Bijzonder

Gisteren het eerste watermeloentje geoogst, de White Wonder. Altijd lastig om te bepalen wanneer een watermeloen rijp is. Maar ze lag er al weken, werd niet groter meer en als ik er op kloptje met mijn knokkels, dan klonk ze anders dan de andere watermeloenen (er liggen er 5, dat vind ik zelf een prima opbrengst). En dus de gok gewaagd en geoogst.

Bij het doorsnijden voel je dan al dat ze rijp is want ze barst dan bijna, splijt al zodra je het mes erin zet. En ze was lekker! 🙂 Ze heet White Wonder maar het vruchtvlees is niet echt wit, meer een kruising tussen wit en fel lichtgeel. Maar wel bijzonder, en lekker dus.

En eergisteren de eerste Spaghettipompoen geoogst, ook erg bijzonder! Even googelen wat er mee te doen. En het is niet helemaal goed gegaan, te lang in de oven waarschijnlijk(op de foto is ze nog rauw). Ik las op internet: in de lengte halveren, zaden eruit (natuurlijk :-)), en dan met de snijvlakken naar onderen in een bodempje water in een ovenschaal, 50 minuten op 180 graden. En gaar was ze, maar zo gaar, dat het vruchtvlees zo zacht was dat er geen spaghetti mee van te maken was.

Geeft niks. Goede olijfolie, 2 grote, verse uien van de tuin in halve ringen geneden, 3 tenen knoflook mee gebakken, 2 pepertjes erbij, zout, peper, en het gare vruchtvlees even meebakken (maar dat werd dus geen spaghetti maar een soort dikke pulp), zout, peper, pasta erdoor, en heel veel Parmezaanse kaas erover. Het was heerlijk. Maar volgende keer de helft korter koken/smoren.

Maar ook gelijk een idee; het vruchtvlees is heel lekker, ze lijkt op een dikke courgette maar ze smaakt meer richting pompoen, maar dan zonder het weeïge dat een pompoen nog wel eens kan hebben. Zachtzoet, geel vruchvlees, bijna een beetje romig, zoals aardappelen dat ook kunnen hebben. Ik kan me voorstellen dat er zelfs toetjes mee te maken zijn. Maar dus een idee. Er liggen nog 5 spaghettipompoenen te rijpen, en 1 ervan gaat gebruikt worden voor een sambal met Surinaams tintje. Het deed me in de verte wat denken aan de verse sambal die Surinaamse buurvrouw Jetty maakt van aardappelen en wortelen en Madamme Jeannettes (ik heb geen Madamme jeannette maar wel erg leuke andere pepers die er vast lekker bij zijn).

Ook bijzonder, niet eetbaar, zou zelfs licht giftig kunnen zijn, al las ik dat maar op 1 website. Ecballium elaterium. Leuke plant, lijkt op een miniatuur Pompoenplant, maar dan kleiner blad, beetje grijzig en behaard, zachtgele bloemen en sierkomkommertjes die dus niet eetbaar zijn. Het bijzondere is dat de komkommertjes, als ze rijp zijn, hun zaden weg spuiten met een kracht die ik nog niet eerder heb gezien. Volgens de boeken en internet bouwt ze in het komkommertje een druk van 6 bar op. Ik doe elke dag mijn best om er zaden van te winnen maar het lukt gewoon niet. Als ik de plant maar aan raak spuiten de zaden letterlijk met enorme kracht weg. Al potjes eronder gehouden, werkt niet. Nu maar een handoek eronder en erop gelegd, in de hoop dat de zaden daar dan in komen, dan kan ik ze eraf pulken. Wel grappig en een bezienswaardigheid op de tuin (wel voorzichtig aanraken want je weet nooit welke kant de zaden uitspringen – ik ben blij dat ik een bril draag :-)).

En tot slot dan nog een foto van de Peper Goat’s Weed. Altijd bijzonder,de planten lijken niet op peperplanten, ze zijn zeer behaard, fluwelig zacht, grijs blad, zelfs de stengels zijn heel zacht en behaard. Een echte ‘aai-plant’. En daartussen zitten dan de witte bloempjes en verschijnen nu ook de kleine rechtopstaande pepertjes die gitzwart zijn en later rood gaan afrijpen. Erg mooi (en de pepertjes zijn lekker van smaak en behoorlijk heet)