De laatste loodjes en beginnen

Allereerst wil bij voorbaat al even mijn excuses aanbieden voor de fouten die vast in dit blog staan. Heb wat mededogen met me, ik typ dit allemaal op een klein schermpje op bed op schoot terwijl poes Robin er telkens nogal opdringerig kopjes tegenaan staat te geven en er ondertussen veel herrie is van een bouwradio en mensen die duidelijk met schuurmachines in de weer zijn. En ik heb op dit toetsenbord(je) geen idee waar trema, accenten, etc. te vinden zijn. En waar zijn mijn foto’s? Ik kocht 2 weken geleden, speciaal voor de verbouwing (zodat we tv konden kijken, misschien een spelletje konden spelen, etc.) een chromebook en het kost me heel veel moeite en omwegen om foto’s van telefoon via onedrive in dit wordpress-blog op een chromebook te plaatsen. Het is gedeeltelijk gelukt (wel van telefoon, niet van fototoestel en filmpjes lukt ook niet).

Waarom ik dan toch een blog schrijf? omdat ik daar zin in heb. Omdat ik me verveel. Omdat het ook fijn is om dingen van je af te schrijven. En ook fijn als iemand misschien even wil zeggen: “Joh (sorry, accent circonflexe doet het ook niet), nog heel even volhouden, en dan ben je er vanaf en ben je er ook nog eens echt heel erg blij mee. Je kunt ook zeggen dat ik dit allemaal zelf heb gewild, en dat is ook zo, maar daar heb ik op dit moment iets minder aan.

We zitten in week 3 en de ‘ verbouwing’ is in volle gang en dat is heel fijn. Maar het bivakkeren op 1 slaapkamer begint zijn tol te eisen; een tekort aan slaap, rugpijn bij gebrek aan een goede stoel of bank, onregelmatig en makkelijk/niet heel gezond eten, etc.. We treffen het ook niet: op een paar aardige dagen na (en juist die dagen zaten we boven ‘ opgesloten’ omdat de trap in de grondverf werd gezet of de vloer beneden werd geegaliseerd) doet april vooral wat ‘ie wil en dat is regen, kou en wind verspreiden. Dus op de dagen dat we niet verplicht thuis hoefden te zitten, zaten we dat door weersomstandigheden vaak wel. En als we verplicht op de bovenverdieping moesten bivakkeren scheen de zon 🙄

Sowieso is de wet van Murphy wel van toepassing hier: ik noem even een hele liter zelfgemaakte knoflookolie die ondersteboven van de trap kukelde (ik heb in de afgelopen weken zeker 40 dozen met spullen naar zolder gesjouwd en dat ging allemaal goed; maar juist die ene fles knoflookolie viel, brak en liep volledig leeg over de volle 14 treden van de trap naar beneden. Ik had 2 dagen nodig om het schoon te maken, pas toen was de geur van 100 tenen rauwe knoflook een beetje weg 🙂

Dezelfde dag viel er nog een dure en vooral heel mooie glazen lamp in 1000 stukjes. En kotste poes Robin de zitting van de enige stoel in huis volledig onder. Zo wilde ik ook vorig weekend al een blog schrijven maar viel juist toen de verbinding uit. En tot overmaat van ramp deed dezelfde dag de verwarming het niet meer en hadden we alleen nog maar koud water. Na bellen en bezoek van een reparateur bleek dat de waterdrukmeter kapot was. Maar die moest besteld worden, dus dat werd maandag. Maar toen werd de vloer geegaliseerd, daar kan niet overheen worden gelopen dus dan nog een dag langer wachten. Twee dagen opgesloten zonder telefoon, internet, radio, tv en drie dagen zonder warm water. En ondertussen daalde de temperatuur naar 9 graden overdag en 4 in de nacht. Poeh, ik ben nog nooit zo blij geweest met een eenvoudige waterkoker, waardoor we ons in ieder geval nog een beetje konden wassen en hete thee konden drinken.

Afijn, genoeg geklaagd, het begint mooi te worden. En we krijgen al iets meer bewegingsruimte, er is weer een koelkast, ik kan weer eenvoudig koken (want we moeten wel boven eten), en de eerste 2 kamertjes zijn klaar om weer ingeruimd te worden. Het wordt langzamerhand weer een beetje ons huis!!

