Nog meer tomaten en bewaren

Ik sloeg vorige week een blog over, even heerlijk rustig (nou ja, vooral heel hard in huis en keuken gewerkt). Maar dan blijkt dat ik de week erop zoveel te vertellen heb dat het teveel voor 1 blog wordt 🙂

Vandaar dat ik het maar heb gesplitst in 2 blogs, want net als in het blog Tomaten en bewaren gaat ook dit over het bewaren van tomaten. Maar dan wel op een andere manier. In het vorige blog liet ik zien hoe ik al jaren probeer om tomaten in te maken, als saus, jam, chutney, etc., soms succesvol en soms minder geslaagd. Maar er is naast al die mogelijkheden van drogen en konfijten, inmaken en wecken nog iets; er zijn ook tomaten(rassen) die je heel lang kunt bewaren.

Zo teelde ik al rassen als Longkeeper (ook wel te vinden als Long Keeper), Garden Peach en Black Keeper (foto bovenaan dit blog) die inderdaad wel een paar weken tot zelfs wel 2 maanden te bewaren zijn. En ik teelde de gele en de rode Mount Vesuvius (Pomodorini del Piennolo del Vesuvio) en bewaarde die (in september geoogst) zelfs tot in januari van het nieuwe jaar.

Dat bewaren ging best aardig, al moest ik zo af en toe wel een tomaatje weggooien. En helaas was de smaak bij de oogst (vooral van de rode) wel lekker maar veranderde die smaak tijdens het bewaren. Of misschien is ‘verdween die smaak tijdens het bewaren’ beter gezegd. Want uiteindelijk was er bij de laatste tomaatjes geen zoet en geen zuur meer maar gewoon alleen nog maar een klein beetje tomatensmaak.

En dan zijn er nog 2 tomaten die ik voor de bewaring moet noemen: Khutoskoy Zasolochny en Granny Smith; allebei tomaten die heel hard blijven en mede daardoor lang bewaren (tot zelfs in het nieuwe jaar).

De smaak is niet slecht maar niet vergelijkbaar met een gewone tomaat; eerder (zowel in smaak als textuur) met een tomatillo; groen, fris, knapperig, kruidig, nauwelijks zoet, wel wat zuur.

Ik vond nog een foto van het ras Granny Smith:

En dan dit jaar: afgelopen winter kreeg ik tomatenzaden van Carine; zij heeft het ras Ponderosa en bewaart de tomaten tot in het voorjaar. Ook dan is de smaak niet meer zo lekker als wanneer ze in de zomer vers worden geoogst, zegt Carine, maar het zou toch ook zeker niet slecht moeten zijn; een beetje zoals een gewone tomaat uit de winkel smaakt. En dat lijkt mij dan dus zeker weer een vooruitgang in vergelijking met de al eerder genoemde rassen. Ik las ergens dat je ze het best aan de tros bewaart. Dat is lastig want de eerste rijpen nu maar er zijn in elke tros ook nog tomaten die onrijp zijn (maar misschien rijpen die tomaatjes dan heel langzaam door aan de afgeknipte tros – toch niet bevorderlijk voor de smaak, lijkt mij).

Ik dacht zelf aan het per stuk met kroontje bewaren in de vakjes van eierdoosjes want daar passen ze qua formaat precies in, liggend op een zacht kartonnen bedje. Ze kunnen elkaar dan ook niet aansteken als er toch één gaat schimmelen/rotten. En ik las ook ergens dat je ze het best ondersteboven bewaart en dat heb ik nog nooit met bewaartomaten geprobeerd maar klinkt logisch: door de tomaat met het kroontje naar onderen in de vakjes te leggen kan ik me voorstellen dat het vocht in de tomaat niet naar de onderkant kan zakken en er zo minder kans op rotten, schimmel of barsten is. Ik ga een paar eierdoosjes met tomaten rechtop vullen en een paar met tomaten ondersteboven. Daarnaast is uiteraard een droge, donkere en koele maar vorstvrije plaats belangrijk (met zo min mogelijk temperatuurschommelingen, dus ook zeker niet in een kamer met zonlicht).

