Bloedzuring

Eerst even dit, mocht je internationale informatie zoeken of bijvoorbeeld zaden van bloedzuring in een niet-Nederlandstalige webwinkel zoeken:

• Latijnse naam:   Rumex sanguineus
• Engelse naam:   Wood Dock of Redveined Sorrel
• Duitse naam:   Blut-Ampfer
• Franse naam:   Oseille sanguine

De naam zuring is een algemene naam voor een klein aantal verschillende soorten binnen deze plantensoort.

Afhankelijk waar je de zuring wilt zaaien/planten en waar je het voor wilt gebruiken kies je de soort. Er is veldzuring, moeraszuring, schapenzuring, paardenzuring, bloedzuring en nog veel meer. Sommige soorten worden zelfs als onkruid beschouwd en komen dus heel veel voor. De beste zuringsoorten om te eten zijn veldzuring (Rumex acetosa, de meest bekende en meest geteelde zuring), Spaanse zuring (Rumex scutatus), spinaziezuring (ook wel zevenjaarsspinazie of eeuwige spinazie genoemd, Rumex patientia) en deze bloedzuring.

De Rumex sanguineus (de bloedzuring) is een winterharde vaste plant. Zelf heb ik de Rumex sanguineus Bloody Dock (maar die toevoeging is duidelijk geen rasnaam maar leuk voor de verkoop, denk ik 🙂 . Want ik zie geen verschil met de soort.

Ik vind haar altijd erg mooi, het blad zo bijzonder; heldergroen met een felrode bladnerven. Deze bloedzuring is wat minder uitgesproken van smaak dan veldzuring, maar het uiterlijk maakt alles goed. Ik moet er wel bij zeggen dat jonge blaadjes de mooiste kleur hebben, als de blaadjes ouder worden zijn ze wat valer groen en de rode nerven worden bruinrood. Oftewel: veel van oogsten en zorgen dat ze weer nieuwe blaadjes maakt.

Veldzuring, Rumex acetosa is duidelijk veel zuurder dan deze mildzure bloedzuring. Als je echt zuring wilt gaan telen en oogsten om te stoven, koken, soep van maken, etc., kies dan vooral  veldzuring. Deze bloedzuring vind ik vooral lekker en mooi in salades, als eetbare garnering, etc. De smaak is als die van sla, maar dan met een klein citroenachtig zuurtje, vooral in de nerven.

De blaadjes bevatten veel vitamine C. Ik kijk op tv graag naar programma’s als bijvoorbeeld Masterchef en daar zie ik in toprestaurants de jonge blaadjes van Bloedzuring wel eens voorbij komen, zo makkelijk te herkennen aan het felgroene blad met de even fel maar dan rode nerven.

 

PLANT

Zoals eerder gezegd is bloedzuring een winterharde vaste plant: ze wordt zo’n 30 centimeter hoog en vanaf het tweede jaar na zaaien gaat de plant ook bloeien. Die bloempjes  zitten aan aan ongeveer 50 centimeter hoge aren en zijn onbetekend (denk een beetje aan de bloeiaartjes van bijvoorbeeld bietjes maar dan veel dunner en ieler en bruinig van kleur).

De jonge blaadjes zijn het lekkerst (mals van structuur en zacht en fris en lekker zachtzuur van smaak). Oudere bladeren worden niet alleen minder mooi maar ook wat stugger van structuur en minder fris van smaak. Pluk en eet dus vooral de jonge blaadjes voor bijvoorbeeld in een salade. Oudere blaadjes kun je wel nog prima gebruiken om te stoven.

Zuring staat erom bekend dat ze veel oxaalzuur bevat (zoals ook rabarber). Eet de blaadjes vooral wanneer je wilt maar pas op voor grote hoeveelheden. Zeker niet iedereen heeft er last van maar er zijn mensen die er gevoelig voor zijn en bij grotere hoeveelheden last kunnen krijgen van maag/darmklachten, en teveel oxaalzuur is slecht voor gal en nieren (wellicht iets om rekening mee te houden wanneer je gasten krijgt met bijvoorbeeld een nieraandoening).

Dat klinkt niet prettig maar ik kan je verzekeren dat een paar keer per week een paar blaadjes in een lekkere salade geen probleem is hoor.

