Niet opgeven

De vorst is voorbij. Joepie!! En dus kunnen we aan het werk op de tuin. Fijn! Want nog zoveel te doen, er moeten nog bakken worden schoongemaakt, er moeten 2 bakken worden vervangen, 1 bak gaat helemaal weg (om wat ruimer te kunnen zitten), er moet nog 1 groot vak schoon worden gemaakt en omgewoeld, de bessenstruiken en fruitbomen moeten nog worden gesnoeid, de potten moeten nog worden geleegd en schoongemaakt, er moet nog worden opgeruimd, en gezaaid, en noem zo nog maar 100 dingen.

Maar misschien was ik iets te voorbarig, komt vast door alle regen en storm en daarna vorst, het voelt alsof ik al 4 weken niet meer op de tuin ben geweest (en dat kan op 2 keer een uurtje koudekiemers zaaien en aardperen oogsten na ook wel kloppen).

Het zat ons niet mee. Op tijd naar de tuin, de te behalen targets vastgesteld. Maar toen we over het bruggetje naar onze tuin liepen zagen we het al, nog flink wat ijs in de sloot, meer dan verwacht.

Oei, eerste bijstelling van de plannen. Is de grond wel ontdooid, voldoende voor de grelinette? Nee dus. Maar we geven niet op; dan gaan we de potten schoonmaken, want er hangen soms nog resten eenjarigen van vorig jaar in.

Bovenste 2 centimeter van de potgrond ontdooid. Maar de 7 tot 8 centimeter daaronder knal bevroren.

Oei, tweede bijstelling van de plannen. De potten moeten later deze week aan de beurt komen. Dan gaan we maar opruimen, want het is nogal een zootje in kas 2:

Sorry voor de wat knullige foto, die heb ik van buitenaf moeten maken, door het niet helemaal schone ruitje van de deur. Want daar is het volgende euvel; we kunnen niet naar binnen.

Dit is de deur (en je ziet dus achterin de plank met nogal wat troep die daar vorig jaar is verzameld (opgestapeld is misschien een beter woord). De deur loopt onder en boven in een soort rolijzer, zo ziet dat eruit:

En door de vorst zet dat ijzer uit, of het komt omhoog, of hoe je dat dan ook noemt. En dat betekent dat bij deze vorst de deur te strak tussen het boven- en het onder-rolijzer zit………… en dus niet open gaat.

Getsie, wat moet een mens wel niet overwinnen om te kunnen tuinieren deze dag? Grond bevroren, grond in potten bevroren, deur die niet open kan. En daarmee kunnen we dan ook gelijk het snoeien van de fruitbomen en -struiken van ons lijstje schrappen (want de snoeischaren en het zaagje liggen in de kas waar de deur niet van open gaat 🙂 ).

Tjongejonge, wat is er dan nog wel te doen in de tuin? Maar kijk, kas 3 gaat wel open! Zit blijkbaar iets ruimer in zijn jasje, die deur staat trouwens in de zon, de deur die niet open kan staat in de schaduw.

Dus wat hebben we voor opties; zaaien natuurlijk!!

Eerst de grond aanharken. Daarna maken we zaaigeultjes. Dat doen we door een dikke stok op de grond te leggen en die met één voet een beetje de grond in te duwen – een rechter zaaigeultje dan op deze manier kun je niet maken.

Op de foto zie je 2 zaaigeultjes waar al radijszaden in liggen (wij gebruiken er het ras ‘Ronde rode Broei’ voor, een ras dat zeer geschikt is voor extra vroege teelt onder glas – zomerradijzen maken in de kas vaak veel blad en heel kleine radijsjes, deze radijsjes maken ondanks de kou mooie radijsjes en weinig blad).

En op de foto zie je ook Ruud z’n knieën op een plank (zo trapt hij de behoorlijk natte grond niet vast. Je broek blijft er ook wat schoner van (of misschien is minder vuil een betere term). Knielkussentjes hebben we natuurlijk ook, maar de plank zorgt gelijk voor weer een nieuwe rechte lijn waarlangs we weer met de stok een nieuw zaaigeultje kunnen maken.

Afijn, een klein uurtje later…….

