Eindelijk naar de tuin

We hebben afgelopen week eindelijk wat tuindagen in kunnen plannen en hebben op de volkstuin flink opgeruimd. Met dank aan een paar mooie, droge dagen is de tuin bijna ‘winterklaar’. Wat dat dan ook moge betekenen, want helemaal kaal en leeg is de tuin zeker niet. Er staan overal in de tuin nog groenten of andere planten.

En deze was er weer. Er is het witte goud (asperges). En het zwarte goud (compost), het rode goud (saffraan), etc.. En wij noemen dit oneerbiedig het bruine goud: mest 🙂

Een derde was al weg toen we kwamen (want er wordt altijd gretig gebruik van gemaakt). Maar wat er nog op lag was helemaal voor ons, we hebben de kar schoon leeggemaakt. Bij elkaar ruim 25 kruiwagens met een kop erop.

Er is mest en mest. En dit is paardenmest, die krijgen we gratis (en wordt ook nog eens bezorgd) van de manege 200 meter verderop. Deze mestkar stond blijkbaar al een tijdje te wachten. Op de pagina over compost leg ik uit dat het composteringsproces afhankelijk is van de samenstelling van 2 soorten materiaal: bruin en groen, dor en vers, droog en nat. En dat geldt ook voor deze mest: de mest is het groene, verse, natte deel. En het stro is het bruine, dorre, droge deel. En die 2 samen zijn, terwijl de kar elke dag werd bijgevuld en stond te wachten op bezorging, gaan composteren:

Verse mest stinkt en kan je zelfs de adem een beetje benemen, door de urine = ammoniak erin. Maar deze mest was oud, wellicht ook wat uitgespoeld door alle regen, maar ook aan het composteren. Ze rook niet meer naar poep en ook niet naar ammoniak, ze rook eigenlijk best lekker, een beetje naar bos en weiland. De foto lijkt wat wazig maar dat is de stoom die van de mest af komt. En de grijswitte plekken zijn plaatsen waar het composteringsproces in volle gang is. Als ik mijn hand op zo’n plek legde kon ik die daar niet op houden omdat die zeker 50 tot 60 graden warm was.

Als de mest heel vers is gooien we die vaak op de composthoop, waar ze kan composteren. Maar deze mest was eigenlijk al geen mest meer. We hebben het achterin de tuin op een hoop gegooid, waar ze nog even kan blijven liggen, tot we volgende week tijd hebben om het in de tuin te verdelen. We gaan het over de grond, uitspreiden, bijvoorbeeld onder de bessen en fruitbomen, als een soort half verteerde  bodembedekking. En we hebben een dikke laag over de Dahlia’s in de grond gelegd. En het komt rond de rozen. En we gaan er een hoop van maken waar volgend jaar de courgettes en pompoenen op worden geplant.

Terwijl Ruud mest rijdt werk ik in de tuin, vak voor vak oogst ik wat, wied ik, en ik snoei en knip waar nodig. En zo haal ik bijvoorbeeld de laatste witlof uit de tuin. Ik weet nu gelijk dat ik de eerste witlofwortels te vroeg heb geoogst, ik schreef daar op 18 oktober een blog over: Intafelen en trekken . Die wortels zagen er toen zo uit:

Lang en dun. Maar we waren er blij mee. Ze gaven uiteindelijk wat kleine en losbladige witlofkropjes (ook omdat het in oktober nog behoorlijk warm in de schuur was), maar prima van smaak. Ik moet dus leren om wat langer te wachten want de meeste witlofwortels van de tweede oogst zien er zo uit:

Het is misschien niet heel goed op de foto te zien maar ze zijn over het algemeen beduidend dikker. Ze groeien dus nog flink in de herfst, weer wat geleerd. We hebben de wortels in de kas gelegd, om te drogen en zodat het blad af kan sterven. Volgende week snijden we het blad eraf en kuilen we ze in, in de hoop dat ze wat dikkere/vollere witlofkropjes geven dan de wortels van de eerste oogst. En mocht ik nog twijfels hebben gehad of ik ze volgend jaar nog een keer wil telen, ik weet het nu zeker. En niet één rijtje maar minimaal twee.