Maar wat doet een mens als het einde van een verbouwing nadert? Je eigen huis weer van jezelf maken natuurlijk. Ik zou kunnen denken aan het ophangen van een schildrij, het inruimen van een kledingkast of spulletjes neerzetten. Maar nee, dat heb ik dan weer niet. Ik wil zaaien. Een uur nadat de man vertrok die de vloer heeft gelegd zat ik op een wiebelig campingsetje 2 traytjes met potgrond te vullen. En ik had niet eens zaden, want die lagen ergens in een doos, tussen 40 andere dozen op zolder. Dan toch maar wat spullen neerzetten of iets ophangen? Of soppen? Want alles zit onder een dikke laag stof van het schuren. Nee, dan toch maar liever meer dan een uur lang, balancerend tussen allerlei scheefstaande en bovenop elkaar gepropte dozen de hele zolder uitpluizen, op zoek naar wat zaden.

En uiteindelijk vond ik ze, en zaaide ik ze, zie de foto bovenaan dit blog. Ik zaai courgettes en pompoenen altijd 2 keer zo diep als dat de zaden groot zijn. En ik leg ze niet plat neer maar steek ze op hun zij in de grond (zodat een eventueel teveel aan vocht er langs kan glijden). En dan een laagje grond erop en vernevelen tot ze goed vochtig zijn maar niet kletsnat (want dan kunnen de zaden makkelijk rotten).

Wat een heerlijk gevoel. En geur. En vooruitzicht. In dit verder redelijk groenteloze tuinjaar (voor het eerst sinds 1991) ben ik blij met wat ik in ieder geval wel heb: weinig paprika’s en pepers (door een luizenplaag, gelukkig lijken de planten die niet dood zijn gegaan zich nu in ieder geval eindelijk iets te herstellen), iets meer tomaten (nu de komende maanden nog tijd zien te vinden om ze te planten, op te binden, te dieven, te tikken, etc.), hopelijk genoeg komkommers (de 3 zaailingen zijn klein maar vooralsnog gezond), en nu zaaide ik courgettes en pompoenen. En ik ga natuurlijk ook nog wel bonen zaaien, maar dat doe ik pas volgende maand. Met nog wat ruimte in de 2 tray’s koos ik basilicum uit, En Helichrysum bracteatum Dragon Fire. En bietjes, en basilicum, en Cosmos. Helaas geen plek meer voor de Zinnia’s en ook niet voor de snijbiet, maar dat moet volgende week wel lukken.

Natuurlijk zitten de 2 kleine tray’s al snel vol. Maar met de zaaisels in het raamkozijn voelt de verder nog helemaal lege en kale kamer ineens al wat gezelliger. En ik heb iets om naar te kijken, ik zorg altijd wel goed voor zaailingen maar deze zaaisels worden wel echt dubbel zo veel/vaak vertroeteld 🙂

De enkele keer dat ik heel even een half uurtje naar de tuin kon was dat vooral om wat te oogsten, zoals deze weeuwenteelt bloemkool uit de kas:

Ik kreeg eerder al eens een reactie van iemand die het zo mooi en bijzonder vond dat we zo weinig vraatschade in de kas hadden. Bij deze; dat was dan waarschijnlijk gewoon net niet op de foto te zien. Want ze zijn er wel hoor, in grote getalen zelfs 🙂

Ik kijk zo vaak mogelijk want ze kunnen veel schade veroorzaken, zo erg zelfs dat de bloemkool vrijwel oneetbaar wordt (door verkleuring, uitwerpselen, etc.). Ik verzamel de slakken en gooi ze op de composthoop buiten; daar is genoeg te eten voor ze want ondertussen liggen daar al wat doorgeschoten koolplanten uit de kas op.

Tot slot nog 1 foto, van de rabarber die wilde gaan bloeien. Ik heb de bloemknop met steel gelijk na het maken van de foto verwijderd. Dat hoeft niet, een bloeiende rabarber is prachtig. Maar het kost een plant natuurlijk wel energie (die ze dan niet in de productie van nog meer malse bladstelen kan steken). En deze rabarber heb ik vorig jaar als klein plantje uitgeplant, ze heeft pas 2 bladeren en is echt nog veel te jong om te bloeien en moet dit jaar eerst maar eens groter en sterker worden.