Ik en onze Tuin

Ik ben Diana en ik woon samen met mijn man Ruud in Spijkenisse, onder de rook van het Europoortgebied, slechts een kleine 18 kilometer van het strand.

Je zou zeggen niet bepaald een ideale omgeving om in te tuinieren: veel en vooral zoute wind, en uiteraard de vervuiling vanuit de industrie.

Over de vervuiling zullen we het maar niet hebben, daar kan ik zelf helaas niet zo heel veel aan doen, behalve hopen dat politiek en industrie rekening houden met ons leven in deze lucht en voor ‘schone’ oplossingen zorgt.

We wonen sinds 1991 in Spijkenisse, en hebben onze volkstuin ook sindsdien (in Spijkenisse, hemelsbreed zo’n 750 meter van ons huis).

Ik hou niet van foto’s van mezelf, laat ze dus ook maar zelden maken, maar omdat meerdere mensen er naar vroegen, waarom er geen foto van mezelf op mijn website staat, bij deze dan toch maar  🙂

Verder nog even wat bijzonderheden over ons:

• ondertussen ben ik al weer 52 jaar oud (de tijd gaat snel), van huis uit verpleegkundige, werkzaam in het plaatselijke ziekenhuis, maar sinds enkele jaren ‘in ruste’.
• en dus geen opleiding gehad in iets wat dan ook maar in de verte met tuinieren te maken heeft. Ruud trouwens ook niet (Ministerie van Financiën, is ook heel wat anders).
• Ik kom wel uit een familie van boeren, tuinders, etc. (Ruud niet). Ik schrik niet van een teil vol met snijbonen……mijn vader had een grote volkstuin, verkocht ook groenten op de veiling, mijn oom en tante een boerenbedrijf met vee, een andere oom en tante een agrarisch bedrijf (leuk, mocht ik met de ‘lorrie’ door de kassen vol met druiven en sla rijden).
• maar ik heb vanaf mijn 14e niets meer met tuinieren gehad of gedaan. Tot ik in 1991 verhuisde en toen een volkstuin huurde (omdat een balkonnetje van 1 x 2 meter niets voor mij bleek te zijn)
• en dus heb ik sinds 1991 een volkstuin die steeds groter werd, uiteindelijk ruim 500 vierkante meter groot. Daarin hebben we flink wat jaren met plezier getuinierd tot we een paar jaar geleden besloten dat het een wel erg grote tuin voor ons samen was. We hebben een deel van de tuin afgestoten en hebben nu nog iets meer dan 300 vierkante meter tuin over. En dat is ook echt meer genoeg, daar hebben we onze handen vol aan en kunnen we zoveel van oogsten dat we het niet allemaal op kunnen eten.

Vooral snel terug naar het tuinieren……. en dat gaat het hier best goed. Want de voordelen van Spijkenisse zijn vooral de temperatuur (wat koeler in de zomer en wat zachter in de winter) en de grond (voedzame en behoorlijk vette klei, klinkt niet best maar is wel erg vruchtbaar en rijk).

Door elk jaar compost en mest toe te voegen en door de grond te werken is de klei wat minder vet geworden en is de structuur van de grond wat verbeterd. Maar klei blijft altijd klei.

Wij wonen in een rijtjeshuis middenin Spijkenisse, een postzegeltje aan de voorkant (in de schaduw en vol op de Noodoostenwind). En een klein achtertuintje van 9 bij 5,5 meter.

Je ziet het op de foto’s, een gewoon rechthoekig achtertuintje. Met in het midden een Trachycarpus fortunei die ondertussen zo’n 5 meter hoog is. En eromheen veel bamboe’s, een banaan (Musa basjoo), nog wat andere palmen, heerlijk geurende Trachelospermum jasminoides, Canna’s en Dahlia’s.

Een deel ervan (zoals de Trachycarpus, Fatsia en bamboe) is wintergroen, en de lege gaatjes tussendoor worden in de zomer opgevuld en opgefleurd door de Dahlia’s, Canna’s en wat bloeiende eenjarige planten.

