Ruimtegebrek

“Hoeveel pootaardappelen heb je eigenlijk gekocht”, vraagt Ruud, terwijl hij de eierdoosjes van zolder haalt waar die aardappelen in liggen te spruiten. “Anderhalve kilo Anaïs en anderhalve kilo Annabelle”, antwoord ik. Ruud mompelt nog iets over waar ik het in vredesnaam allemaal denk te gaan laten terwijl hij zijn jas aantrekt en de fiets buiten zet.

Ruud gaat iets eerder van huis, hij wil graag een voorsprong. Als ik een uurtje later op de tuin arriveer zie ik al waarom; Ruud (chef vierkante vakken en rechte lijnen) heeft alvast voorzorgsmaatregelen getroffen zodat ik het niet in mijn hoofd kan halen om de aardappelen in een andere richting te poten, of erger nog, tussen andere planten in. Nee, alles is netjes uitgemeten, en een pootlijntje en een rechte plank liggen al klaar; nee, hier kan niks scheef gaan!

Die plank is trouwens wel handig, ik kan er op staan bij het poten en trap zo de grond niet vast. Handig ook want je hebt gelijk al een rechte lijn langs de plank (al nam Ruud het zekere voor het onzekere en spande dus ook nog een draadje). Ik maak de gaten en leg de aardappelen erin (uiteraard voorzichtig en met de uitlopers/spruiten naar boven), Ruud vult de gaten weer op met grond en harkt uiteindelijk de grond aan.

En ja, natuurlijk passen niet alle pootaardappelen in dit vak. “Waar kunnen we de rest poten?”, vraagt Ruud. Maar ik weet het al, er is al geen ruimte meer, wel nog in de tuin maar niet meer in mijn hoofd. “Nou, hier komen de reuzenuien, zomerprei en winterprei, en dat vak is voor kapucijners, tuinbonen en doperwtjes. “In dat vak dan?”, oppert Ruud. “Prima, dat is het bonenvak’, antwoord ik. Ruud deinst nog net niet letterlijk terug maar het is duidelijk dat het restant aardappelen in het bonenvak poten geen optie is.

En zo zoeken we in de tuin; niet op die plaats want daar komen de bietjes, en daar ook niet want dat is de plek voor de maïs, en in dat vak ook niet want daar stonden vorig jaar ook al aardappelen. Uiteindelijk poten we er nog een aantal naast de groene asperges maar houden we er ook nog wel een stuk of 15 over. We bewaren ze nog even, voor het geval er een aardappel niet bovenkomt, als vervanger. En de rest wordt vast wel in een andere tuin gepoot, want weggooien is zonde.

Dan deel 2 van het aardappelen poten en dat is het bedekken van de grond. Dat wil ik heel graag, omdat het de grond opwarmt, omdat het onkruidgroei tegengaat, omdat het de bodem wat vochtiger houdt en dat scheelt water geven in de zomer. In de afgelopen jaren gebruikte ik stenen om de repen gronddoek op hun plek te houden, zoals je op de foto hierboven kunt zien. Maar ik vond dat lelijk en vooral niet ideaal (omdat je bij het wieden, water geven en oogsten nog lelijk kunt struikelen over de stenen die dan tussen de ondertussen volwassen planten liggen). Dus dit jaar bedacht ik om het eens met karton en stukken verse mest te doen.

Uiteindelijk bleek karton geen optie (simpelweg omdat we deze weken niet of amper in winkels komen), dan maar verse mest op repen gronddoek:

De mest is trouwens niet helemaal vers, ze ligt al sinds december op een hoop, de urine (dat wat voor het verbranden van kleine worteltjes kan zorgen) is er wel uitgespoeld. Met handschoenen aan leg ik de repen gronddoek en mest neer zodat de aardappelen tussen die repen boven kunnen komen. Het ligt in ieder geval goed vast, de mest, zeker nu die nog nat is, is zwaar genoeg en zal niet snel weg waaien. En de theorie (ik weet natuurlijk nog niet of het ook zo werkt) is dat nuttige mineralen en sporenelementen uit de mest zo de grond in kunnen spoelen, die mest enigszins kan composteren en komende herfst onder de grond kan worden gewerkt.

Ik had nog wel genoeg karton om het tussen de doperwten te leggen, met ook daar enige maanden oude mest op om te zorgen dat het karton niet wegwaait.

Het karton (bruin en zonder opdruk) heeft dezelfde functie als de repen gronddoek maar zal in dit geval in de loop van het jaar composteren tussen grond en mest. Ik hoop in de komende weken nog wat karton op verschillende plaatsen te gebruiken, zodat ik de komende maanden het verschil tussen gronddoek en karton als bodembedekking kan zien.

Ik hoef vast niet te zeggen dat Ruud het allemaal foeilelijk vindt. Maar als ik uitleg dat het veel wieden en water geven scheelt trekt hij bij en hoopt maar dat het door groeiende planten de komende maanden steeds minder zichtbaar wordt door. En gelukkig, die planten zullen in ieder geval wel recht staan.

Dan nog even: ik ben al druk aan het oefenen op de nieuwe website, want ik moet daar bijvoorbeeld op een andere manier tekst plaatsen, etc. Ik krijg wat berichten van mensen die het jammer vinden dat er een nieuwe website komt en bang zijn dat de nieuwe website ingewikkeld in gebruik wordt. Ik hoop dat de nieuwe website binnen 1 of 2 weken online komt en heb bedacht dat, ook al is het zeker niet ingewikkeld, ik in mijn eerste blog op de nieuwe website wat aanwijzingen zal geven wat je waar op de website kunt vinden, etc..

Nog 1 foto dan, om dit wat gronderige grijsbruine blog wat op te vrolijken. Van de rabarber die uitloopt. Wat een bijna prehistorisch uitziende plant is het toch eigenlijk!

p.s.: mijn voornemen om voortaan wat kortere blogs te schrijven is in dit geval, met 944 woorden, weer jammerlijk mislukt 🙂 .