…….. hebben we 4 rijtjes radijsjes gezaaid, 3 rijtje pluksla en 7 rijtjes scherpzaad spinazie. De geultjes met zaden hebben we afgedekt met wat brekerzand, zo zijn de kiempjes straks makkelijk te vinden. En de rijtjes markeren we ook nog door er witte stokjes bij te steken (die zagen we van een elektriciteitsbuis, ze zijn al zeker 20 jaar oud, en gaan nog wel 20 jaar mee).

Er was nog 1 probleempje; het heeft op deze natte grond niet veel nodig, maar gewoon 1 keer water geven is voor de start van de kieming wel erg fijn. Maar in de watertonnen ligt nog een laag ijs van zeker 10 centimeter. En dus hakken we met een stuk ijzer een stukje ijs weg zodat we in ieder geval een klein gietertje water kunnen vullen. Tjonge, dat soort ontberingen zijn we toch niet meer gewend, mijn vingers vriezen er bijna vanaf, zo koud is dat water 🙂 .

Afijn, niet veel gedaan, maar toch een voldaan gevoel. Ik had thuis trouwens ook al wat voorgezaaid en dat kunnen we deze week naar de tuin brengen. Ik heb over dat voorzaaien (van bijvoorbeeld tuinbonen, zomerprei, etc.) iets geschreven op de website van Pokon: Zaaien 

Tot slot dan nog even wat over de reacties op het vorige tuindagboek: ik kreeg van 2 mensen de tip om niet meer te spitten en naar filmpjes te kijken op YouTube. Wij spitten ook niet meer hoor, we woelen de bovenlaag van de grond alleen nog maar om met een grelinette, zonder dat wordt de vette kleigrond hier heel vast en dicht en zonder lucht, en wordt dan keihard, met geen worm meer te zien, en de grond die in natte perioden stinkt als bijna een riool (is onze ervaring van 1 jaar niet spitten en niet woelen). Wel of niet spitten heeft voor een groot deel ook nog wel te maken met de grondsoort waarop je tuiniert. Maar voor wie de filmpjes wil zien (want ze zijn niet alleen informatief maar ook heel leuk, ik kreeg bij alle beelden van de tuinen in de zomer al een lentegevoel): de tuin van Charles Dowding en de tuin van One Yard Revolution.

En verder:

• over de vraag over cocopeat: ik was niet helemaal tevreden over de blokken cocopeat die ik bij de Action kocht, ik heb er hier iets over geschreven: Dood en Leven en hier: Algemene zaai-informatie (boven punt 7). Ik heb nu van Pokon 3 verschillende soorten potgrond gehad om eens te testen; gewone potgrond, biologische potgrond en kokospotgrond. Ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen ( ik ga ze naast elkaar gebruiken/testen bij het zaaien van de eenjarigen in maart).
• over het zaaien van grotere bloemenzaden via de denomethode;  ik zaai alleen pepers, paprika’s en aubergines via de denomethode, en soms nog wel salviazaden of zo, maar heel fijn zaad is niet handig (want te klein om zonder te beschadigen over te planten), en zaad dat groter is dan een halve centimeter vind ik ook niet handig (omdat ze niet goed tussen het papier blijven zitten en meer vocht en bodem nodig lijken te hebben).
• Over de temperatuur in de propagator: ze staat hier op 26 tot 28 graden, dag en nacht. En daar kiemen de meeste pepers, paprika’s en aubergines prima bij. De laatste nog niet gekiemde soorten (en dat zijn vaak oudere zaden) haal ik wel eens een paar dagen uit de propagator, voor die heel vast slapende oude zaden kan zo’n schommeling in temperatuur nog wel eens helpen, ze wat ruwer wakker te schudden 🙂 .

En dat brengt me gelijk bij de laatste foto van dit tuindagboek. De baby’s! In huis natuurlijk, maar buiten de propagator, in het volle licht, en vrij koel (graad of 15 tot 18).

Een deel staat nog buiten beeld, het zijn bij elkaar ruim 50 potjes/planten. En daar komen er nog een stuk of 10 bij, van soorten die (nog) niet willen kiemen (daar zitten ook rassen bij die al ouder zijn dan 4 jaar). Ik ga straks kijken of er van die rassen nog iets is gekiemd, en anders misschien nog een nieuwe zaaironde van die rassen doen, of als het de enige zaden waren misschien nog iets nieuws uitzoeken, ook leuk. Dus ook vandaag nog wat zaaien, is toch ook tuinieren!