Een kleine ‘ramp’

Ik weet dat er heel veel ergere dingen in de wereld gebeuren, maar klein leed is ook leed.

Ruud klaagde donderdag over de oogst: het paste echt niet meer in de vriezer. Maar als Ruud dat zegt weet ik dat ik er zelf echt nog wel wat ruimte in kan maken. En dus liep ik met hem mee naar boven, waar de ladevrieskast met een inhoud van 185 liter staat. Ik kiepte alle lades op een deken leeg en begon snel alles te inventariseren. Handig want zo kon ik niet alleen meer ruimte per lade vrij maken maar ook gelijk alles weer eens herindelen; alle boontjes, erwten, peulen in 1 lade bij elkaar, de bakken tomatensap op elkaar stapelen in 1 lade, etc.

Alleen die harde ‘piep’ die de vriezer in alarm maakt als de deur openstaat en die niet stopt……. enorm irritant. Ik kon dat halve uurtje dat ik maximaal nodig had om te herindelen de vriezer wel even uitzetten. Ik weet ook nog dat ik het knopje indrukte. En ik weet nog hoe blij ik was dat ik nog wat ruimte kon vrij maken, en ik was trots op mijn ruimtelijk inzicht. Daardoor kon ik er nog 2 zakjes bietjes, wat snijbonen en de eerste geoogste paprika in blokjes bij doen. En was er zelfs nog wat ruimte over voor wat er dan ook komende week nog bij zou komen.

Opgeruimd en tevreden ging ik weer naar beneden, want ik was eigenlijk bezig met een nieuw en heel vreemd en bijzonder inmaakrecept van komkommers (met gin, limoen, azijn en zout). Ik heb geen idee meer hoe de rest van de avond verliep, ik was blij met nieuwe inmaak, ik vertelde Ruud dat we het weekend weer tomaten konden oogsten, we keken vast nog wat tv, ik maakte een boodschappenbriefje, kroelde nog even met Freek de kat…… heel gewone dingen.

En vooral: ik dacht nooit meer aan het aan/uit-knopje op de vriezer. Zelfs niet toen Ruud op maandagavond zei dat hij de was op ging ruimen (ik stond de net in de oven geroosterde tomaten door een draaizeef te draaien), en ook niet toen hij heel hard naar beneden riep dat er rood water op de vloer in het kamertje lag (waar vriezer, wasdroger, zadenboxen, kledingkasten, etc. staan). Ik dacht zelfs nog even dat hij het over de wasdroger had.

Tot ik naar boven liep en het plasje bietenrode water voor de vrieskast zag liggen. Ineens zag ik het aan/uit-knopje levensgroot voor mijn ogen, zonder het aan-lampje. Als in een horrorfilm deed ik (of was het Ruud, ik weet het niet meer) de deur open: alles was in die 4 dagen ontdooid: erwten, bonen, bietjes, prei (weliswaar gekocht maar toch), bakken tomatensap, kleine restjes als een bakje met kippensoep, een vegetarische linzenchili, en zo nog wat dingen. Maar ook blauwe bessen (gelukkig maar 1 zakje van een pond, de rest ligt in de vriezer onder de koelkast in de keuken), snijbiet, rabarber, nog wat pompoenblokjes en knolselderij van vorig jaar, in blokjes gesneden maar ook geraspte courgette. Het hele tuinjaar kwam in kletsnatte zakjes (die ook al wat begonnen te stinken) voorbij.

Er kon echt helemaal niets worden gered; alles was nat, volledig ontdooid, rood van de bietjes, lauwwarm en het rook vooral heel muf. En ondertussen was het plasje ontdooide rode bietensap een stroompje geworden.

Ruud begon al met doekjes te deppen maar er was geen houden meer aan; alles moest eerst maar weg. Terwijl ik de ene vuilniszak na de andere vulde met zakjes groenten en die naar de ondergrondse vuilcontainer bracht verzamelde Ruud alle bakjes met soep, sap, saus om leeg te gooien en af te wassen. Niet alleen de vloer in het kamertje was rood en nat, hetzelfde gold voor de overloop, de trap en de gang, er lagen zelfs bietenrode plasjes op straat.

