Aardappelen rooien

Een tuinbuurman op onze volkstuin zegt altijd; “door fijne regen en fijne mensen wordt je het meest bedonderd”. En dat is wellicht ook zo, en zo kwam het dat we in t-shirt naar de tuin gingen maar liepen we na een uur toch maar met een regenjas aan.

We hadden bedacht dat we aardappelen zouden gaan rooien. Aardappelen hebben een heel eigen vakjargon, aardappelen oogst je niet, maar je rooit ze. Een aardappelplant met aardappelen heet geen aardappelplant maar een ‘stoel’. Aardappelen plant je niet, maar je poot ze. En de aardappelen die je dus poot heten dan ook poters. Als je ze voor laat kiemen heet dat spruiten. Even voor alle duidelijkheid… 🙂

Waarom  wilden we aardappelen gaan rooien? Omdat we bij een tuinbuurman verderop al planten in een verregaande status van aantasting door phytophthora zagen. En omdat het ruim 100 dagen na het poten is. En omdat ze er slecht uit zagen. Nog niet zoals bij de tuinbuurman verderop, maar ook niet goed; blad geel, wat bruine plekjes, omgevallen planten, zoals op de foto:

Eigenlijk zijn ze nooit geweldig geweest, een stuk of 5 poters wilden niet spruiten en werden zacht en gingen rotten voor ze de grond in gingen. Nog eens 5 poters kwamen ondanks het spruiten na het poten helemaal nooit meer boven. En de poters die dan nog planten werden groeiden niet heel geweldig, loof bleef wat gelig, niet heel veel loof, planten laag en een beetje minnetjes.

En nu dus zoals op de foto. Van wat gelig blad word ik nog niet zenuwachtig, maar dat begint wel te groeien als er bruine, verdorde plekken in komen.

En toen zag ik eergisteren dit:

De bruine plekken zaten niet alleen meer op het blad maar ook in de stelen kwamen de eerste bruine, nattige plekken. En dat is voor ons altijd wel een teken dat niet alleen het blad, maar via de stelen ook de knollen ziek zouden kunnen worden. Tijd om te rooien dus, in de hoop op toch nog een kleine opbrengst van de iets meer dan een kilo pootaardappelen. Het ras is Solist, een biologisch ras dat zeer geschikt zou zijn voor kleigrond, matig vatbaar voor phytophthora in het loof maar sterk resistent tegen phytophthora in de knol.

Dus met riek, kruiwagen en krat aan de slag. Eerste paar stoeltjes vielen niet tegen. Zulke ‘miezerige’ planten, en dan zulke mooie, gezonde, grote aardappelen:

Al is op de foto niet goed te zien dat de meeste aardappelen wel ruim 10 centimeter groot zijn. Maar onverwacht goed dus. En gezond.

En toen ging het miezeren. Maar we waren niet voor niets helemaal met de auto met een krat naar de tuin gekomen, en het veld met de aardappelen lag al overhoop, stro  opzij geschoven, hobbeldebobbel van de gerooide planten. Dus gaan we door, regen of geen regen, in de verte leek het al lichter te worden, en er was ons toch wat zon beloofd?

Uiteindelijk, 2 uur later, hadden we het hele veldje gerooid. Een krat vol, uit iets meer dan 1 kilo pootaardappelen haalden we 20 kilo consumptieaardappelen.

Met dank aan de kleigrond en natuurlijk de miezerregen waren ze erg vies. En dat vinden wij altijd vreselijk, de hele winter vieze handen als we aardappels schillen. Dus liever nu wat meer werk maar dan schone aardappelen mee naar huis.

Bovendien wil ik altijd de aardappelen nog eens goed bekijken, zo modderig kan ik niet goed zien welke aardappelen er wellicht toch wat verdacht uit zien, phytophthora is in beginstadium te herkennen aan wat paarsbruinige plekken die ook al wat zacht zijn. En als die de berging in gaan zullen ze gezonde aardappelen alsnog aan kunnen steken, met alle gevolgen van dien.

En dus wassen we de aardappelen:

In een kratje in de regenton, niet brandschoon maar ze allemaal even globaal nakijken en de meeste modder eraf spoelen.

Handig ook, want wie er nog een romantisch beeld bij het rooien van aardappelen heeft….. zo zien handen eruit na het rooien:

En dan heb ik het nog niet over shirt, broek en natuurlijk mijn schoenen die wel een pond zwaarder lijken te wegen door alle modder die eraan plakt.

Afijn, ondertussen wordt het droog, en dat is heel fijn. Want na het wassen van de aardappelen leggen we die een uurtje op de tegels om te drogen. Uiteindelijk een stuk of 6 aardappelen weggegooid, met wat vreemde verkleuringen in de schil en met gaten erin van de vraat van naaktslakken. En die aardappelen zijn dan zwak en meer vatbaar voor ziekte.

Maar verder is alles goed, gezond. En dan kunnen ze mee naar huis. We zijn er echt heel blij mee, een mooie oogst van gezonde aardappelen:

Maar niet voordat we ook nog 8 courgettes, anderhalf pond boontjes en een bakje blauwe bessen hebben geoogst. En natuurlijk de tomatenplanten, pepers en paprika’s en aubergines hebben getikt

Als we weg gaan aan het eind van de middag ziet het veldje er zo uit:

Komend weekend pas weer tijd voor de tuin. En dan gaan we dit veldje opruimen, onkruid eruit, grond gelijk maken en wat open werken, stro er weer op. En dan kunnen hier de winterpreien worden geplant.

Oh ja, we hebben ook nog een veldje Tiamo aardappelen. Maar die zijn nog helemaal groen en gezond, en mogen dus nog even staan voor we die gaan rooien. Misschien nog een week, of met wat geluk zelfs 2.