Bedekking

En daar gaan we dan, kopje onder. Ik heb al eerder verteld dat dit een bijzonder tuinjaar wordt. Er zijn sowieso niet veel jaren dat we onze moestuin het hele jaar door ‘netjes’ kunnen houden: meestal overspoelt de moestuin ons ergens in augustus, doordat we én moeten wieden, én water geven, én opbinden, én opruimen, maar ook oogsten (en die oogst springt ook niet vanzelf in pot, fles of vriezer hè ;-)).

Het is nu net juni en ik red het al niet meer. Helaas kan Ruud helemaal niet meer tuinieren en is ruim 300 vierkante moestuin naast de intensieve verzorging voor Ruud veel te veel voor mij. Ik heb er al meerdere keren over nagedacht om een deel van de moestuin weg te doen maar kan dat niet over mijn hart verkrijgen; elk plekje is me na al die jaren even dierbaar, overal staan planten, bomen, een kas, wat kruiden of een verhoogde bak waar ik van hou, waar ik goede herinneringen aan heb (maar belangrijker nog, ook plannen, ideeën of plezier voor de toekomst in zie). Het was Ruud’s tuin, het werd onze tuin en nu is het mijn tuin. Dus ik moet er goed voor zorgen, maar dat lukt dit jaar helaas niet.

Genoeg getreurd want we moeten door. En dus overspoelt de tuin me nu al, in juni. Hoe erg kan het worden? Ja, er staan heel veel brandnetels, heermoes, winde, zevenblad en kweekgras. Ja, we hebben ze echt allemaal, een soort van ‘the big five’ uit de onkruidwereld 😅). En nog vele andere soorten hoor. En er slingeren oude emmers, stokjes die we vroeger bij de aardappelen zetten, een versleten net dat ik al lang niet meer gebruik, gescheurde potjes en andere rommel over de tuin. Maar hoe erg is dat eigenlijk? Nou ja, opruimen is wel belangrijk voor ik er over ga vallen. Maar de hommels en bijen zijn blij met de bloemen in het onkruid. En (voor nu dan hè, ik moet nog zien hoe het verder gaat) vol = vol. Als er heel veel onkruid groeit kan er ook niks meer bij. In mijn ergste toekomstvisioen wordt het alsmaar erger maar tegelijkertijd begrijp ik dat de grond op een gegeven moment gewoon volledig bedekt is, kan er niks meer bij en stopt de aangroei van nieuw onkruid. Zo had ik er eerlijk gezegd nog nooit naar gekeken. Een tuin blijft leerzaam, in alle omstandigheden. Misschien kan ik eens onkruid gaan knippen als het hoog genoeg is.

Ik heb zelf ook geholpen met een bodembedekking. En dan heb ik het in dit geval niet over de bedekking van de grond met karton, mest, blad, etc. In het voorjaar voorzag ik al dat ik niet veel tijd voor de tuin zou gaan krijgen en bestelde ik een aantal groenbemesters. Drie daarvan zijn nog niet gekiemd (want pas een week geleden gezaaid), maar de eerste twee beginnen al goed te groeien. En dat zijn het Tübinger mengsel (een mix van o.a. bladrammenas, phacelia, goudsbloemen, boekweit en nog meer) en de Borago (komkommerkruid). Ik zaaide ze naast elkaar in een vak waar vorig jaar pastinaken stonden.

En laat ik nou 4 pastinaken zijn vergeten te oogsten in de winter. Ik was een paar weken geleden al met een spade op weg om de planten die weer uitliepen eruit te halen, bedenkend hoe ik dat moest doen zonder op de net gezaaide en kiemende groenbemester te stappen. Tot ik bedacht dat bloeiende pastinaken misschien wel heel goed in het Tübinger mengsel zouden passen, of in ieder geval in mijn concept voor 2024 dat “Laat het maar een beetje los” heet 😄

Ik heb geen voeding gegeven in het vak: de grap van een een groenbemester is dat ze (over het algemeen) diep wortelen en zelf voeding kunnen vinden, en als het even kan ook nog voeding opleveren of beschikbaar maken. Ik heb geen idee of dat het is, of dat er nog veel voeding in de grond zat, of dat het door de vette klei komt die van nature ook al voedzaam is. Maar de 4 pastinaakplanten bloeien nu en zijn zeker 1.75 meter hoog.

