Het einde nadert

Elke ochtend kom ik ze tegen, spinnen, oppassen dat ik niet met een slaperig hoofd een heel spinnenweb in mijn gezicht krijg als ik ’s ochtends even in de achtertuin kijk.

Het is aan meer dingen te zien, het einde van de zomer nadert. Het groenste groen is weg, heel langzaam verandert het in een tint die al gaat lijken op olijfgroen. Er raken planten uitgebloeid, sommigen trekken zich zelfs al weer terug onder de grond. In de moestuin raken er veldjes leeg, deze week de maïs geoogst dus leeg, en ook weer een veldje bieten leeg. Er komt niets meer voor in de plaats, de grond mag op die plaatsen gaan rusten tot het voorjaar.

Ik merk het ook aan mezelf, ik ben ook een beetje moe :-). Wel een beetje klaar met wieden en watergeven en wassen en invriezen en inmaken, alsof ik ook even moet wennen aan de dagen die alweer korter worden. Oftewel, aan de ene kant is het jammer, aan de andere kant is het goed zo. Tijd voor een ander tempo, voor de tuin en voor onszelf.

Niet dat het over is, natuurlijk niet. Gisteren nog een emmer tomaten geoogst. Maar het zal wel een beetje de laatste emmer zijn, vanaf nu worden de hoeveelheden duidelijk kleiner.

Op de foto het tomatenras Couilles te Taureau, waarvan ik geen idee had wat de naam betekende, tot ik het gisteren even opzocht op internet, stierenballen blijkt de vertaling te zijn. Nou, knappe stier dan, want de tomaten wegen zomaar een 250 tot 350 gram per stuk. Geweldige soeptomaat in ieder geval, laat de stier dat dan maar niet horen :-).

De eerste tomatenplanten worden slecht. En wat dan ‘slecht’ is is natuurlijk nog wel betrekkelijk. Ik heb nog teveel tomaten in de kas staan die het nog prima doen, alles wat niet meer helemaal gezond lijkt in mijn ogen mag weg. Op de foto zie je zo’n plant, er zitten nog steeds tomaatjes in maar het blad wordt geel en krijgt wat bruinige plekjes. Geen idee of het Phytophthora is, of gewoon een teken dat de plant op en moe en oud is, waarschijnlijk ergens er tussenin want het één zorgt ervoor dat het ander kan toeslaan. Maar de plant mag er vandaag uit, ik wil absoluut geen planten in onze kas waar ziekte in zit of in komt en waar die ziekten of plagen of schimmels de winter kunnen overleven en volgend jaar eerder toeslaan bij dan weer nieuwe planten. En dus helaas, maar vandaag gaat de plant eruit (en ik gooi tomatenplanten, ziek of gezond, sowieso al nooit op onze eigen composthoop).

Als de tijd voor tomaten ten einde loopt…. dan begint de pepertijd.

We oogsten al volop paprika’s van de rassen Etkezesi Pelso, Apple Bell en Sweet Black Hungarian, maar er zijn ook nog rassen die pas net vruchten maken. En rassen die nu gaan rijpen, zoals op de foto het ras Fakir Red.

De hete pepertjes Limón rijpen nu volop, meer dan we op kunnen eten (want ze zijn ook echt heet, 1 in de nasi is voldoende :-)). Gelukkig kunnen we altijd nog anderen blij maken met de pepertjes, en we gaan ze ook nog wel drogen.

De Masquerade blijft toch een erg leuk pepertje. Kleine planten, vroeg, en ze rijpen als kerstverlichting; van paars via crème-lila, geel, oranje naar rood. Niet een heel bijzondere smaak maar lekker pittig, mooi en bruikbaar.

Voor komende week staan op het programma;

• de ramen van de kassen wassen. Nu de zon niet meer zo sterk is zijn we juist weer blij met elke zonnestraal die nog pepers kan laten rijpen.
• de pruimenbomen snoeien; dit jaar zonder vruchten en misschien daardoor wel extra lange takken. En om loodglans te voorkomen snoeien we ze nu en niet in de winter.
• stro bestellen om leegkomende veldjes klaar te maken voor winter.
• oogsten wat er nog te oogsten valt
• De komkommers uit de kas verwijderen want in 1 week tijd flink in de meeldauw
• en we kunnen komende week de appels plukken van het ras Gloster! Wel een emmer of 4 schat ik zo in. En dan wordt het eerst tijd voor de appeltaart van Cees Holtkamp, en daarna zelfgemaakte appelcompôte inmaken.