Heerlijk!

Op 30 december begon er iets te kriebelen, vast mede dankzij de zon die scheen en ervoor zorgde dat het om 17.00 uur nog licht was. Het was mijn biologische tuinklok.

En dus vroeg ik Ruud of we genoeg zand in huis hadden. Ruud begreep feilloos wat ik bedoelde, zuchtte en zei (bijna berustend): “Je wilt gaan zaaien”. Ruud heeft dus dezelfde tuinklok als ik, maar hij kan de roep om een nieuw tuinjaar makkelijk weerstaan. Zijn tuinklok werkt ook iets anders dan de mijne, Ruud is blij dat de tuin ´winterklaar´ is, ik ben blij dat de tuin klaar is voor de lente. Klein verschil in perceptie 🙂 .

Ik heb dan ook altijd een beetje het idee dat ik me moet verdedigen. Dus ik leg uit dat er twee pepers zijn die een heel lang groeiseizoen nodig hebben, de Mini Rocoto Brown en de Goat’s Weed. Dat ik die 2 peperplanten misschien volgend jaar wil gaan overwinteren. En dat ik die daarom extra vroeg wil zaaien. En dat ze heel mooi zijn, en ook heel lekker. En lekker pittig, ik zou er peperolie van kunnen maken, of sambal. Ik verzin nog wat meer argumenten terwijl ik bij voorbaat weet dat Ruud ze heus niet gaat onthouden.

Maar eerlijk is eerlijk: hij haalt de elektrische propagator van zolder, zoekt het zand op in de schuur, vult de  propagator met een paar centimeter zand en installeert die op de kamer waar de zaden, zaaisels en zaailingen altijd staan.

“Wanneer wil je dan gaan zaaien?” vraagt Ruud, en ik antwoord op maandagavond 30 december dat dat wel het aankomende weekend zal worden. Maar nog geen 24 uur later, op 31 december, rond 13.00 uur verander ik van gedachten. Ik kan het niet uitleggen, dat is nu eenmaal de grap en het nut van die tuinklok. Dan is het er ineens, het verlangen om labeltjes te schrijven, een tray te vullen en zaadjes in de grond te stoppen.

Nu ik zo opschrijf krijgt het toch bijna iets van een ‘verslaving’. Het is ook vreemd dat het nooit verveelt, in de afgelopen 28 jaar heb ik vaak genoeg met tegenzin gewied, soms geen zin gehad om water te geven, en wel eens een emmertje tomaten weggegeven omdat ik geen zin had om ze die avond nog in te maken. Maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit met tegenzin heb gezaaid.

Het besluit is dus genomen en Ruud weet ook dat daar weinig aan veranderd kan worden; ik ga op oudjaarsdag 2 pepers zaaien. Ik sluit de verwarming en thermometer aan, dan kan de propagator alvast opwarmen.

Stap 1 is klaar.

Dan wordt het tijd om de tray met vermiculiet te vullen. Het vermiculiet heb ik zo gevonden, maar het piepschuimen traytje dat zo prettig is voor het zaaien van pepers, die precies in de propagator past, en die qua vakjesformaat perfect is…….. waar is die?

Ruud helpt met zoeken, op zolder, in de schuur, op de zaai- en zadenkamer, achterin het houthok maar we kunnen ze niet vinden.

“Dan liggen ze op de tuin”, zeg ik. “Ik ga ze even halen”. Ruud oppert nog dat we zaterdag naar de tuin gaan en we de tray’s dan mee kunnen nemen, dan kan ik zondag zaaien, of desnoods zaterdagavond. “Dat is toch ook prima?”, probeert hij nog. Maar ik heb mijn schoenen al aan en zoek mijn bril. “Ga je nou op oudjaarsdag helemaal naar de tuin, alleen maar voor een zaaitray? Terwijl er overal al vuurwerk wordt afgestoken?”, vraagt Ruud.