Het Tübinger mengsel ernaast en eronder doet het ook goed, een stuk lager nog, maar ik zie duidelijk al verschillen in planten; sommige zijn 50 centimeter hoog en de eerste koolachtige gele en witte bloemen verschijnen. Je ziet hier dat er flink wat soorten in het mengsel zitten en dat het de grond goed bedekt en onkruid goed wordt onderdrukt (al is en blijft er natuurlijk wel wat onkruid, soorten als winde en heermoes hebben echt maar een paar millimeter ruimte nodig om toch te kiemen en te groeien).

Je ziet hetzelfde vak met dezelfde groenbemester trouwens ook op de foto bovenaan dit blog. Ik zie tussen de koolachtige soorten ook het fijn geveerde blad van de phacelia, de grove geelgroene blaadjes van goudsbloemen, leuk om te zien dat het allemaal naast elkaar groeit en elkaar in groei en bloei (als het goed is) gaat aanvullen. O ja, natuurlijk zie ik ook winde en distels en zo. Maar dat is een kwestie van ‘doorheen kijken’ 😁

Bij het komkommerkruid zie ik nu dat het onkruid wat minder goed tegenhoudt dan het Tübinger mengsel. Dat is ook logisch want de zaden kiemden wat langzamer in de nog koude grond in mei en de plantjes groeien nu ook langzaam. Ik hoop en denk dat de grond straks beter door het grote blad wordt bedekt, en ongetwijfeld gaan de hommels en bijen er heel blij mee zijn!

Zoals ik al eerder meldde: de andere 3 soorten zijn nog niet gekiemd. Maar ik kijk elke paar dagen of er al iets gebeurt, en zo nu en dan giet ik er zelfs een gieter water met broes over 🙂

En dan heb ik nog 1 vak helemaal vol geplant met een stuk of 10 courgetteplanten en 5 pompoenplanten. Ook daar zal ik weinig werk aan hebben, en het zal veel oogst opleveren.

Daarnaast heb ik natuurlijk de kassen nog, de tomaten groeien als kool en na het weekend kunnen we de eerste komkommer oogsten.

Een deel van de paprikaplanten heeft zich na de luizenplaag hersteld; ze lopen wel iets achter in de groei maar ik zie heel voorzichtig de eerste bloempjes verschijnen. En buiten heb ik alles wat ik echt heel graag wil in 1 vak geconcentreerd, daarover later eens wat meer. Daarbuiten laat ik het los, ik houd me maar voor dat dat ondertussen een nieuwe trend is, ben ik ook eens modern 🙂

Tot slot nog 1 foto. Ik had een rozenfoto kunnen plaatsen want wat bloeien die nu prachtig! Maar ik kies voor deze: twee jaar geleden bestelde ik een wortelstok van deze niet echt winterharde vaste plant; Impatiens tinctoria (ja, een zusje van het vlijtig liesje en springbalsemien). Dat was dan ook de reden waarom ik haar in de kas plantte. Maar daar deed ze het niet goed, vorig jaar zomer verpieterde het blad en bloemen gaf ze al helemaal niet; te warm en te zonnig. Lastige wensen voor een niet winterharde vaste plant, waarom val ik toch altijd als een blok voor dat soort lastposten 🙄

Ik haalde de wortelstok in de herfst uit de grond, potte die op in een grote kuip en overwinterde die in de koude kas. in april heb ik de kuip met plant buiten gezet, op een koele plaats in de halfschaduw. En daar doet ze het goed! De plant is ondertussen ruim 80 centimeter hoog en 60 centimeter breed. En de eerste bloemen verschijnen; zuiver wit met een bloedrode, bijna boeddoorlopen tekening. De bloemen zijn zeker 5 tot 6 centimeter groot, ze is echt prachtig!!

Nou ja, toch ook nog een rozenfoto, van roos Graham Thomas (David Austin) omdat ik er zo vrolijk van word, ze staat net om het hoekje buiten in de achtertuin, de bloeiende takken wiegen een beetje voor het raam.