Wel en niet

Heel voorzichtig komt de tuin tot leven; de rabarber piept boven de grond (foto), in de appelboom verschijnen knopjes, en de nieuw aangeplante vlierstruik loopt uit. Met een mooie week weer achter ons, en met een akelig koude week voor de boeg hebben we zoveel mogelijk buiten gewerkt. Want dan kunnen we in de komende koude week in de kassen werken (en met mooi weer is het in de kas ondertussen al veel te warm, buiten was het heerlijk!).

Maar omdat het zo koud gaat worden, met zelfs ook nog wat nachtvorst, hebben we keuzes gemaakt in wat we wel en niet wilden doen (want er is nog zoveel te doen, we konden uit wel 100 dingen kiezen).

We hebben bijvoorbeeld de aardappelen gepoot; zo diep in de grond hebben die geen last van de kou, het gaat nog wel even duren voor ze boven de grond komen. En ik heb de aardbeien die in potten staan verzorgd: dode bladeren weggeknipt, wat organische voeding gegeven, het oude stro weggehaald, wat verse potgrond toegevoegd en vervolgens weer vers stro tussen de planten gelegd en water gegeven:

Klaar voor een nieuwe zomer! En de aardappelen nemen 2 vakken in beslag, ook klaar. En ik heb eindelijk worteltjes gezaaid, en ook maar gelijk winterpeen. En ik heb de tareh (Iraanse snijprei) uitgeplant. Ruud heeft al wat onkruid gewied, de mest/stro opzij geschoven in het vak waar planten moeten komen. En hij is begonnen met het verwijderen van onkruid in de kas. En dat is lastig want de kassen staan overvol.

Met die koude week in aantocht zijn er planten die ik liever nu niet uitplant. Waarom een jonge Salvia officinalis Alba (die zo van droogte en warmte houdt) nu uitplanten? Ik wacht liever even een weekje. Hetzelfde geldt voor het uitplanten van jonge slaplantjes. Die kunnen best wat kou verdragen maar wil ik ze nu perse uitplanten als er hagel en natte sneeuw wordt voorspeld? Ook die blijven dus nog even in hun zaaibakje staan. Hetzelfde geldt voor de jonge Lathyrussen, en voor de voorgezaaide bietjes en snijbiet. Allemaal maar even lekker onder het koude glas blijven.

Oh ja, dat wil ik ook even melden: ik kreeg een laurier op stam, en daar ben ik heel blij mee! Maar daarvoor moesten we wat Dahlia’s uit de grond halen (want ik wilde de laurier juist graag op die plaats in de volle zon zetten). Ik schreef er in februari over, toen het zo hard ging vriezen; we gingen er verse (composterende mest op gooien. We hoopten dat dat wellicht zou voorkomen dat de Dahlia’s zouden bevriezen, maar de grond was wel volledig verzadigd met regenwater. En ik vreesde dus wel voor het einde van de Dahlia’s. Iemand schreef toen in reactie “Je dahlia’s gaan het niet overleven, haal ze er snel uit”. Maar daar was het te laat voor. En ik heb er ook nog wel gereageerd door te melden dat ik al jaren niet meer stellig iets beweer; omdat het allemaal afhangt van de tuin, de leeftijd van de knollen, het formaat, de grond, de zon, de vorst, het vocht, en niet te vergeten: ook wat geluk. Ik groef 4 Dahlia’s op:

Ze blijken gaaf, mooi, groot, hard te zijn; vooralsnog lijken ze de vorst prima te hebben overleefd. Ik geef eerlijk toe, ik was zelf ook opgelucht (misschien zelfs verbaasd). Deze hebben we gelijk een nieuw plekje in de volle grond gegeven. Maar de wat kleinere knollen heb ik nog even opgepot. En ook die staan nu in de kas. Het wordt er dan ook behoorlijk vol: met zaaisels (vandaag nog even Oost-Indische kers voorgezaaid, en knolvenkel, barbareakruid/landkers, citroenkoriander en broccolini ‘Nine Star Perennial’. De planten in potten staan er nog. En de bakken met zaaisels. Daardoor ziet de kas er ondertussen zo uit:

Overal staan zaaisels, zaailingen en verspeende jonge planten, te wachten op groei, beter weer, of tijd (die ik tekort kom). Van goudsbloemen tot mosterdblad, van reuzenuien tot kool, van tomaten tot Cannaknollen, van eenjarige bloemenzaaisels tot planten die nog even moeten wachten tot de kou voorbij is.

Drie kassen vol met alles wat er komende zomer hopelijk in de tuin groeit, bloeit of geoogst kan worden. Natuurlijk vrees ik voor de tomaten en pepers en ik houd angstvallig de weerspoorspellingen in de gaten. En desnoods moeten we een ’tentje’ in de kas bouwen, als extra bescherming voor de vorstgevoelige planten. Het is elk jaar hetzelfde, wie een tuin heeft, heeft zorgen.

Het koude en natte weer volgende week heeft wellicht nog wel een voordeel. We kunnen veel in de kas doen maar misschien kan ik ook nog wat aan de website doen. Ik heb trouwens de afgelopen 2 weken zeker ook al wat gedaan, bijvoorbeeld dit:

• een nieuwe pagina geschreven , over de teelt van Nieuw-Zeelandse spinazie
• de pagina Waarom een volkstuin aangepast en nieuwe foto’s geplaatst (en ik heb er nu ook de mogelijkheid tot reageren ingeschakeld, dus wellicht kunnen mensen de link naar de website van hun tuinbouwvereniging melden)
• ik heb 3 witlofrecepten geplaatst: Witlofsoep met siroop van zoete sherry, gegratineerde witlof met brie en ovenschotel van witlof met spekjes
• En ik heb nog een nieuwe pagina geschreven, over de teelt van Quinoa

Voor volgende week staat dus vooral de verzorging in de kas op het programma. Ik voorzie dat we heel veel moeten sjouwen (potten met planten, en bakken met zaaisels en zaailingen van kas 1 naar kas 2, en als die schoon en omgewoeld is weer terug, en dan alles wat er in kas 2 staat juist weer even naar kas 1, zodat we ook kas 2 kunnen opruimen, etc.).

Tot slot nog 1 bijzonder lelijke foto (die ik vrijdagmiddag laat met mijn telefoon maakte) maar waar ik zo blij van werd. De engelwortel met donker blad en roze bloemen (Angelica sylvestris Vicar’s Mead) zou een koudekiemer zijn en zaaide ik daarom in oktober in de koude kas. En vanmiddag zag ik, jawel, twee heel kleine maar overduidelijke donkerbladige sprietjes in de pot. Ze kiemt!! Het kiemen van zaden vind ik altijd een feestje maar de koudekiemers die maandenlang in alle weersomstandigheden hebben gestaan vind ik misschien toch wel het meest bijzonder. Het maakte mijn hele dag goed!