Het einde van het monster

Ik schreef in mei een blog over het verticaal telen van pompoenen, het waarom en hoe kun je in dat blog vinden: Verticaal

Zo zag het er in mei uit:

In juli schreef ik vervolgens een update: Oerwoud (en dat was een goed gekozen titel). Ondertussen zag het bouwsel met planten er zo uit:

En hier komt dan het laatste deel uit die trilogie. Want toen we een paar droge uurtjes troffen in deze verder kletsnatte week hebben we de pompoenen geoogst, de planten opgeruimd en het rek afgebroken. Aan het begin van de week zag het er zo uit:

En zo:

Heel eerlijk; zelfs in de herfst vind ik de planten in het bouwwerk  nog leuk, ook al ruikt het geheel nu muf, plakken dode bladeren aan mijn shirt en glijd ik uit over de natte mest/compost.

De grote vraag is of ik er uiteindelijk tevreden over ben. En het antwoord is Ja en Nee. De opsomming:

• Ja, het was een test en voor de eerste keer dat ik pompoenen op deze manier teelde
• En ja, het was leuk, het was een mini-jungle, bijna sprookjesachtig groen onder de lange slungelige stengels met grijparmpjes

• Ja, het was dus een oerwoud. In het begin moest ik regelmatig helpen door de stengels omhoog te leiden en op te binden, eenmaal boven gekomen was af en toe een stengel over een stok heen slingeren voldoende. Waar planten niet verder konden slingeren tuimelden ze vanzelf naar beneden en sommige planten kropen vervolgens gewoon over de grond nog wat verder. Maar alles 22 planten waren min of meer in toom te houden
• Ja, het rek heeft het gehouden, zelfs in die enorme hagelstorm die in augustus akelig dichtbij een kleine windhoos kwam en wel heel veel schade aan het blad gaf
• Maar nee, ik heb het niet heel slim aangepakt.
• En nee, de opbrengst was niet heel hoog.
• En tot slot ja, dat was dan dus wel een beetje mijn eigen schuld.

Om het wat beter uit te leggen moet ik eerst vertellen hoe onze tuin eruit ziet. En daarvoor gebruik ik dan even een foto van het vroege voorjaar van 2018:

Je kijkt op deze foto vanaf het terras en de kas naar de dijk. Aan die dijk staan behoorlijk hoge bomen (een meter of acht), op de foto nog kaal maar in de zomer, vol in het blad, houdt het in de ochtend achterin de tuin de zon weg. Schuin rechtsvoor komt in de loop van de ochtend de zon over de bomen. Midden op de dag staat die zon dus boven de tuin en uiteindelijk gaat ze (hier vandaan gezien) links achter onder. En juist achter de bonenstaken die je op de foto ziet groeien elk jaar onze pompoen- en courgetteplanten (op een hoop paardenmest).

Daar doen ze het altijd prima, pompoenen groeien graag in de zon maar doen het op dat plekje in de halfschaduw ook prima. Dus hadden we daar voor dit jaar ook het verticale pompoenbouwsel gepland. Handig, dacht ik, want er was genoeg plaats, ook als het scheef zou zakken of om zou vallen. Maar ik heb de groei en dan vooral de hoogte onderschat. Bij het dalen van de zon in de namiddag kreeg de voorkant van het pompoenbouwsel met planten genoeg zon. Maar de achterkant van de eerste rij, plus de 2e rij hebben nooit zon gezien; ’s ochtends hielden de bomen op de dijk de zon tegen en ’s middags hield de voorkant van het pompoenbouwsel de zon voor de achterste rijen tegen.

Oftewel, de voorste rij kreeg voldoende zon en deed het dan ook het best, de achterkant van die rij, plus de rij erachter kreeg nauwelijks zon, alleen één of twee uurtjes rond het middaguur.

Nog een nadeel: het was dit jaar wel erg droog. En we hebben heel veel water gegeven maar onze prioriteit lag daarbij vooral bij tomaten, bloemen, bonen, witlof, worteltjes, snijbiet, komkommers, etc.. Ook zonder water konden de pompoenen er nog lang goed uit blijven zien, omdat ze diep wortelen, omdat ze dus in de schaduw stonden en minder verdampten, en omdat ze in een hoop oude stalmest stonden, en dat houdt vocht vast. Maar ideaal was het niet.

De uiteindelijke opbrengst van de 4 (klim)courgetteplanten die op de hoeken stonden weet ik niet maar dat was ruim voldoende. Er stonden 22 stokken – 4 courgetteplanten = 18 pompoenplanten. De uiteindelijke opbrengst is 47 pompoenen, wat groter en kleiner, eet- en sierpompoenen. Dat is niet slecht, gezien de omstandigheden, maar het had natuurlijk veel beter gekund (als ik uitga van de vrij kleine pompoenen die toch minimaal 3 of 5 vruchten per planten kunnen geven).

Dit is het deel dat nu nog op de tuin ligt:

Ertussen liggen ook wat uit de kluiten gewassen en oneetbaar geworden vruchten van het ras Tromba d’Albenga. Ruud had ze in zijn opruimwoede al in de kruiwagen gegooid, ik kon ze op weg naar de composthoop nog net redden. Want ze zijn toch leuk om voor de sier neer te leggen (als ik er tijd voor heb en het droog is). Volgende week gaan deze laatste pompoenen nog mee naar huis, de eetbare pompoenen gaan naar zolder en de sierpompoenen blijven buiten tot het gaat vriezen.

Ik ga het telen van pompoenen in een verticaal bouwwerk zeker nogmaals proberen. Maar dan ga ik de rijen korter maken en niet in de breedte ( = ) maar in de lengte ( || ) zetten. Dan kunnen de planten meer zon vangen. En nu denk ik dat ik misschien niet meer 22 planten bij 22 stokken zou zetten maar zo af en toe een stok zou overslaan, zodat er net iets meer plaats is om te groeien. Ik zou ook kunnen overwegen om de stokken iets verder uit elkaar te zetten maar dat willen we niet, omdat dat ten koste gaat van de stevigheid van het bouwwerk.

Ik denk dus al voorzichtig al weer na over volgend jaar. En ik denk ook aan de herfst, want dit weekend ga ik de knofloken uitzoeken die we willen gaan poten en daar in de tuin een plaats voor zoeken en dat onkruidvrij maken. Ik ga ze nog niet poten, maar wel over een week of twee.

Tot slot: ik heb op de website van Pokon ook een blog geschreven, over Multiflora-tomaten (die zo enorm veel tomaatjes in hun trossen maken en waar ik er ondertussen al flink wat van teelde).

Nog één foto zonder pompoenen. In een spaarzaam herfstzonnetje maakte ik deze foto van Salvia microphylla, met op de achtergrond een Brugmansia. Op die momenten lijkt het in de tuin toch nog even zomer.