Een goede reden

Ik heb ze dit jaar niet geteld maar uiteindelijk hebben we natuurlijk weer ongeveer net zoveel potten als in vorige jaren. Elk jaar neem ik me voor om te minderen maar tot nu toe lukte het niet. Maar nu wel. Echt waar.

Ik schreef al eerder blogs over, zoals deze: Tel even mee (toen waren er 45) en vorig jaar deze Zestig (de naam zegt het al). Dit jaar zijn het er misschien nog wel meer, ik weet het eigenlijk wel zeker, als ik alle zakken en kuipen met zoete aardappelen en de 28 potten met aardbeien meetel.

Maar nu ga ik echt minderen. En niet omdat Ruud het me weer heeft gevraagd. Maar voor onze kat Freek.

Ik heb al eerder over Freek geschreven. Hij werd op zijn 12e bij 2 verschillende dierenartsen gebracht met het verzoek om hem in te laten slapen. Beide dierenartsen weigerden dat, omdat Freek dan wel diabetes mocht hebben maar verder ‘gezond’ was. Toen hij vervolgens geen insuline meer kreeg is hij ziek en verward bij een kattenopvang terecht gekomen. Dat was deze week precies een jaar geleden. Afgelopen februari hebben wij Freek ‘geadopteerd’, hij was ondertussen weer goed op de insuline ingesteld, kon het goed met de andere katten en honden vinden en had er min of meer een nieuw thuis gevonden. Maar een kattenopvang zoekt natuurlijk wel een nieuw baasje, zodat er weer nieuwe katten kunnen worden opvangen. En zo kwam Freek bij ons.

Freek blijkt nog wel wat problemen te hebben, zoals artrose en een chronisch ontstoken alvleesklier. En dat laatste is een probleem. Want daardoor is hij misselijk en moet hij vrijwel dagelijks overgeven. Met medicijnen kunnen we dat een klein beetje onder controle houden maar het zorgt ervoor dat Freek niet naar buiten kan. Want het enige dat hij daar doet is gras eten en overgeven (en dat willen we niet want dat heeft gevolgen voor zijn bloedsuiker). Sterker nog, bij gebrek aan gras eet hij bamboe, viooltjes, dode bladeren, of desnoods mos, of zelfs grond.

We vonden het zielig dat Freek binnen moest blijven terwijl wij lekker buiten zaten. We overwogen daarom een tuigje maar zijn blij dat we uiteindelijk voor een kooi hebben gekozen. Het moest wel een kooi worden die groot en hoog genoeg was. Een puppy-kennel dus. Die is ruim 3 vierkante meter groot en een meter hoog (zodat Freek met zijn artrose er niet overheen kan klimmen/springen).

Normaal gesproken staat elke vierkante meter in onze kleine achtertuin vol met planten in potten die dus allemaal op moesten schuiven. Maar eigenlijk is hier geen ruimte voor opschuiven :-). En dus staan de potten hier nu in allerlei hoekjes gepropt en kunnen we amper nog zitten, of achterin onze eigen tuin komen.

En dus is het nu wel echt tijd om te minderen (sterker nog, ik heb zo links en rechts al goede tehuizen gevonden voor een aantal planten). Zodat Freek de ruimte heeft maar wij ook nog kunnen zitten en lopen. De vogels die hier normaal gesproken in de tuin komen zijn ondertussen ook aan Freek gewend. Ze weten dat hij niet kan springen en wachten geduldig op de schutting tot Freek weer binnen is. En als dat het geval is zitten ze graag hoog en veilig op Freek´s kennel, als kippen op stok.

Freek vindt het op zijn beurt dan weer leuk om liggend vanuit zijn luie stoel voor het raam naar de vogels op zijn kennel of bij het voederplekje te kijken.

Hij mekkert af en toe naar ze maar meer eigenlijk niet. Dat geldt niet voor de hond van onze dochter en voor de buurtkat die sporadisch over de schutting loopt. Daar doet hij zo lelijk tegen dat we er van schrikken. En ook bij de kattenopvang (waar we af en toe nog even laten weten hoe het met Freek gaat) begrijpen ze dat niet, want hij was daar zo sociaal naar andere dieren. We zijn tot de conclusie gekomen dat Freek ondanks zijn problemen en de beperking van de puppykennel gelukkig is. En niet van plan is om zijn huis, tuin en personeel te delen :-). Wij denken daar eigenlijk net zo over en hopen dat hij nog een poosje bij ons blijft!