Voor de gelegenheid heb ik 4 planten gezet want ik heb veel vertrouwen in deze tomaten; ik wil ze proeven, bewaren en proeven, nog langer bewaren en proeven, zaden oogsten, ze door tuinburen/-vrienden laten proeven, ze uit het vuistje eten en ze in een salade, gebakken, etc. proberen. Het ras is overigens niet te vergelijken met de bekendere Pink Ponderosa, een lekkere en sappige grote roze vleestomaat die niet lang houdbaar is. Dit zijn kleine geelachtige tomaten met wat rozerood erin (zowel op het velletje als inwendig). De tomaten doen me aan de 2 genoemde Granny Smith en Khutoskoy Zasolochny denken maar dan in een kleiner formaat (als een medium ei maar dan rond). En ‘vriendelijker’, met iets meer kleur en iets minder hard.

Bepalen wanneer ze rijp zijn is wel weer een beetje lastig; zoals je op de foto kunt zien begint ze groen en verkleurt ze tergend langzaam naar geelgroen en vervolgens naar oranjegeelgroen met een iets oranjeroze onderkant. Ik kon in de kas pas op 4 augustus de eerste tomaat oogsten (vooralsnog een laat ras dus) waarvan ik het idee had dat ze rijp zou kunnen zijn (uiteindelijk was ik toch nog enkele dagen te vroeg, denk ik nu). Te lang laten hangen wil ik niet, dat is vast niet goed voor de bewaring. Te vroeg oogsten is smaaktechnisch gezien ook geen optie. En de planten mogen zeker niet teveel water krijgen want dan is er altijd een kans op barsten/scheuren. Oftewel; ik doe erg mijn best voor deze tomaten 😀

Ik maakte ook nog even een filmpje van een paar seconden van de plant, zo kun je zien wat de opbrengst ongeveer wordt (op 2 stammen). En alvast voor alle duidelijkheid; ik heb wat extra blad weggehaald omdat de perzikboom die er direct naast staat luizen heeft en die al op de tomatenbladeren zaten.

Over de smaak: nou, eigenlijk is er niks mis mee. Ze is zeker geen Vojlulsko Heart, Rebel Yell of Aunt Ginny’s Purple, om maar wat smaakbommen te noemen. Maar ik proef een fruitige tomatensmaak met een overwegend fris zuurtje maar gelukkig toch ook zeker genoeg zoet. Het vruchtvlees is stevig maar niet hard, en er is zelfs ook wat sap. Let wel, ik heb pas 1 tomaatje geproefd, en laat de volgende ook iets langer aan de plant rijpen, maar ik ben er vooralsnog zeker niet ontevreden over. Voor wie er interesse in heeft; googel vooral even op ‘pomodoro ponderosa’ en dan vind je flink wat aanbieders, ik zag haar zelfs ook ook bij een zadenwebshop hier in Nederland.

Mocht je ook eens een tomaat willen telen die je heel lang kunt bewaren, dan zijn, naast de al eerder genoemde, dit nog rassen die je kunt proberen. Ik heb daar zelf dus (nog) geen ervaring mee:

• Annarita
• Bombetta
• Grappoli d’Inverno
• Petit del Ramallet
• Red October
• Reverend Morrows
• Son Gil
• Spanish winter

En er zijn er zeker nog meer, maar of en hoe lang ze bewaren en vervolgens smaken durf ik niet te zeggen. Mocht er iemand een goede bewaar-ervaring met een bepaald ras hebben, dan hoor ik het heel graag!

Tot slot misschien nog een leuk minifilmpje dat ik vorige week op mijn Instagrampagina plaatste; ook dit jaar heb ik de tomaat-met-lange-naam Pomodoro Cuore Antico di Acqui Terme weer gezet, want wat een geweldige tomaat! Soms vertellen mensen me dat ze een tomaat hebben die bijna een kilo zwaar is. Dat lukt mij eigenlijk nooit, heel soms heb ik een tomaat van iets meer dan een pond en daar blijft het wel bij. Maar met deze Acqui Terme heb ik de tot nu toe zwaarste tomaat in mijn hele tomatencarrière kunnen oogsten, één tomaat voor één hele pan soep 🙂 . Voor alle duidelijkheid: het is niet mijn verdienste maar die van het ras zelf.