In een half uur was het voorbij, net zo snel als het indelen 4 dagen geleden was nu alles weg. Nou ja, daarna zijn we natuurlijk nog 2 uur bezig geweest met soppen, drogen, dweilen en tot slot het knopje van de vriezer weer indrukken. Ook al was die leeg. Ik heb voor het idee wat fruit en brood uit de vrieslade uit de keuken gehaald en erin gelegd.

Tjongejongejonge. Het is vast heel erg als het in de winter gebeurt maar dan is wel een paar maanden later en wellicht wat makkelijker te relativeren. Nu zit het invriezen nog zo vers in mijn geheugen: vorige week roosterde ik nog de lekkerste tomaten, kookte ze, zeefde het en vroor het sap in. Nu is het weg. Een paar dagen geleden hebben we nog tot 23.00 uur snijbonen en spekbonen gesneden, verpakt en ingevroren. En nu is het weg. En zo kan ik nog even doorgaan.

Gelukkig slijt alles; de dag erop zat het nog de hele dag in mijn hoofd; hoe kon ik zo stom zijn om de vriezer uit te zetten en niet meer aan te zetten (dat gebeurt me nooit meer), had ik nog iets kunnen redden (nee), wat heb ik eigenlijk allemaal weggegooid (alles), het wordt een vrijwel bonenloos jaar voor Ruud (echt heel sneu), wat zonde van al die zelf gezaaide groenten (ja, inderdaad), en wat nu (snel maar weer gaan zaaien).

En gelukkig zat de dag daarop vooral dat laatste nog in mijn hoofd: wat kan ik nog zaaien? Heel veel, en ik gok het gewoon en ga ook nog wat soorten zaaien waar het eigenlijk al net iets te laat voor is. Ondertussen heb ik woensdag gezaaid, een tafel vol met bakjes en zaaitray’s: 4 bakken vol met stamboontjes. En knolvenkel. En bieten, snijbiet, sla, rucola, winterandijvie, winterharde savooiekool en spitskool, groenlof, Chinese kool, cichorei, koolrabi, pluksla, bladkool, etc……… heel veel. Misschien wel zoveel dat het niet allemaal in de tuin gaat passen. Want uiteindelijk groeien er nog soorten als maïs, bleekselderij, courgette, krulandijvie, worteltjes, etc.. Wat we daar niet vers van eten kan zo de nu nog bijna lege vriezer in. En de eerste 2 nieuwe bakken tomatensap zitten er ook alweer in.

Ik denk er al minder vaak aan. Maar ik kocht vanmorgen een doosje diepvriesdoperwtjes in de supermarkt….. dat deed wel even zeer. Gelukkig heb ik ook nog heel veel ingemaakt, van jam en gelei tot zoetzuur, chutney en tomatensaus. En we kunnen nog volop uit de tuin oogsten en eten.

Het enige leuke aan deze hittegolf is dat ik kan hopen dat de eerste zaden door de warmte binnen een weekje kiemen. En dan begint ons moestuinjaar dus min of meer opnieuw. Eerst heel akelig, toen berustend, vervolgens met goede moed en nu bijna weer vol verwachting; wat kiemt er snel, wat kan ik wanneer en waar uitplanten, waar is het eigenlijk te laat voor en wat kan ik in de nazomer en herfst misschien toch nog oogsten? En dat kan een moestuin en een wellicht iets te druk/vol hoofd dus allemaal veroorzaken.

Op de enige andere foto in dit blog (bovenaan) zie je een stukje van de bloementuin voor de kas, met Salvia’s, Consolida, bloeiende kardoen, Zinnia’s, Dahlia’s, zonnebloemen, etc.. Daar word ik weer helemaal vrolijk en ‘zen’ van 🙂

Het volgende blog (ik hoop er vandaag aan te beginnen, het is toch veel te warm voor de tuin) gaat over het oude en nieuwe inmaken, en over die vreemde inmaak van komkommer met gin, munt en limoen, want dat is de grootste puzzel sinds ik 30 jaar geleden mijn eerste komkommers in zoetzuur inmaakte, ik snap vooral niets van de houdbaarheid ervan.