 

BODEM / BEMESTING

Omdat bloedzuring een plant is waarvan je het blad oogst en eet, is een normale al dan niet organische basisbemesting voldoende. Als vaste plant past ze dan ook prima in een mooie moestuin, eetbare siertuin, kruidentuin, etc.

Zelf werken we wat oude stalmest en/of compost onder in het voorjaar. Dit zorgt voor een betere grondstructuur en voldoende humus, waardoor de wortels beter kunnen groeien en er een betere afwatering is. En we planten de zaailingen uit in een plantgat waarin we eerst een laagje potgrond doen.

Zuring (het heeft niets met de naam te maken) groeit wel graag op iets zurige gronden. Ze doet het hier op klei ook prima maar ze krijgt hier in ieder geval altijd regenwater in plaats van kraanwater, en we geven de planten dus nooit kalk.

 

ZAAIEN EN PLANTEN

Zelf heb ik bloedzuring al wel meer dan dan eens uit zaden opgekweekt en dat gaat heel makkelijk. Ik zaaide zaden in maart bij kamertemperatuur, in potgrond dat ik iets verluchtigd had met wat brekerzand. De zaden kiemen dan binnen 2 weken. Ik heb de zaden ook wel eens in maart in de kas in een tray voorgezaaid (zie foto hierboven), de kieming duurt een weekje langer maar dat gaat dus ook prima. Wil je de zaden buiten voorzaaien, wacht dan liever tot in april.

De zaailingen mogen vanaf ongeveer half april buiten worden uitgeplant, wanneer ze groot genoeg zijn. Mijn ervaring is dat de planten het in de halfschaduw beter doen dan in de volle zon (de blaadjes frisser en mooier, minder snel bloeien, etc.). Geef de jonge en pas uitgeplante zaailingen uiteraard nog regelmatig water tot ze voldoende wortels hebben om zichzelf te kunnen redden.

Zodra de planten groot genoeg zijn kun je af en toe al wat blaadjes plukken. De jongste blaadjes hebben de mooiste kleur, de beste smaak en de zachtste structuur. Mocht je meerdere planten willen zetten, houd dan een plantafstand van zo’n 25 tot 30 centimeter aan.

 

VERZORGING

Heel veel teeltzorgen heeft bloedzuring niet. Hier doet ze het prima op een niet te zonnig plekje in niet te droge grond. Als het echt langdurig droog is in de zomer krijgt ze wel eens een slok water maar verder kan ze zichzelf prima redden, het is een sterke plant. Ze wordt weinig of niet belaagd door insecten, slakken of andere dieren. Als de plant bloeit (rond het midden van de zomer) kun je het beste tijdelijk geen blaadjes meer plukken want ze verliest haar zuurtje en krijgt iets bitters in het stuggere blad. Je kunt er ook voor kiezen om bloeiaren weg te knippen.

En knip voor de lekkerste oogst van blaadjes de planten direct na de bloei flink terug, inclusief de grotere blaadjes. Binnen enkele weken zal de plant verse nieuwe blaadjes maken die weer mooi, klein en  friszurig van smaak zijn (al blijven in mijn beleving de lenteblaadjes het lekkerst).

 

OOGST / BEWAREN

Oogst vooral verse blaadjes, zo kort mogelijk voor gebruik, en de beste oogst van die klein blaadjes is in de maanden maart, april, mei en juni. Je kunt de blaadjes nog wel een dagje bewaren, in de koelkast, maar zeker niet langer, dan wordt het blad snel slap.

 

ZELF ZADEN OOGSTEN

Na de bloei verschijnen de zaden, je moet ze uiteraard goed laten rijpen aan de plant, maar ze wel oogsten voor de zaden na de rijpingstijd weg waaien. Ik las ergens dat de verschillende zuringsoorten heel gemakkelijk onderling kruisen. Om kruising te voorkomen kun je het best met de hand bestuiven en de planten min of meer isoleren. Zelf heb ik meerdere keren bloedzuring-zaden gezaaid en geoogst en hier kwamen de planten altijd soortecht terug. Bloedzuring-zaailingen zijn heel makkelijk en snel te herkennen; zelfs jonge zaailingen hebben al de duidelijke rode bladnerven (zie de foto boven het kopje Zaaien en Planten).