En daarnaast hebben we, slechts een kilometer van ons huis vandaan, een volkstuin. Deze volkstuin is nu dus nog 300 vierkante meter groot en bestaat uit alles wat we leuk en lekker vinden; een groentegedeelte, een stuk met fruitbomen, een strook met kruiden, tussendoor eenjarige bloemen, een terrasje, plaats voor potten, verhoogde bedden en 3 kassen.

Wat ooit begon als prettig tijdverdrijf is in de loop der jaren steeds meer een fulltime hobby geworden die ik niet meer wil en kan missen en waar sommige andere hobby’s voor moesten wijken.

Naast tuinieren houd ik van koken, iets wat in mijn ogen bijna onlosmakelijk verbonden is aan (moes)tuinieren. Niet alleen het schoonmaken, eventueel blancheren en invriezen van de oogst, maar dus ook leuke recepten met alle oogst uitproberen, verschillende soorten jam maken, likeur, chutney, sambal, ketchup, etc. Daarom vind je op deze site ook recepten en inmaakrecepten (met dus vooral oogst van eigen tuin). In het korte filmpje zonder geluid zie je het rek mat inmaakpotten zoals dat er in de herfst uitziet.

Terug naar de volkstuin:

Toen de tuin nog maar 100 vierkante meter groot was, teelden we vooral bekende en gewenste groenten in; aardappelen, uien, prei, sla, andijvie, een appelboom in de hoek en een kleine stenen bak waar wat kruiden in stonden. Bij elk 50 vierkante meter die we erbij namen werden de plannen en bezittingen groter; een kas (van 3 x 4 meter), een echte kruidentuin, een terrasje waar we konden zitten, later een tweede kas erbij (3,5 x 6 meter), fruitbomen, meer eenjarige bloemen, bessenstruiken en uiteindelijk nog een derde kas erbij.

Nu bestaat onze tuin uit eigenlijk 2 aan elkaar grenzende volkstuinen en daardoor heeft het een L-vorm met aan de overkant van het pad de laatste kas.

We hebben de tuin ingedeeld in vakken en dat zijn ondertussen bijna allemaal verhoogde bakken geworden. We verbouwen er alle mogelijke soorten groenten; van sla en andijvie tot alle koolsoorten, bonen, uien, spinazie en snijbiet, tomaten en pompoenen, knolvenkel en bietjes, doperwten en sperziebonen, eigenlijk alles wat we lusten (en dat is best veel :-)).

We hebben 1 oude en 2 nieuwere kassen. De eerste is in 1986 gebouwd, volledig van ijzer en met nog een ouderwetse houten deur maar verder nog helemaal prima en vol in gebruik. De andere 2 kassen zijn in 2002 en 2005 gezet, met meer aluminium en een schuifdeur. Die zijn duidelijker nieuwer, hoger, langer en lichter (niet in materiaal maar in helderheid) dan de oude kas 1. We hebben nu dus 3 kassen; 1 van 3 x 4 meter, en 2 van 3,5 x 6 meter. Samen met een kennis gebouwd van tweedehands materiaal. Gebouwd in de winter (want dan kun je de kas in het voorjaar gelijk al gebruiken).

En zo verandert er elk jaar wel wat in de tuin. Soms heb ik geweldig idee, pakt het toch wat minder uit. Of soms bedenk ik dat we eens een extra appelboom zouden kunnen zetten, en dan blijkt een paar jaar later dat we elk jaar zoveel appels hebben dat we ze meer weggeven dan zelf opeten. Of iets doet het gewoon niet zo goed of iets valt tegen, of iets blijkt niet handig, of iets wordt ziek.

Een voorbeeld is de rij van Clematissen die we voor de keienvanger (een hoog stuk raster voor de kas) hadden geplant. We hebben er 3 jaar van genoten, al die uitbundige bloei voor de kas. Maar toen werden de Clematissen ziek (Clematisverwelkingsziekte, ik had er tot dan toe nog nooit van gehoord). En eigenlijk gaven al die klimplanten naast elkaar wel erg veel schaduw in de kas. Dus Clematissen verwijderd. En nu staan er langs het gaas frambozen en daar zijn we vooralsnog heel blij mee.

