkante meter. Er zijn 2 voordelen; je weet waar je blijft en je ziet het opknappen 🙂 .

En dus oogsten we nu eerst wat er nog te oogsten valt. De laatste tomaten van de Kondine Red:

Je kunt op de foto de dakgoot zien, dit zijn dus de bovenste trossen op een hoogte van zo’n 2 meter.

Verder gaan er nog kroten mee naar huis, en venkel, komkommers, courgettes, aubergines en paprika’s en pepers. Zoals ik al eerder schreef begint de oogst van paprika’s en pepers nu. En dan ook in iets te grote hoeveelheden voor onze dagelijkse behoefte.

Op de foto de peper Habanero Paper Lantern, oei, heet!! En veel. Teveel om nu op te eten, en geen tijd om er sambal of chilisaus of wat dan ook van te maken, en dus maken we de pepers nu schoon en vriezen we ze in, dan kunnen we er later altijd nog wat van maken (of gewoon 1 pepertje uit de diepvrieszak pakken om in een stoofschotel mee te laten sudderen).

Ook paprika’s oogsten we nu volop:

Op deze foto zie je de paprika Blue Jay. En dat brengt me gelijk bij het slot van dit blog; de massa de pimentão (een Portugese ‘paprikapasta’) waar ik in mijn vorige blog al iets over schreef. En pak nog maar geen pen en papier om het recept te noteren. Want de pasta heeft een heerlijke, volle paprikasmaak. Maar het is zout, veel te zout. Zo zout dat ik mijn best moet doen om de paprika nog te proeven. Dat geeft niet, ik kan nog een heleboel paprika’s oogsten in de komende weken. En ik kan na deze ervaring bedenken wat er verbeterd moet worden (niet veel, alleen heel veel minder zout 🙂 ).

Het recept dat ik gebruikte was anderhalve kilo zeezout voor 6 grote paprika’s. Ik had al bedacht dat dat achterlijk veel zout was, ook al wrijf je het overgrote gedeelte er weer af. Ik had dus al 1 kilo zout gebruikt in plaats van anderhalve kilo, en ook zorgvuldig alle zoutkorrels van de stukjes paprika na de 5 dagen ’trekken’ afgewreven.

Op de foto hierboven zie je hoe de paprikarepen met het zout in een vergiet gaan, met een dubbele theedoek eronder, en in een onderbak. Na de foto heb ik de lagen theedoek dicht over de paprikarepen gevouwen en er 3 borden op gelegd (om te verzwaren). En dat 5 dagen in de koelkast gezet. Elke ochtend gooide ik het vocht dat in de onderbak was gelopen weg, vouwde ik de theedoek open, roerde de paprikarepen om, theedoek er weer op, weer verzwaren met borden en de koelkast weer in. Op de foto hieronder zie je hoe de paprikarepen er na 5 dagen uitzien:

De theedoeken kletsnat en bij elkaar zeker 3 of 4 deciliter vocht uit de onderbak weggegooid in die 5 dagen. Je ziet ook hoe zacht de paprikastukjes zijn geworden, en dat het volume flink is geslonken.

Na die 5 dagen heb ik de zoutkorrels heel goed van de paprikarepen gewreven en de paprikarepen daarna ook nog afgeveegd met stukken keukenpapier. Vervolgens gepureerd in de keukenmachine. En dit is dan het resultaat:

Een mooie, dikke, knal oranjerode pasta (ik had van 6 paprika’s uiteindelijk anderhalf potje vol met deze paprikapasta). Deze foto is leuk als herinnering, want dit potje massa de pimentão ligt ondertussen in de kliko. Want het was breinzout met een vleugje paprikasmaak. Ik vind zout zeker niet erg maar als het zo zout is als mijn zelfgemaakt bouillonpasta, dus 11% zout, is het minder zout dan een gekocht bouillonblokje en is het zout genoeg voor de houdbaarheid, en tegelijkertijd veel lekkerder.

Oftewel, over 1 of 2 weken zet ik hopelijk een goed recept van deze ongetwijfeld overheerlijke paprikapasta op deze website. Vandaag paprika’s plukken en een nieuwe poging wagen!