Omdat ik door alle reacties op het witlofblog in oktober wel nieuwsgierig was geworden hoe het witlof trekken met gekochte wortels gaat heb ik ze op internet gekocht (ik kocht ze via Hermie). Die zien er zo uit:

Nee, zo dik zijn die van onszelf niet. Misschien ook door de droge zomer. Ik heb de onderkant er niet afgesneden, dat heeft de kweker gedaan, dat is blijkbaar geen probleem. Dit is dus wat we volgend jaar willen; geen lange slanke wortels maar dikke stompe. Ik ga ze in een andere verhoogde bak zaaien (waar de grond wat vetter/kleiachtiger is en beter vocht vasthoudt), en we gaan ze geen samengestelde voeding geven maar alleen maar kali, een paar weken na het zaaien en in juli nogmaals.

In de schuur is het ondertussen koud en klam, dus de witlofteelt hebben we verhuisd naar de donkere en koele zolder. De eerste emmer vol met zelfgeteelde witlof hebben we opgegeten, inclusief wat restjes blaadjes die na die eerste oogst nog groeiden. Een week of 3 geleden hebben we een emmer met gekochte witlofwortels in vochtig zand op zolder gezet. En die zien er ondertussen zo uit:

Het gaat goed! Nog een weekje en dan kunnen we witlofkropjes van die wortels gaan oogsten. En komende week zetten we de laatste eigen witlofwortels in een emmer met zand. En 3 weken daarna de laatste gekochte wortels (die liggen nu in de koude schuur te wachten). Zo hopen we in de komende 2 maanden regelmatig wat van onze ‘zelf getrokken’ witlof te kunnen oogsten.

Als we geen witlof eten, eten we savooikool uit de tuin, of pronkbonen uit de vriezer, of bietjes uit de tuin, of sla of rucola uit de kas, of worteltjes uit de vriezer, of pastinaken uit de grond. We hebben sinds het voorjaar nog geen groenten gekocht en zijn daarin dus nog zelfvoorzienend. Nou ja, op de uien na dan, want de paar uien die niet door de preimineervlieg waren aangetast, waren al snel op.

Dan nog even:

Door alle drukte heb ik helaas weinig tijd tijd gehad om de website bij te werken. Maar van één heel oude pagina heb ik de tekst aangepast en nieuwe foto’s geplaatst, dat was flink wat werk maar is dan ook een echte metamorfose geworden: Broccoli

Ik hoop in een regenachtige week wat meer te kunnen doen. Maar het is ook hoog tijd om mijn planning af te maken. En ik heb beloofd om eens een blog te schrijven over het kruisen van verschillende peperrassen en vooral -soorten. Dat duurt nog even want daar moet ik eerst nog even wat meer informatie over opzoeken.

En tot slot: ik heb een blog op de website van Pokon geschreven. Ik heb 5 jaar geleden eens boerenkoolspruitjes geteeld. Dat was geen groot succes, in een droge zomer werden de planten prachtig maar was de oogst maar klein, en doordat de planten in de herfst omvielen heb ik ze na 1 of 2 maaltjes maar gerooid. Dit jaar heb ik het weer eens geprobeerd, nu in de halfschaduw in een ondiepe verhoogde bak waardoor ze wat minder droog stonden. En ik heb ze nu wel waar waar nodig opgebonden. De planten waren (en zijn) even prachtig als 5 jaar geleden. Maar nu hebben we er ook flink van kunnen oogsten (en oogsten we nog steeds). Daarover heb ik geschreven: Boerenkoolspruitjes. Ik hoop er ergens deze winter ook eens een informatiepagina over te schrijven.