Een ander voorbeeld; een pergola om onder te zitten. Dat was een leuk idee, er groeide ook een geweldige klimroos overheen, maar uiteindelijk zaten we er nooit. En dus was het leuk maar tegelijkertijd zonde van de ruimte.

Ergens in de afgelopen jaren hebben we het indelen in vakken ook steeds meer losgelaten. ‘Vroeger’ hadden we een vak met prei, een deel met fruitbomen, een stukje met eenjarige bloemen. we hebben de vakken/verhoogde bakken nog steeds maar zaaien en planten steeds meer door elkaar. Met het idee dat in de natuur ook het fluitenkruid niet apart van de brandnetels staan. Hoe meer je grote hoeveelheden planten van een bepaalde soort dicht bij elkaar zet, des te groter is de kans op ziekten en plagen. Hoe meer je planten mengt, des te minder makkelijk maak je het ziekten en plagen om massaal toe te slaan. En dus staan hier eenjarige bloemen, groenteplanten, kruiden en fruit zoveel mogelijk door elkaar, zodat er zoveel mogelijk verschillende bestuivers in de tuin komen die allemaal weer hun eigen natuurlijke vijanden hebben. En zo hopen we dat eventuele problemen zichzelf oplossen, dat het gros van de slakken worden opgepeuzeld door vogels en kikkers en padden, dat de Oost-Indische kers voorkomt dat de sperziebonen luis krijgen (omdat luizen Oost-Indische kers minstens zo lekker vinden) en dat we ons geen zorgen hoeven te maken om aaltjes doordat er te vaak teveel van dezelfde planten in dezelfde grond staan.

En nog zoveel niet gezien, gehad, gezaaid, geteeld, geplant. Dus ik probeer elk jaar wel weer wat nieuws: tatsoi, chayote, tomatillo, hon tsai tai, landkers, gember, zoete aardappel, wortelpeterselie, kailaan, meloenpeer en noem maar op. Sommige zijn blijvertjes, andere zijn leuk voor een keer maar gewoon niet geschikt voor ons (omdat het niet goed lukt of we het simpelweg minder lekker vinden of weinig kunnen oogsten of eten). Maar leuk om naast de geijkte soorten als sla, bietjes en tomaten ook eens wat anders te proberen!

En zo valt er elk jaar weer wat te leren en wat nieuws te proberen, daar kunnen we letterlijk een leven lang zoet mee zijn.

Waar ik erg blij mee ben is met de kassen, ik zou ze echt niet meer willen missen en heb al zoveel plezier van ze gehad. Ik kan iedereen die graag tuiniert en een plekje heeft een kas aanraden!! Het is gewoon een kostbaar maar wel ‘rijk’ bezit. Niets kan het gevoel vervangen dat ik krijg wanneer ik begin februari, lichte vorst maar wel een lekker zonnetje buiten, in de kas in een trui met 20 graden (door die zon op het glas) mijn tuinbonen sta te zaaien, of wat winterandijvie in de volle grond in de kas oogst.

Zelfs de ramen zemen (dat doen we standaard in de late winter zodat we in de maanden erna zoveel mogelijk licht en zon in de kas vangen) is achter glas in zo’n zonnetje geen straf!

En dan heb ik het nog niet over de overvloedige oogst van tomaten, pepers, paprika’s, komkommers, etc. in de zomer. Bij de goede keuze lukt dat in een mooie zomer ook wel hoor, maar niet vergelijkbaar met de oogst die je uit een kas kunt halen.

Nou, en dit is dan onze tuin. Vroeger maakte ik me nog wel eens druk; of mensen mijn tuin wel mooi vonden, dat er soms teveel onkruid groeit, dat er planten niet helemaal goed staan, dat sommige soorten het niet helemaal goed groeien, etc. Maar dat interesseert me eerlijk gezegd elk jaar minder.

Het is onze tuin, misschien niet volgens het boekje, maar wel volgens ons boekje. Ik voel me hier thuis, ben hier gewoon mezelf, ken elke vierkante meter als mijn broekzak.

Ik heb hier altijd iets te doen (of niet, als ik geen zin heb). En als ik geen zin heb, of ik ben klaar met wat ik wilde doen, dan gaan we even op ons terrasje zitten, genieten van alles wat groeit en bloeit en zoemt en geurt.