Oogsten en bewaren

We hebben nauwelijks uit de vriezer gegeten. Simpelweg omdat we nog heel veel kunnen oogsten. En omdat er ook best veel soorten buiten de vriezer bewaard kunnen worden.

We moeten uien kopen, de oogst van zelfgeteelde uien was door de preimineervlieg-aantasting simpelweg te klein om heel lang van te kunnen eten. Maar de aardappelen in de donkere koude schuur bewaren prima. We hebben nog 2 volle kratten, dat redden we wel tot in februari.

En dan zijn er nog de pompoenen, die liggen in kartonnen dozen op zolder. Eens per week kijk ik ze even na: pompoenen waar plekjes aan komen eten we als eerste op, of ik maak ze schoon, snijd ze in blokjes en vries ze alsnog in. Ik kom toch elke week wel een keer op zolder, want daar staat ook het nog steeds overvolle inmaakrek:

Van sommige soorten hebben we nog heel veel, andere soorten zijn al op. En ik denk daar ondertussen ook al een beetje over na. De tomatensaus: altijd goed! De peertjes in siroop zijn ook altijd lekker maar eten we niet heel vaak, misschien volgend jaar wat minder van maken. De vruchtenmoes voor in de kwark gaat ook heel hard. Maar de jam met appel en rode bieten laten we vaak staan, de vijgenjam met citroen en pijnboompitten en de halvajam met blauwe bessen en limoen vinden we lekkerder en die potjes gaan dan ook veel sneller op. Ook een groot succes zijn de ingemaakte komkommer, bij elke pittige oosterse maaltijd eten we samen een klein potje leeg.

Tegenover het inmaakrek staat de emmer met witlof, nog een kleine week en we kunnen oogsten!

Een verdieping lager is het iets warmer, op een onverwarmde slaapkamer is het zo’n 14 tot 15 graden. En daar staat de bak met zoete aardappelen. Vorige maand kregen een paar aardappelen wat kleine uitlopertjes (het was er toen nog zo’n 16 tot 18 graden), dit is een betere temperatuur, de zoete aardappelen blijven stevig en lopen niet verder uit.

En in dezelfde kamer staat de schaal met Granny Smith-tomaten. Nou ja, tomaten is een groot woord. Het zijn wel degelijk officieel tomaten (en ook rijp) maar ze zijn heel hard, en ze smaken bijna meer naar tomatillo dan naar tomaat. Maar ze zijn wel lekker fris en bijna knapperig, zo af en toe gebruik ik er één in een salade. En zonder smaakverlies heel lang houdbaar, dat is voor een tomaat wel heel bijzonder, ik heb deze tomaten in andere jaren wel tot maart kunnen bewaren.

En zo eten we palmkool uit de tuin, witlof van zolder, appelcompote uit het inmaakrek, snijbiet uit de tuin, aardappelen uit de schuur, rucola uit de kas, zoete aardappelen van de slaapkamer, knoflook uit de schuur, rode bieten uit de tuin, tomatensaus uit het inmaakrek, Chinese kool uit de tuin, pompoenen van zolder, mosterdblad uit de kas, koolraap uit de tuin, etc.. De vriezer zit nog behoorlijk vol. En buiten staat zelfs nog wat pluksla. Doorgeschoten en al bijna kaal geplukt. Maar nog steeds uit eigen tuin en dus oogst ik nog steeds blaadjes (die ik voor een lekkere salade meng met tuinkers, rucola, sla, winterpostelein, etc.):

Ik kreeg nog een tip, las in een tuinblad dat de beste manier van invriezen van sperzieboontjes het rauw invriezen van verse intacte boontjes zou zijn (dus zonder kopjes en kontjes eraf te snijden. Dat klonk aannemelijk; als er niet in de bonen wordt gesneden kunnen ze ook niet ‘leeglopen’. Er stond bij dat de boontjes direct uit de vriezer moesten worden gestoomd. In de hoop op eindelijk lekkere sperzieboontjes uit de vriezer heb ik het geprobeerd: rauw ingevroren zonder te breken of erin te snijden, uit de vriezer gelijk in de stoompan, 20 minuutjes……… niet te eten. Wij gooien niet snel iets weg (en Ruud zeker bonen niet), maar de boontjes waren leeg, taai, zompig, muf en leken in de verte niet meer op de heerlijke Chinese boontjes zoals we ze in de zomer hadden geoogst. Na 4 happen vonden we het wel genoeg geweest en liep Ruud snel even naar zolder. Gelukkig! Aten we alsnog appelcompote en peertjes in rodewijn-siroop :-).

Tot slot van dit blog nog even: ik ben begonnen met het bijwerken van een aantal pagina’s, en ben begonnen met de pagina over groenbemesters (want die was ondertussen stokoud). De volgende pagina op het programma is de algemene pagina over inmaken, ik hoop die volgende week af te hebben en daar dan de link van te melden.

Dan nog 1 allerlaatste foto, plus tip:

Er rijpen nog wat allerlaatste aardbeien van een doordragend ras in de kas. Maar er hangen ook nog wat onrijpe witte aardbeien. Ik had er nog nooit over nagedacht maar naar aanleiding van een vraag van een paar weken geleden heb ik eens wat onrijpe aardbeien mee naar huis genomen, in dunne plakjes gesneden en geproefd: verrassend lekker! Stevig (bijna een beetje zoals een onrijpe meloen), sappig, behoorlijk zuur (als in citroen), met een vleugje aardbeismaak maar dan zonder zoet. Lekker in een salade, maar ik kan me ook voorstellen dat ze in een siroop of in een zoetzuur kunnen worden ingelegd, of samen met rucola, etc. op een broodje gezond, of samen met rijp fruit in een fruitsalade, bij guacamole, of bij Mexicaans eten, etc. Proef vooral zelf om te bedenken wat je er mee kunt.

En wat is het toch leuk dat ik na 29 jaar moestuinieren (jawel, in 2021 vier ik mijn 30-jarig moestuinjubileum :-)) nog steeds weer iets nieuws ontdek/hoor/ervaar/lees/leer – de boontjes leuk om te proberen maar geen succes, de onrijpe aardbeien zonder verwachting en juist voor herhaling vatbaar.