“Ja, maar ik ben zo terug”, zeg ik. “Ze moeten in kas 2 liggen, ik fiets er naartoe, pak een traytje en kom gelijk weer naar huis”. Ruud pakt mijn telefoon en gebiedt me die mee te nemen, voor noodgevallen, en om daarna als de wiedeweerga weer naar huis te komen.

Ruud en ik zijn niet van die oud & nieuw-fans: we ‘vieren’ het altijd samen, gezellig op de bank, proosten met een glas champagne, eten een oliebol en toastjes, en kijken standaard naar Jools Holland Hootenanny op de BBC en dat is het. Geen vuurwerk voor ons, we vinden het prima dat andere mensen het leuk vinden maar wij hebben er zelf niks mee. Sterker nog, ik ben een beetje huiverig voor dat geknal.

Het toont maar aan hoe graag ik die 2 pepers juist deze dag wil zaaien want ik stap toch gewoon op de fiets en ga naar de tuin. Het volkstuinencomplex ligt langs een fietspad met een parkje erachter, en een voetbalveldje. En daar is het al best druk, schijnbaar stoïcijns fiets ik langs een groepje overenthousiaste jongeren die al volop rotjes afsteken. Ik open het hek, loop naar kas 2, pak gelijk maar 3 tray’s (geen betere raad dan voorraad), doe alles weer op slot en fiets even snel weer naar huis. Zo, die zijn binnen!

Bij thuiskomst zeg ik “Ik ga gelijk zaaien, nu het nog licht is”.  “Tuurlijk”, zegt Ruud. En terwijl hij een glaasje wijn voor ons inschenkt vul ik de tray met vochtig vermiculiet. Ruud heeft de propagator nog even gecheckt, helemaal goed!

Het zaaien zelf stelt eigenlijk niet zo veel voor, 2 labeltjes schrijven en bij elkaar 16 zaadjes in 16 vakjes leggen en afdekken met vermiculiet. Het is zo gebeurd.

Maar nu mijn moestuin-vertroetel-instinct wakker is verheug ik me op de komende weken; elke dag kijken, de temperatuur controleren en bijstellen, een beetje water geven wanneer nodig. Alvast een zak potgrond en brekerzand in huis halen, mengen, en potjes vullen, en in een onderbak klaar zetten. Voorjaarswerkjes, en het voelt ook echt als een beetje voorjaar, en dat op 31 december 2019!

Voor de mensen bij wie de biologische tuinklok ook begint te tikken: bedenk dat het nog heel vroeg is, en daarmee is het aantal lichturen per dag eigenlijk nog onvoldoende. Dat betekent dat gekiemde zaailingen nu sneller kans hebben om lang en dun te worden (en daarmee ook zwak en ziekelijk). Ik ga dat voorkomen door de zaailingen na de kieming koeler te zetten en het allerlichtste plekje in een zonnig raamkozijn te geven. Want ik heb geen groeilampen en heb er ook geen plaats voor. En ik wacht met het zaaien van alle andere pepers, paprika’s en aubergines tot eind januari. Dat heb ik Ruud beloofd. Ook al is de rest van het traytje zo gevuld.

Maar ik heb wel vandaag 2 zoete aardappelen (van eigen oogst) in de propagator gelegd, ik kreeg die tip van Carine, die hoorde dat de zoete aardappelen die bij Ecohoeve Den Oude Kastanje voor het stekken worden gebruikt op grond bij 25 graden liggen.

En er ligt al een stuk gember in het midden van de huiskamer op een bordje heel voorzichtig uit te lopen (zodat ik die later kan gaan oppotten, al gaat dat zeker nog 8 tot misschien wel 12 weken duren).

En op mijn boodschappenbriefje voor komend weekend staat naast eieren, karnemelk en broodbeleg ook ‘Citroengras voor stekken’.

Dat lijkt me toch een goed begin van 2020! Tot slot nog één foto waar ik heel trots op ben (niet op de foto maar op wat erop staat). Want bij onze eerste avondmaaltijd in 2020 speelt deze groente de hoofdrol; witlof (van op internet gekochte witlofwortels), ze zijn prachtig geworden. Zo wil ik ze volgend jaar ook van eigen tuin!