Nat

We hadden heel veel geluk afgelopen weekend. De jaarlijkse tuinbarbecue werd gehouden, en het was mooi en droog weer. En gezellig. En lekker. En leuk om al die andere tuinleden weer eens te spreken die je anders zelden ziet (omdat ze op andere dagen/tijden komen of omdat ze aan de andere kant van het tuincomplex tuinieren).

Ik had net als een aantal andere tuinleden salades gemaakt. Van de eerste werd direct gezegd dat die vast van mij was.

En dat alleen maar omdat ik witgele, paarse en roze aardappelen had gebruikt :-). Met doperwtjes uit eigen tuin, zelfgemaakte pesto en gekookte eitjes. De salade (recept van Ottolenghi) was lekker, maar persoonlijk mistte ik er iets in, het zuurtje dat ik altijd zo lekker vind ik salades. Ik ga de salade zeker nog eens maken, maar dan maak ik de dressing/pesto wat zuurder of ik ga ik er augurkjes bij doen, of zoiets. Ik zal het recept in ieder geval op de pagina van de aardappel plaatsen, met deze toevoeging.

Nog een salade die ik maakte:

De salade van cherrytomaatjes, met granaatappelpitjes. Een erg makkelijk en snel recept, en heerlijk, helemaal goed! Lekker fris, zoetig, zurig, en met alle tomatensmaken die ik heb gebruikt, van de fruitige Rose Quartz en Lollipop, de zoete Sweet Baby, tot de frissere Green Doctors Frosted. etc..

En de Fahrenheit Blues, op deze foto nog onrijp:

Je kunt zien dat de tros al wat meer bovenin de plant zit, het teken dat we op ruim driekwart van de oogst zijn. Maar zo bovenin de plant is ze nog even mooi! De smaak van de ‘blauwe rassen’ laat helaas nog steeds wel wat te wensen over, niet vies maar gewoon niet bijzonder veel smaak. Maar in de gebruikte salade was ze toch gewoon erg lekker, en mooi natuurlijk.

Want zo rijpt deze Fahrenheit Blues af:

Van binnen zijn de tomaatjes donkerrozerood, het randje van het donkere velletje heeft in plakjes of partjes een mooi contrast.

Gisteren trouwens toch nog anderhalve emmer tomaten geoogst, dus vandaag toch nog maar een keer tomatensaus maken. Dat krijg je als je een week minder vaak op de tuin komt – met dank aan overvloedige regen – het is er te nat om veel te kunnen doen. Maar gistermiddag in de zon snel naar de tuin en dus veel tomaten geoogst, en pepers, en boontjes, courgettes, bietjes, kruiden voor de tomatensaus.

En we zagen dat de Chinese Red Hmong komkommer nu wel stevig in de meeldauw zat. En om verspreiding in de kas (naar aubergines, pepers, etc.) te voorkomen moesten die planten er wel uit. Ze heeft een prima opbrengst gegeven maar werd best een forse plant. En om die reden stortten de 2 planten een week of 3 geleden geheel in (oké, misschien ook een beetje omdat ons in elkaar geflanste hekwerk niet stevig genoeg was). Niets meer aan te doen, het was echt niet meer overeind te heisen, op te halen en op te binden. Maar ik had bedacht dan gewoon nog de komkommers te oogsten die een beetje aan de zijkant lagen/hingen. En dus zo ook nog wel aardig wat komkommers kunnen oogsten.

Maar nu moesten de 2 planten met al hun uitlopers en stengels en blad dus weg. Handschoenen aan (want het blad van komkommers kan behoorlijk prikken/irriteren), en de plant verwijderd. Maar in het binnenste ingestorte deel van de plant vonden we een flink aantal komkommers waar we dus niet meer bij konden en ondertussen tot oneetbaar waren gaan rijpen:

Zo, die hebben we dus allemaal gemist :-). Elk nadeel heeft dan ook wel weer een voordeel; ik hoop en denk heel veel Red Hmong-komkommerzaden te oogsten. Ze doet me trouwens erg denken aan de Sikkimkomkommer, zeker het netwerkje op de komkommer. Zal vast haar vader of moeder of opa of oma zijn :-).

Gisteren dus wel wat slechte planten uit de kas gehaald maar te weinig tijd om ook de kas schoon te maken (ramen zemen :-)), dat moet dan komend weekend nog gebeuren.

Vanavond eens opzoeken wat ik nog kan zaaien; wat mosterdblad, de weeuwenteelt bloemkool, savooikool en spitskool, misschien nog wat rucola. Oh ja, veldsla niet vergeten.

Volgende week (als het droog genoeg is om eens wat foto’s van het stro te maken), zal ik eindelijk eens mijn ervaringen met het stro beschrijven, dat wordt een lang tuindagboek.

Tot slot nog een foto van de Agapanthus Loch Hope:

Ik heb haar zeker al 8 of 9 jaar, gewoon in de tuin. Geweldig mooie Agapanthus, blijkt zelfs hier op de vette klei dus prima winterhard, ook zonder afdekken. Bloeit elk jaar trouw, dit jaar iets later dan in andere jaren (waarschijnlijk met dank aan het koude voorjaar), de statige planten wel zo’n 120 centimeter hoog.