De golf

Elk jaar komt er een moment dat ik het moestuinieren ga vergelijken met surfen. Dat klinkt heel raar, en ik vind het ook heel knap van mezelf want ik kan helemaal niet surfen en heb geen idee hoe het voelt. Maar je ziet op tv wel eens video’s van surfers op een zonovergoten eiland, ver hier vandaan, in een prachtig blauwe zee. Bij het surfen worden ze achtervolgd door een metershoge golf die achter ze aan dendert, en uiteindelijk verdwijnen de surfers onder zo’n rollende golf voor ze uiteindelijk allebei aan land komen. Nou, zo voelt moestuinieren eind juli dus ook. Net zo leuk, net zo spannend, net zo overdonderend, en ook net zo hard werken.

In het voorjaar weet ik al wat er gaat komen (al onderschat ik het, vreemd genoeg, elk jaar toch ook weer een beetje): het wordt vast weer een druk tuinjaar dus we beginnen beter maar op tijd, met zaaien en met het in orde brengen van de tuin.

Dan wordt het wat later in de lente en moeten we niet alleen meer zaaien en de tuin in orde brengen maar ook nog uitplanten, wieden, opbinden, uitplanten, etc.. Nog wat later komt daar water geven, oogsten, opnieuw zaaien en uitplanten, bij.

En nu komt alles tegelijk, als zo’n enorme en rollende golf waar ik me in februari zo op verheugde en die me nu inhaalt waardoor ik kopje onder ga.

Dit jaar komt het wat eerder dan in andere jaren; vooral door de droogte van de afgelopen weken (het voelt eerder alsof we al maanden geen druppel regen meer hebben gehad). Water geven kost veel tijd. Soms geef ik water met de hand en 2 keer per week nemen we onze accu-waterpomp mee naar de tuin en kunnen we meer planten meer water geven. Maar de dag daarop is al dat water alweer weg: opgedronken door planten, verdampt, en het laatste restje is naar de droge onderlaag in de grond verdwenen. We hopen elke dag op een bui en houden de weerberichten goed in de gaten, maar met ‘hier en daar een bui’ valt die steeds ‘daar’ en zeker niet ‘hier’. En dus is watergeven op dit moment onze ‘core business’ :-).

Dat geeft niet want uiteindelijk zien we daar op korte termijn al resultaat van, de meeste soorten groeien en bloeien volop, de tuin staat letterlijk vol. Maar alle tijd die in dat water geven gaat zitten kunnen we niet aan iets anders besteden. En er zijn enorme hoeveelheden ‘iets anders’ te doen. Zoals wieden, en opbinden, dode bloemen wegknippen, tikken, snoeien, voeden, en natuurlijk ook oogsten. En als er is geoogst kan er weer wat opnieuw worden gezaaid, en geplant, en dat moet weer water krijgen, en het onkruid moet er weg zodat de groenten kunnen groeien. En zo gaat dat de hele zomer door.

Soms kan ik het een poosje bijhouden, blijf ik de ‘golf’ nog even voor. Maar nu overspoelt die me al in juli, weken eerder dan in andere jaren. Want iedereen die een moestuin heeft weet dat het werk in een moestuin nooit klaar is, en weet ook dat het werk na het moestuinieren nog even doorgaat. Als we met emmers en tassen vol oogst thuiskomen begint het wassen en invriezen van de snijbonen, het roosteren van de tomaten voor de inmaak van soep en saus, het inmaken van jam, gelei, chutney en zoetzuur. En wat moet ik nu weer met 4 komkommers, 2 snackkomkommers en 3 courgettes? En dan zie ik aan de augurkenplanten in de tuin weer 2 handen vol vruchtjes liggen; de planten zijn klein en onooglijk maar we kunnen dit jaar bijna abnormaal veel augurken oogsten. De 3e zaai rode bieten doen het gelukkig ook eindelijk goed. Maar we moeten er vandaag wel het onkruid rond weghalen en de jonge planten ook weer water geven.

Vroeger vond ik het verschrikkelijk…….die golf die me overspoelt en ik de tuin en alles wat ik er in moet doen en uit kan oogsten niet meer bij kan benen. Ik werkte maar door en door, in de hoop de golf net voor te blijven. Het had wel eens wat controlfreakerigs. En het lukte me soms tot half augustus, soms tot begin september of soms nog wat later. De reden waarom ik nu al overspoeld ben zal, naast de al genoemde droogte en het tijdrovende watergeven, ook voor een deel de leeftijd zijn. Ik weet dat ze toch komt, die golf; leuk voor jongere mensen om proberen die voor te blijven. Maar ondertussen doe ik er wat minder mijn best voor, ik geef me alvast over. Omdat ik weet dat ze toch komt, en omdat ik bedenk dat ik me dan soms zo kan haasten dat ik vergeet om van de tuin te genieten. En daar heb ik geen zin meer in. Terwijl er op bepaalde plekken in de tuin flink wat onkruid groeit gaan we toch met een flesje water op het terras zitten en kijken even een half uurtje naar de tuin en alles wat er in groeit, bloeit en zoemt. En ik stel prioriteiten: als ik moet kiezen tussen water geven, wieden, oogsten en opbinden begin ik met oogsten, geef ik daarna water, bind ik daarna op en blijft het wieden waarschijnlijk weer tot morgen liggen :-). Want ik wil ook een beetje op tijd naar huis, om zaden uit te zoeken die ik nog kan zaaien, en om jam en zoetzuur in te maken.

Ik kan ondertussen zelfs van ‘de golf’ genieten, het leven dat ze in de tuin brengt; van de jonge kikkers in een nat hoekje bij de sloot tot de hommels die op de bloemen van de doorgeschoten rucola afkomen, van de omgevallen eenjarige Amaranthus (morgen even een stok bij zetten, denk ik al 3 dagen) die vrolijk over het pad hangt tot de spontane zaailingen van donkere tuinmelde die ik maar gewoon laat groeien en bloeien.

Controle in de tuin kan fijn en nuttig zijn, maar het een beetje loslaten, relativeren en de tijd nemen om daar van een afstandje naar te kijken is zo af en toe heerlijk en ontspannend!