Lente!!

Zomaar, het overvalt ons bijna, woensdag nog een totaal verregende dag maar vanaf vrijdag; zonnetje, weinig wind, aangename temperaturen. Lente!!

En wij zijn niet de enigen die het voelen, als we onze fiets uit de schuur pakken worden we uitgefoeterd door meneer koolmees die ons niet in de buurt van het nestkastje duldt; duidelijk bezet. En op de tuin zien we een woerd onafgebroken naast een vrouwtjes-eend zitten (en gelijk een vraag met wellicht een ietwat feministische inslag maar waarom heeft een mannetjes-eend eigenlijk een eigen naam en een vrouwtjes-eend niet?).

Het onkruid kiemt, oh ja, dat is ook een teken van de lente, de eerste distels en straatgrasjes kiemen.

Maar veel zien we er nog niet van. Want we hebben het veel te druk. Terwijl we de eerste joggers na de winter weer over het pad langs het tuincomplex zien rennen, ontbreekt het onszelf ook niet aan lichamelijke inspanning. Poehee, in de afgelopen dagen hebben we het idee dat onze benen korter zijn geworden en onze armen juist langer. Hoeveel kruiwagens we heen en weer hebben gesjouwd, vol en leeg, geen idee, maar héél, héél veel.

Ik heb de blauwe bessen geplant:

Ze zijn nog klein, maar gezond. Alle drie zijn ze in een gat van 50x50x50 centimeter met turf geplant. De vette kleigrond die ik eruit haalde heb ik op een hoop gestort voor een allerlaatste verhoogde bak. Ik had nog een zak cacaodoppen en een zak kokos-bodembedekker en die heb ik rond alle planten verdeeld. Ziet er netjes uit zo (alleen nog even aanvegen). En groei!!

En als je goed kijkt zie je dat in de kas achter de blauwe bessen er al heel veel meer gebeurt; zakken potgrond, bakken, potjes, alles wordt in orde gebracht voor het grote zaaien en verspenen dat altijd mijn taak is.

Ondertussen heeft Ruud nog veel harder gewerkt dan ik. Hij heeft de laatste verhoogde bak gemaakt, en alle compost uit de compostbakken ligt samen met de kleigrond van de gaten van blauwe bessen in die laatste bak:

Bijna vol. En prompt kwam de mestkar aanrijden toen Ruud de bak klaar en gevuld had. En toen zijn we maar weer mest gaan kruien, de compostbakken zijn weer gevuld, in dit geval met mest:

Hier nog met een kleine kop erop, maar als we de mest een beetje uit elkaar trekken met een riek zien (en ruiken) we dat het vol aan het composteren is, de stoom komt eraf en met de compostthermometer zien we dat het meer dan 60 graden is in de hoop. Dat blijft toch een eigenaardig fenomeen, zien hoe mest met stro samen zonder hulp van wie of wat dan ook zo heet wordt.

Ondertussen, in huis…….:

…… kiemen de tomaten volop. Gezaaid in pure vermiculiet kiemen de zaden prima. Ze worden helaas wel al iets lang, en dat komt omdat ze een tweederangs plekje hebben, achter de paprika’s, pepers en aubergines. En daarom ben ik maar begonnen met een soort van ‘afharden’; ’s ochtends gaat de bak met tomatenzaaisels naar buiten en als het donker wordt mag ze weer naar binnen. Maar het wordt tijd om de eerste zaailingen te gaan verspenen, Joost mag weten waar ik die zaailingen ga laten.

Ik word trouwens wel al helemaal gelukkig als ik zie wat er kiemt; Cherry Cascade, Coral Queen, Sprite, Sophie’s Choice, Ladybird,  Black Krim, Blush, stuk voor stuk heerlijke tomaten waar ik me nu al op verheug (en als ik met mijn neus boven de zaailingen hang ruik ik het al; de niet perse erg lekkere maar wel bijzondere en herkenbare geur van tomatenblad).

Ik moet trouwens nog wel een kleine nuance aanbrengen in het verhaal over het zaaien in vermiculiet. Ik ben er nog steeds heel positief over, prima voor pepers en paprika’s, prima ook voor tomaten. En prima voor bijvoorbeeld deze gekiemde Geranium (Pelargonium) Maverick.

Ik heb de zaailingetje heel gemakkelijk uit het vermiculiet kunnen halen en over gezet in 9-centimeter-potjes met een mengsel van potgrond met 1/5e deel brekerzand.

Maar toen kwam deze uitdaging:

Coleus scutellarioïdes Palissandra. Heel kleine zaden. En heel kleine zaden worden heel kleine zaailingen. En zelfs met mijn kleine handen/vingers, en mijn engelengeduld (Ruud kucht nogal luidruchtig op de achtergrond) wordt het wel een gepriegel om deze zaailingen uit het vermiculiet te halen. De blaadjes en steeltjes nog zo klein en dun en teer dat het zou afbreken als ik het al vast zou kunnen pakken. Dus staan ze nog in het vermiculiet, ik hoop dat ze nog iets groter willen worden, maar ik begrijp ook wel dat er geen voeding in vermiculiet zit en de zaailingen er uiteindelijk in dood gaan.

Dus ergens in de komende week moeten ze eruit. En zo heb ik gelijk bedacht dat vermiculiet heel fijn is om in te zaaien, voor kleine tot middelgrote zaden en het gaat verrassend goed met grote en extra grote zaden (doperwten, Lathyrus, kapucijners, tuinbonen). Maar het is minder geschikt voor kleinste zaden (kleiner zijn dan 1 millimeter – denk aan Coleus maar ook aan Mimulus, Petunia, Asarina, Alonsoa, Helichrysum, etc.). De beste zaaimethode voor die heel kleine zaden blijft direct in een potje of in een tray met potgrond/brekerzand zaaien, en daar kunnen de zaailingen dan in blijven staan en groeien tot ze groot genoeg zijn om uit te planten of een heel plugje met zaailingen overgeplant te worden naar een grotere pot.

Dan nog even een foto van de spinazie zoals ze er nu uitziet.

Over 2 weken (zeker met het beloofde mooie weer in het vooruitzicht) eten we lekker spinazie! De kleine ovaalronde blaadjes worden de eetbare blaadjes, de langwerpige blaadjes zijn de kiemblaadjes.

En tot slot nog even de link naar mijn blog op de website van Pokon, en daarin roep ik iedereen op om toch vooral de zaaibeschrijving bij een zakje zaden aan te houden, en ik laat er wat foto’s zien van wat er gebeurt als je te vroeg en op de verkeerde plaats zaait: Pokon – Zaaibeschrijving

Zo, ik stop met dit blog voor nu, ik ga zaden uitzoeken die ik dit weekend wil gaan zaaien (en dat is vast bijna een boodschappentas vol 🙂 ).