83.000

Dat is ongeveer het aantal dingen die we, denk ik, nog moeten doen. Die ‘dingen’ zwemmen rond in mijn hoofd, soms moet iets ‘eerst’ of ‘nu’, soms is het voor later die dag of week. Ruud heeft daar geen last van, die doet iets en zegt vervolgens “En wat nu?”. Dat is mijn eigen schuld: ik maak de planning, ik zaai en verzorg de zaailingen dus ik bepaal wat er wanneer moet gebeuren.

Zonder overdrijven, alles is/staat vol: de tuin (met zaailingen, pootaardappelen, uien, rekken, netten, stokken, etc.), de kassen (met zaaisels, verspeende zaailingen en met alles wat we al van huis naar de kas hebben gebracht), de bomen en struiken (met bloesem), mijn hoofd (met alles wat we nog moeten doen), de potten (waarvan het aantal ondanks mijn voornemen al weer schrikbarend groeit), etc.. Het klinkt bijna als iets negatiefs maar dat is het niet; na de kou springen we nu de warme lente in en dat geldt ook voor de tuin; alles komt tegelijk en dat voelt na zoveel maanden rust, planning, vooruitzicht en wachten vooral ‘onstuimig’. Ik moest even verzinnen welk woord ik hier het beste voor zou kunnen gebruiken, voor ‘uitbundig’ is het nog een weekje te vroeg, daarvoor is er in in hoofd en tuin eerst nog grote schoonmaak nodig. En over 2 of 3 weken komt het beste, dan wordt het ‘heerlijk’.

Eerst moet dit nog even weggewerkt worden, zomaar een hoek in de kas:

Allerlei potten, bakjes en tray’s met zaaisels en zaailingen. Sommige soorten zijn al verspeend, sommige soorten moeten nog, andere verspeen ik helemaal niet maar plant ik na het kiemen gelijk uit. Alles heeft een eigen manier en Ruud bemoeit zich daar niet mee; hij krijgt opdrachten en bijbehorende spullen, zoals een bakje vol met sla- en andijviezaailingen die in een bepaald vak kunnen worden uitgeplant, of 2 stokken en stuk gaas dat in een ander vak kan worden gezet voor de cucamelon/muismeloen. En die laatste moet ik nog even verspenen. En dat bedenk ik terwijl ik de verspeende koolzaailingen water geef, zie dat de peterselie in de kas door gaat schieten en ik daarna gelijk even de pot met rozemarijn buiten zet.

“Zet jij die pot maar op het terras”, zeg ik tegen Ruud, en terwijl hij dat doet en terug komt lopen: “En dan kan daarna het blauwe net van de sugar snaps weg worden gehaald, dan kun je dat gelijk over de tuinbonen draperen”. “Over welke tuinbonen?”, vraagt Ruud. “Over deze”, zeg ik en ik geef hem gelijk een bak vol met tuinbonenzaailingen en een schepje. Terwijl hij met zijn nieuwe taken wegloopt roep ik hem nog na “die komen achter de doperwten, hè!”. Als teken dat hij het heeft begrepen zwaait Ruud met zijn schepje. Zo, weer wat op ons werkbriefje klaar.

Er is nog veel te doen, en ik heb te weinig plek voor alles wat ik heb gezaaid. Misschien is het af en toe een beetje teveel maar zo tuinieren wij nu eenmaal. Soms ben ik heerlijk op mijn gemak en gestructureerd aan het zaaien, soms ben ik druk en wat chaotisch 20 dingen tegelijk aan het doen. En op een vreemde manier ben ik moe en energiek tegelijkertijd. Elke dag wordt de tuin voller en mijn hoofd leger, en geen idee waarom maar dat is een heel erg fijn gevoel.

Aan het einde van de middag drinken we samen ons water op en kijken we wat we hebben gedaan. En terwijl Ruud opruimt, de kassen sluit en de fietsen klaar zet om naar huis te gaan loop ik langzaam nog een laatste rondje door de tuin om foto´s te maken. Van de perenbloesem, de bloeiende palmkool, de tomatenzaailingen. En dan zie ik ineens dat de allereerste groene asperge bovenkomt: