Hulp

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ga samen met iemand moestuinieren.

Jan is een jaar of 7 onze volkstuin-/moestuinbuurman geweest. Hij is juist vorige maand gestopt met moestuinieren. Nu kan ik zeggen dat dat komt omdat Jan al een paar jaar een slechte opbrengst had, en ook omdat hij wat tegenslagen heeft gehad. Daarbij kun je denken aan waterrot in de aardappelen, preimineervlieg in de uien en weinig tomaten doordat zijn kas grotendeels in de schaduw staat. En dat is ook zo. Maar eerlijk is eerlijk: Jan heeft iets ook iets minder groene vingers. Jan is meer een klussende moestuinder; altijd in de weer met het repareren van spullen: een kapotte ruit in de kas, een strimmer die weigert, een waterpomp met kuren: je kunt Jan dan altijd om advies en hulp vragen.

Jan had ook niet veel in zijn tuin staan. Een deel van zijn tuin was bijna permanent leeg (maar wel schoon en opgeruimd). Aardappelen, uien, tuinbonen, tomaten, bonen, rode aalbessen, dat was het wel zo’n beetje. Nogal een contrast met onze rommelige en volgepropte tuin met zoveel mogelijk verschillende groenten en allerlei soorten fruit, kruiden, eenjarige bloemen, vaste planten, bollen, bomen, knollen en ook ‘onkruid’. Hij weet waar hij aan begint 😄

Ruud en Jan hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden; ze zijn allebei gepensioneerd en hebben altijd in of rond de Rotterdamse haven gewerkt. Ze konden uren praten over mensen die ze kenden, bedrijven in de haven, werkzaamheden, schepen, containers, etc.. Een beetje ‘ouwe-jongens-krentenbrood’.

Jan is van het wieden en van het water geven. Ik ben van het zaaien en oogsten. Jan houdt van schoon en netjes (poeh, eigenlijk net als Ruud dus), ik hou van rommelig. Jan houdt van spitten en van zwarte grond. Zucht, daar is nog wel wat werk aan de winkel. We hebben dus ook nog wel wat verschillen te overbruggen, en dat is goed, van een discussie en wat geven en nemen is nog nooit iemand slechter geworden.

“Ik kom jou helpen” zei Jan een paar maanden geleden, toen hij al serieus overwoog om zijn tuin op te zeggen. Daar was ik ook al heel blij mee. Maar ik kan niet verwachten dat iemand de rommel blijft opruimen die ik door tijdgebrek laat liggen. Uiteindelijk is het mijn tuin en mijn verantwoordelijkheid. Nu zegt hij: “Ik kom bij jou tuinieren”. En dat is een ander verhaal. Het betekent dat we taken kunnen splitsen, ideeën kunnen uitwisselen en de oogst ook gaan delen. Jan houd van aardappelen, tuinbonen en bieten, ik hou van tomaten, bonen, fruit, venkel en kruiden. En de tuin is groot genoeg voor dat allemaal en nog heel veel meer. Ik moet hem de uien nog wel even uit zijn hoofd zien te praten (in verband met de preimineervlieg wil ik echt zeker 5 jaar geen uien/prei/sjalotten in de tuin). En dat lukt me wel; Jan heeft 7 jaar van redelijk dichtbij gezien hoe Ruud en ik moestuinierden. En dat kan ik kort samenvatten: ik ben uiteindelijk de baas 😁. Ruud vindt het allemaal goed, en de vrouw van Jan houdt niet van tuinieren maar was altijd blij met alles wat Jan mee naar huis nam; of dat nu om zijn eigen oogst ging of een paar komkommers, wat tomaten of een paar potten jam die ik aan hem meegaf.

En dus is Jan begonnen met het minutieus schoonmaken van de vakken buiten, elk blaadje, onkruidzaailingetje en worteltje gaat eruit. Gelukkig niet met een spa maar met een spitvork, dat scheelt in ieder geval flink wat wormen. En zodra hij klaar is zaai ik er een groenbemester in om het zo snel mogelijk weer te bedekken.

En eigenlijk is dat ook goed na dit volledig mislukte tuinjaar. Heel veel winde, heel veel ridderzuring, heel veel heermoes, Jan haalt er zoveel mogelijk uit, en heeft ondertussen ook al een verrotte plank van een verhoogde bak vervangen. Zelfde plaats, een week later….

Ik doe, als ik een uurtje naar de tuin kan, nu vooral de kassen. Dat moet zeker mijn domein blijven, als we volgend jaar allebei lekker veel tomaten, komkommers, paprika’s, etc. willen oogsten en ik ze ook nog wil fotograferen voor de website, er zaden van wil oogsten en wil blijven experimenteren met bijvoorbeeld bijzondere rassen, 2 stammen, wel en niet dieven, 3 planten bij elkaar, etc.. Dus ruim ik de kassen leeg en zaai er groenbemesters in. Alle restjes verdroogde stro/mest/onkruid stop ik tijdelijk in zakken; om te composteren (net als bladaarde), en om komende winter aan de wormen te voeren (de wormentoren staat ondertussen lekker droog en relatief warm in de kas), of er een vak met grond of de bovenkant van potten mee te bedekken. Het gaat niet op de composthoop want die is nu wel echt propvol, na 2 jaar weinig tijd om er wat mee te doen. En dat komt goed uit want de ondertussen rijpe compost, ga ik komende winter gebruiken, in de kas, buiten, op karton, rond vaste planten en (fruit)struiken.

En zo zijn er nog wel wat meer aandachtspunten voor de komende maanden. Ik ben ook wel een beetje verliefd geworden op de minimoestuin. Ik weet dat ik moet opruimen en overbodig werk moet voorkomen. Dus de lavendel die nu nog in pot staat gaat de grond in. Dat scheelt water geven in de zomer. En dat geldt ook voor de oregano in pot.

De grote kuipen staan eigenlijk op een verkeerde plek. Ik had bedacht dat ze achterin de tuin niet in de weg zouden staan en ik er leuk tomaten, sla, aubergines en zo in zou kunnen telen. In de praktijk blijkt dat ze te ver weg staan, achterin de tuin, vaak ook nog in de schaduw van stokbonen of hoge maïs, etc.. Het bleek relatief ver lopen te zijn om ze goed te kunnen voeden, wieden en water geven waardoor ze altijd op de laatste plaats kwamen. Bovendien vind ik het leuk om de 3 grote kuipen (met een doorsnede van een meter, ruim 30 centimeter hoog) te mengen met de kleinere kuipen (van 60 liter) zodat ik er dan dichterbij de kas en terras lekker veel saladegroenten in kan telen. En nog iets; achter de kas is het vaak heel nat. Door daar kuipen te zetten hebben we er wat minder last van want planten kunnen door de afwateringsgaten vocht halen en bonen, aardappelen, etc. groeiden er juist door dat vocht minder goed.

Ik moet dus de kuipen leegmaken (gelukkig staan er wel een stuk of 6 lege kruiwagens voor algemeen gebruik op het complex), ze verplaatsen en dan weer vullen. Dat wordt een werkje voor de winter want eerst moet de plaats waar de kuipen komen worden schoongemaakt. En achterin de tuin, waar de kuipen weggaan en waar daarvoor altijd pompoenen hebben gegroeid, is er halfschaduw en een mooie losse grond. Een mooie plek voor de aardappelen voor Jan (en ook een beetje voor mezelf).

Je ziet; als er eenmaal plannen zijn rolt de bal met grotere en kleinere karweitjes vanzelf 😉

Tot slot van dit blog nog een kleine opmerking: ik heb via de mail al flink wat vragen gehad over een eventuele zadenlijst (het wordt weer tijd voor nieuwe plannen). Ik heb zaden geoogst, geschoond en gedroogd, van de beste tomaten van dit jaar, en ook van wat paprika’s en 1 peper. Maar vooralsnog verloopt het verpakken, labelen en beschrijven door tijdgebrek tergend langzaam. Ik zou dus graag een kleine zadenlijst willen maken maar het gaat zeker deze maand niet lukken om af te maken. Misschien wordt het wel december, en dan kan ik in januari zaden versturen. Ik doe mijn best, dat is mijn enige belofte.

Dan nog 1 foto, van een mengsel van de tomaten van dit jaar. De laatste plant heb ik deze week, met een klein beetje pijn in het hart, uit de kas gehaald.

Ik kreeg deze zomer van Nanda, de vrouw van Augus (de technische man achter de website) een prachtig gedicht, van Alain Passard, en daar moest ik vaak aan denken als ik weer wat tomatenplanten opruimde:

Een tomaat is er drie maanden

in juli, augustus en september

Daarna verdwijnt ze weer.

Dan moet je op haar wachten

als op een verloren gewaande liefde.

Het weerzien is even prachtig.

En zo is het. Dus denk ook ik al heel voorzichtig na over de rassen die ik in 2025 wil gaan telen 😄